ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙA

Χριστόδουλου Βασιλειάδη, Τα χαρακτηριστικά του Ποιμένα στο πρόσωπο του μητροπολίτη Πάφου Γενναδίου (1959-1973), εκδ. Αγία Ταϊσία, Λευκωσία 2023, σσ. 136.

Του Θεολόγου κ. Α. Κυριακο

Τώρα που καταπιάνομαι με το υπό παρουσίαση βιβλίο ήρθε στη μνήμη μου η αναγγελία του θανάτου του μακαρία τη λήξει ιεράρχου στα 1986, από τον μ. Παναγιώτη Τελεβάντο. -Απέθανε ο μητροπολίτης Γεννάδιος, πλήρης ημερών και πλήρης αγιότητος. Ο μακαριστός Παναγιώτης, ως γνωστόν εις τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ δεν χαριζόταν σε κανένα, ούτε ήταν μεταξύ εκείνων  που είχαν ροπή προς την κολακεία. Η κριτική του προς πάσαν κατεύθυνση στηριζόταν στο αγιογραφικό «δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιωάν. ζ΄ 24). Τον μακαρίτη Ιεράρχη, όπως μού έλεγε, τον γνώρισε από κοντά. Συγχαίρουμε το συγγραφέα που ασχολήθηκε με το βίο ενός τέτοιου πνευματικού αναστήματος και ερεύνησε σχολαστικά τις πηγές του θέματός του. Για να λάβουμε μια γεύση από την εργασία του συγγραφέως παραθέτω δειγματοληπτικά ορισμένα αποσπάσματα. Μέσω αυτών  αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης εξ όνυχος τον λέοντα. Σε επιστολή του προς τον Χρ. Καδή  τον προτρέπει να πορεύεται την οδόν του Κυρίου και να αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως. Σημειώνει και τα πιο κάτω: «όποιος τοποθετήσει το χέρι του στο άροτρο, πρέπει να βλέπει πάντοτε μπροστά και να προχωρή συνεχώς. Εάν παρ΄ελπίδα στρέψη το βλέμμα του πίσω υπάρχει κίνδυνος να κατρακυλίση.τότε γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου αυτού χειρότερα από τα πρώτα». Αναφορικά με το θέμα του θανάτου αναφέρει ο φιλόθεος ιεράρχης: ο θάνατος για άλλους ανθρώπους είναι μακάριος, ενώ για άλλους είναι πονηρός και κακός. Μακάριο θάνατο έχουν όσοι τηρούν τις εντολές του Κυρίου αντίθετα είναι πονηρός σε όσους προσκυνούν το θηρίο  και την εικόνα και έφυγαν από τον παρόντα κόσμο αμετανόητοι». ΄Οντως κέντρο και βασικός άξονας της ποιμαντικής είναι η μετάνοια κι όχι οι ευσεβείς φλυαρίες. Αυτό το ζούσε και το κήρυττε παντού ο  θεοφιλής και φιλόθεος δούλος του Θεού Γεννάδιος. Δίνω τέλος στο λόγο με τη στάση που έλαβε ο μητροπολίτης Γεννάδιος στην εκκλησιαστική κρίση της κατά Κύπρον Εκκλησίας (1972-1982). Θα συμφωνήσω με το συγγραφέα ότι «την αντιμετώπισε με γνώμονα το εκκλησιαστικό δίκαιο και την αλήθεια της Εκκλησίας. Ουδέποτε έβαλε πάνω από τους κανόνες της Εκκλησίας οποιονδήποτε προσωπικό συμφέρον ή αξιώματα. Γι΄ αυτό και προσευχόταν να τον βοηθήσει ο Κύριος να μείνη πιστός αχρι θανάτου για την αλήθεια του ευαγγελίου Του. Προτιμούσε να υποστεί αυτός την ταπείνωση, παρά να παραμείνη η Εκκλησία διχασμένη».