ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ – ΕΘΝΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ. ΣΤ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Για να πέσει μαχόμενος, διερωτώμενος «Η πόλις αλίσκεται  και εγώ ζω έτι».  Και με το θάνατο του Βασιλιά «Εάλω η πόλις».

«Και ην ιδέσθαι θέαμα ελεεινόν και δακρύων άξιον και τοις ιδούσι μόνον πιστόν, μάλλον δε κακείνοις ου πιστευόμενον, ναούς νόμων πατρίων και εθνών και τάξεων όντως, ηρώων αναίρεσιν και αυτών πατρώων τάφων ανόρυξιν».  Δηλαδή, με ασυγκράτητα δάκρυα βλέπει κανείς το φοβερό αυτό θέαμα, που καταντά απίστευτο και σ’ αυτούς που το είδαν τα μάτια τους, να ξεθεμελιώνονται ιερά οικοδομήματα, πατροπαράδοτα θέσμια, εθνικές παραδόσεις, ηρωικά μνημεία και οι τάφοι των πατέρων μας.  Σημειώνει με οδύνη ψυχής ο θρηνωδός της άλωσης.

Από την ίδια κιόλας μέρα της άλωσης της πόλης, κατά την οποία 70.000 ορθόδοξοι σφαγιάστηκαν ή πουλήθηκαν σκλάβοι στα παζάρια της Μεσογείου και της Ασίας, που οι ναοί έγιναν τεμένη, που ο πλούτος της Βασιλεύουσας διασκορπίστηκε, άρχισε να διαδίδεται σαν προφητική ηχώ αυτό που έλεγε η ποίηση, που θρηνούσε την πτώση: «Πάλε με χρόνια με καιρούς, πάλε δικά μας θάναι».

(συνεχίζεται)