Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς Γ΄.

Παρομοίως καὶ ἐσὺ νὰ κλάψης γοερῶς στὸν Ἰησοῦ γιὰ νὰ σοῦ στείλη παρηγορία, ἐλπίδα. Διότι: «Τὰ καλὰ κόποις κτῶνται καὶ πόνοις κατορθοῦνται», ὅπως λέμε καὶ στὴν ἱερὰν Ἀκολουθία τοῦ “Μεγάλου Σχήματος”.

Γράφουν ἐξ ἄλλου καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Πρέπει νὰ χύσης πρῶτα ἐσὺ “αἷμα”, γιὰ νὰ ἐκχυθῆ ἀκολούθως μέσα σου τὸ Πανάγιο Πνεῦμα»!

* * *

Ὅταν δυσκολεύεσαι νὰ προσευχηθῆς, στάσου, ὅπως σοῦ εἶπα καὶ ἄλλη φορά, μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὴν Τοῦ λέγης τίποτε! Μόνο ἀτένιζέ Τον, καὶ ἔτσι σιγὰ σιγὰ θὰ σοῦ μιλήση Ἐκεῖνος. Θὰ σοῦ ’πῆ: «Ἀφοῦ κοπιάζης γιὰ μένα καὶ κοιτάζης μὲ Πίστι πρὸς Ἐμένα, ἐγὼ θὰ σὲ ἀνακουφίσω, θὰ εἶμαι στὸ πλευρό σου, θὰ σὲ στηρίξω! Μὴ λυπᾶσαι!»

Ὅπως, ὁμοίως, συνέβη καὶ μὲ ἕναν ἀσκητή. Ἐνῶ ἔκλαιγε γοερῶς, προσευχόμενος, βλέπει μπροστά του τὸν Χριστό, καὶ τοῦ λέγει: «Γιατὶ κλαίεις;». Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ ἀσκητής: «Γιατὶ σὲ λύπησα, Χριστέ μου!». «Ἔ! Ἀφοῦ τὸ κατάλαβες καὶ μετανόησες διότι μὲ λύπησες», τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, «ἐγὼ ἔπαυσα νὰ λυποῦμαι καὶ ἔτσι καὶ σὺ στὸ ἑξῆς νὰ χαίρεσαι!»

* * *

Πρέπει ἡ προσευχή μας, ὅσον εἶναι δυνατό, νὰ ἀναβλύζη μέσα ἀπὸ τὴν καιομένη ὑψικάμινο τῆς ἀγαπώσης τὸν Κύριο καρδίας μας!

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πραγματικὴ ἀξία τῆς προσευχῆς, ἂν δὲν ἐπιμένουμε σ᾽ αὐτὴν μετὰ κόπου καὶ ὑπομονῆς, μέχρις ὅτου ἀνατείλουν μέσα μας οἱ γλυκύτατοι καρποί της.

* * *

Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ αἰσθάνεσαι μέσα στὴν καρδία σου τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ λάβης παρὰ Θεοῦ τὸ ζητούμενο.

Καὶ τὸ κύριο ζητούμενο στὴν προσευχή μας, πρέπει νὰ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ ἐν Χριστῷ, ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή! Τότε, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς προστεθοῦν καθὼς μᾶς τὸ ὑποσχέθηκε Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. στ΄, 33)!

* * *

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, 'Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 896-903.

(συνεχίζεται)