ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ – ΕΘΝΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ. Η΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Το Γένος τη στιγμή της άλωσης της Πόλης απαιτούσε θυσία και όχι παράδοση.  Ο Κωνσταντίνος είχε βαθιά συναίσθηση της ελληνικότητάς του και τούτο φαίνεται από την τελευταία ομιλία του προς τους στρατιώτες και αξιωματικούς του στις 28 Μαΐου:

«Παρακαλώ ημάς, ίνα στήτε γενναίως.  Καλώς ουν οίδατε αδελφοί ότι διά τέσσερά τινά οφείλεται κοινώς εσμέν πάντες, ίνα προτιμήσω μεν αποθανείν μάλλον ή ζην.  Πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ πατρίδος, τρίτον δέ υπέρ του βασιλέως, ως Χριστού Κυρίου, και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων».

Την επόμενη μέρα ο Κωνσταντίνος έπεσε μαχόμενος, όπως έπεσαν και όλοι οι γενναίοι «μη ανεχόμενοι επιδείν σφίσι την πατρίδα δεδουλωμένην».  Ο Κωνσταντίνος για κάποια στιγμή που είχε μείνει μόνος ανέκραξε: «Ουκ έστι τις των χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;»

Τότε ένας Τούρκος τον κτύπησε κι ο Κωνσταντίνος, αφού έπεσε από το άλογο ξεψύχησε ανάμεσα στους άλλους πεσόντες στρατιώτες του.  Το πτώμα του - γράφει ο Πασπάτης - ουδέποτε βρέθηκε.  Και ο λαός θέλησε να θάψει τον βασιλιά βαθιά μέσα στη μνήμη του.

(συνεχίζεται)