ΕΚΤΡΩΣΗ Γ΄

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Δ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Σαρκώματα: π. Γαβριήλ Σιόκουρος. Φορέματα: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ἀργότερα ὁ πατρίκιος Θεόδωρος Μετοχίτης ἀνεκαίνισε τὴν Μονή κατὰ τὸ 1316-1321 μ.Χ. Ἐκεῖ πέρασε καὶ τὶς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του. Αὐτὸς ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν προσθήκη τοῦ ἐξωνάρθηκα, τοῦ νοτίου παρεκκλησιοῦ καθὼς καὶ γιὰ τὸ διάκοσμο τοῦ ναοῦ, ποὺ περιλαμβάνει ἐξαίρετα ψηφιδωτὰ καὶ τοιχογραφίες. Ἐπίσης ἔδωσε στὴ Μονὴ τῆς Χώρας σημαντικὴ περιουσία, ἔχτισε νοσοκομεῖο καὶ ἐδώρησε σ’ αὐτὴν ἀξιόλογη συλλογὴ βιβλίων του. Κοιμήθηκε τὸ Μάρτιο τοῦ 1332 μ.Χ. καὶ ἐκεῖ ἐτάφη. Μιὰ ψηφιδωτὴ εἰκόνα τοῦ τελευταίου ἀνακαινιστὴ τῆς Μονῆς τῆς Χώρας Θεόδωρου Μετοχίτη ἱστορήθηκε πάνω ἀπὸ τὴ μεγάλη θύρα, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσέρχεται κάποιος ἀπὸ τὸ νάρθηκα στὸν κυρίων ναό. Σ’ αὐτὴ στέκεται ὁ Θεόδωρος Μετοχίτης προσφέροντας τὸν ναὸ στὸν ἔνθρονο Ἰησοῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ ψηφιδωτὴ εἰκόνα ἀναγράφεται «ΙΣ ΧΣ ἡ χώρα τῶν ζώντων» καὶ «Ὁ κτίτωρ Λογοθέτης τοῦ Γενικοῦ Θεόδωρος Μετοχίτης».

(συνεχίζεται)

ΕΚΤΡΩΣΗ Β΄.

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Γ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ἡ Μονὴ τῆς Χώρας ἱδρύθηκε τὸν 3^ο αἰῶνα, ἀλλὰ κατὰ καιροὺς ὑπέστη καταστροφές. Τὸ 6^ο αἰῶνα ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀνιδρύει τὴ Μονή. Τὸ καθολικὸ τότε, ὅπως διηγεῖται ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς ἦταν ἐπίμηκες στὸ σχῆμα. Κάποιες ἄλλες πηγὲς φέρουν ὡς ἱδρυτὴ τῆς Μονῆς τὸν γαμπρὸ τοῦ αὐτοκράτορα Φωκᾶ (7^ος αἰῶνας) Κρίσπο. Ὅμως πάλιν μέσα στοὺς αἰῶνες ἡ Μονὴ ὑπέστη καταστρφές. Τὸ 1077-1081 μ.Χ. ἡ πεθερὰ τοῦ Ἀλεξίου Α΄ Κομνηνοῦ Μαρία Δούκαινα ἔκτισε τὸ ναό, στὴ θέση παλαιοτέρων κτισμάτων, ποὺ χρονολογοῦνται τὸν 6^ο καὶ 9^ο αἰώνα. Τὸ 1120 μ.Χ. ὁ Ἰσαάκιος Κομνηνός, τρίτος γιὸς τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Α΄ Κομνηνοῦ, ἐπισκεύασε τὴ Μονὴ τῆς Χώρας, μετὰ ἀπὸ σοβαρὴ φθορά, πιθανῶς ἐξ αἰτίας σεισμοῦ.

(σνυνεχίζεται)

Η ΕΚΤΡΩΣΗ Β΄.

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Β΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ὁ Συμεὼν Μεταφραστὴς διηγεῖται τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Βαβύλα, ὁ ὁποῖος ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ τὸ 298 μ.Χ. στὴ Νίκαια ἔλαβε δι’ ἀποκεφαλισμοῦ τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Κάποιοι χριστιανοὶ λοιπὸν πῆγαν τὴ νύχτα καὶ μετέφεραν μὲ πλοῖο τὰ ὁστὰ τοῦ μάρτυρος μαζὶ μὲ κάποιους ἄλλους μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Βαβύλα στὴν Κωνσταντινούπολη. Τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων τὰ ἐνεταφίασαν «ἔξω τοῦ τείχους τῆς πόλεως κατὰ τὸ βόρειον μέρος, ὅπου εἶναι μοναστήριον Χώρα ὀνομαζόμενον». Παρὼν στὸν ἐνταφιασμὸ τῶν λειψάνων τῶν μαρτύρων ἦταν καὶ ὁ «τῆς σεβασμίας μονῆς τῆς χώρας» ἱερομόναχος Κορνήλιος. Μαζὶ μὲ τὸν ἐν λόγῳ ἱερομόναχο ἀσφαλῶς οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀνεκόμισαν τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων, ἦλθαν σὲ μυστικὴ συνεννόηση.

