Περὶ τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων Α΄.

(Σκίτσο Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Γιὰ νὰ βροῦμε τὸ ξεκίνημα, ἀλλὰ καὶ νὰ παρακολουθήσουμε τὴν ἐξέλιξη τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνατρέξουμε στοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ νὰ θυμηθοῦμε ὅτι οἱ πιστοὶ κοινωνοῦσαν συχνά, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία. ῾Ο Μέγας Βασίλειος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι στὴν ἐποχή του οἱ πιστοὶ κοινωνοῦσαν τουλάχιστον τέσσερεις φορὲς τὴν ἑβδομάδα ἢ καὶ περισσότερες ἀκόμα, ἂν τύχαινε ἡ μνήμη κάποιου μάρτυρα.

          Κάποτε ὅμως, γιὰ  λόγους ἀνεξάρτητους ἀπὸ τὴ θέλησή τους, οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ παρευρεθοῦν στὴ Θεία Λειτουργία. Αὐτὸ συνέβαινε σὲ περιόδους διωγμῶν, ἀλλὰ καὶ ἀργότερα ὅταν οἱ ἀσκητὲς σκόρπισαν σὲ ἀπόμερες γωνιές. ῞Ολοι αὐτοὶ ἦταν δυνατὸν νὰ στερηθοῦν τὴ Θεία Κοινωνία; Γι’ αὐτό, ἀφοῦ προσεύχονταν καὶ ἔλεγαν μερικὲς εὐχές, ποὺ σιγὰ σιγὰ διαμορφώθηκαν σὲ μιὰ μικρὴ ἀκολουθία, κοινωνοῦσαν μόνοι τους μὲ τίμια δῶρα, ποὺ ἔπαιρναν μαζί τους ἀπὸ τὴν Κυριακή. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ κοινωνοῦν κι αὐτοὶ μὲ τὰ π ρ ο η γ ι α σ μ έ ν α  τ ί μ ι α  δ ῶ ρ α.

(συνεχίζεται)