ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ, ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Β) ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

* * *

Περὶ ἱερωσύνης, ὅτι ὁ ἀνάξιος ἱερατεύων βαρυτάτην ἑαυτῷ ἐπισπᾶται τὴν κόλασιν, ὥσπερ καὶ ὁ μετὰ προσοχῆς ἀξίως, καρποῦται τὰ μέγιστα[1]. 

α΄. Παλλαδίου

«Κάποτε ἐπεσκέφθην τὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν Ἀλεξανδρινόν. Ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του εὗρον τὸν Ἱερέα ἑνὸς χωρίου, ἐξηπλωμένον πρὸ τῆς θύρας. Τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς του ἦτο καταφαγωμένον ἀπὸ καρκίνον, ὥστε νὰ φαίνωνται τὰ ὀστᾶ τοῦ κρανίου. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὅμως οὔτε νὰ τὸν συναντήσῃ δὲν ἤθελε.

2. Παρεκάλεσα τότε τὸν Ἅγιον νὰ λυπηθῇ αὐτὸν τὸν δυστυχῇ καὶ νὰ τοῦ εἴπῃ τοὐλάχιστον ἕνα παρηγορητικὸν λόγον.

- Εἶναι ἀνάξιος νὰ θεραπευθῇ - μοῦ ἀπαντᾷ. - Ἡ ἀσθένεια αὐτὴ τοῦ ἐδόθη πρὸς τιμωρίαν του. Ἐὰν λοιπὸν θέλῃς νὰ θεραπευθῇ, πρέπει προηγουμένως νὰ τὸν πείσῃς νὰ παύσῃ νὰ λειτουργῇ.

- Διατί, σὲ παρακαλῶ, Πάτερ; - ἠρώτησα ἔκπληκτος.

- Διότι - μοῦ ἀπήντησεν - ἐνῷ πορνεύει, λειτουργεῖ καὶ δι’ αὐτὸ τιμωρεῖται. Ἐὰν λοιπόν, μετὰ φόβου, ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ ὅσα, ἐκ καταφρονήσεως κατετόλμησεν, ἀσφαλῶς ὁ Θεὸς θὰ τὸν θεραπεύσῃ.

3. Διεβίβασα τοὺς λόγους τούτους εἰς τὸν πάσχοντα καὶ ἐκεῖνος συνεφώνησεν, ὁρκισθεὶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ ἱερατεύσῃ πλέον οὐδέποτε. Τότε καὶ ὁ Ἅγιος τὸν ἐδέχθη καὶ λέγει πρὸς αὐτόν:

- Πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον τίποτε δὲν δύναται νὰ παραμείνῃ κρυπτόν;

- Ναί, σὲ παρακαλῶ - ἀπήντησεν ἐκεῖνος.

- Μήπως - ἐρωτᾷ ὁ Ὅσιος - ἠδυνήθῃς νὰ τὸν περιπαίξῃς;

- Ὄχι, κύριέ μου - λέγει πάλιν ὁ ἀσθενής – δὲν ἠδυνήθην.

- Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν - λέγει ὁ θεῖος Μακάριος – γνωρίζεις τὴν ἁμαρτίαν σου καὶ τὴν τιμωρίαν τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ὑπέστης, ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας, νὰ διορθωθῇς εἰς τὸ ἑξῆς.

4. Πράγματι ὁ πάσχων Κληρικὸς ἐξωμολογήθη τὰς ἁμαρτίας του καὶ ἔδωσε λόγον νὰ μὴ περιπέσῃ εἰς ἁμαρτίαν κατὰ τὸ μέλλον, ἀλλ’ οὔτε καὶ νὰ λειτουργήσῃ πλέον, ἐπανερχόμενος εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν. Κατόπιν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Μακάριος ἔθεσεν ἐπάνω του τὰς χεῖρας του καὶ ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ἐθεραπεύθη ἡ κεφαλή του καὶ πάλιν ἐφύτρωσε τρίχας ἐκεῖ ποὺ ἦτο ἡ πληγή. Μεθ’ ὃ ἀνεχώρησε διὰ τὴν οἰκίαν του δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ἅγιον»[2].

---

[1] Βλ. ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Εὐεργετινός, ἤτοι Συναγωγὴ τῶν θεοφθόγγων ρημάτων καὶ διδασκαλιῶν τῶν θεοφόρων καὶ Ἁγίων πατέρων, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ, Ἀθῆναι ⁶1997, τ. 4, σσ. 484-488.

[2] Πρβλ. ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἀθῆναι ³1964, Ἰανουάριος σ. 450.