(συνεχίζεται)

Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ A΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ἡ Μονὴ τῆς Χώρας ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα ἑλληνοχριστιανικὰ μοναστήρια στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὰ τουρκικὰ ὀνομάζεται Καχριὲ Τζαμί. Εἶναι σημαντικὴ τόσο γιὰ τὴ ἀρχαιολογική της ἀξία ὅσο καὶ γιὰ τὰ θαυμάσια ψηφιδωτά, τὰ ὁοῖα κοσμοῦν τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς. Ἐτιμᾶτο στὸ ὄνομα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ τοῦ Ζωοδότη.

          Ὀνομάστηκε Χώρα, διότι κτίστηκε σὲ πεδιάδα ἔξω τῶν χερσαίων τειχῶν τοῦ Κωνσταντίνου, ὅπου παλαιότερα ὑπῆρχε ναός, λίγα βήματα απὸ τὴν Κερκόπορτα. Βρισκόταν κοντὰ στὸ ἀνάκτορο ποὺ ὀνομαζόταν «Τὰ Κύρου». Ὅταν ὁ Θεοδόσιος Β΄ ἔχτισε τὰ νέα τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ Μονὴ διατήρησε τὴν ὀνομασία τῆς «Μονὴ τῆς Χώρας», παρόλον ὅτι βρισκόταν στὸν περίβολο τῶν ὀχυρώσεων. Ὁ Φραντζῆς ἀναφερόμενος στὴν Μονή, τὴν ὀνομάζει Μονὴν τοῦ Ζωοδόχου, καλουμένην τῆς χώρας. 

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Ι΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Καταλήγομεν καὶ πάλιν μὲ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου, ἐπισκόπου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ· «Τοὺς ἀποστραφήκαμε (τοὺς Λατίνους) ὡς αἱρετικοὺς καὶ γι’ αὐτὸ χωριστήκαμε ἀπὸ αὐτούς... Εἶναι αἱρετικοί, καὶ ὡς αἱρετικοὺς τοὺς ἀπεκόψαμε».

Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ «παπισμὸς» δὲν ἔχει ὑπὸ οὐδεμίαν ἀπολύτως ἔννοιαν τὶς πανάγιες ἐκεῖνες καὶ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, ποὺ θὰ ἠδύναντο νὰ τὸν καθιστοῦσαν καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπον «ἐκκλησία». Ἀπεναντίας! Ἰσχύει τὸ ὅλως ἀντίθετον!

Ὅσοι ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στοχάζονται νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν καὶ προσβλέπουν εἰς τὴν προσφυγὴν καὶ ὑποδούλωσίν των εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Πάπα, τί θὰ διαπράξουν ἆραγε ἐὰν πραγματοποιήσουν τὴν τοιαύτην ἀνίερον ἐπιθυμίαν των; Θὰ τολμήσουν ἆραγε νὰ ἀπαρνηθοῦν μεγίστους Φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας μας (π.χ. Μέγα Φώτιον, Γρηγόριον Παλαμᾶν, Μᾶρκον Ἐφέσου, κ.λπ.) καὶ νὰ ἀνυμνολογοῦν εἰς τὸ ἑξῆς σὰν “ἁγίους” φρικτοὺς “τύπους”, ὡσὰν τὸν ἀπαισίας μνήμης Ἀ. Στέπινατς (τὸ ὁποῖον ὁ παπισμὸς τὸν θεωρεῖ… “ἅγιον”);;;

Ἂς διερωτηθοῦν καὶ ἄς ἀπαντήσουν εἰς τὰ ἀμείλικτα αὐτὰ ἐρωτήματα τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὴν ὁποίαν, θέλομεν νὰ πιστεύομεν, ἐν πάσῃ καλῇ προαιρέσει, ὅ,τι ὄντως συνεχίζουν νὰ διαθέτουν!

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΜΝΗΜΗ Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ Δ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Παράλληλα ὁ π. Ἐπιφάνιος εἶναι ἕνας φωτεινὸς ὁδηγός, γιὰ τὴν ἐπίλυση διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων, ποὺ σχετίζονται μὲ τοὺς Ἱερούς Κανόνες. Δυστυχῶς πολλοὶ ἐπίσκοποι χειροτονοῦν κληρικοὺς ποὺ ἔχουν κωλύματα ἱερωσύνης, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι ὑπάρχει ἀνάγκη κληρικῶν σήμερα. Ὑπάρχουν χωριὰ ποὺ δὲν ἔχουν ἱερεῖς, λένε. Ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Ἐπιφανίου εἶναι κάθετη: Δὲν μποροῦν νὰ χειροτονοῦνται κληρικοί, ποὺ ἔχουν κωλύματα ἱερωσύνης, εἴτε αὐτοὶ εἴτε ἡ σύζυγός τους, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχῃ λειψανδρία ἱερέων. Ὁ Θεὸς θὰ τὰ οἰκονομήσῃ μὲ τὸ δικό Του τρόπο, ὅπως Αὐτὸς καλύτερα ξέρει. Ἑπομένως ἂς μὴ βρίσκουμε δικαιολογίες γιὰ νὰ καλύψουμε τὰ δικά μας ἁμαρτήματα καὶ τὶς δικές μας ἄνομες ἐπιθυμίες. Τέλος, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἦταν ἕνας κανόνας Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας. Ἔργῳ τὲ καὶ λόγῳ μιμήθηκε τὸν Κύριο μὲ κάθε λεπτομέρεια. Γι’ αὐτό, τὸ ρητὸ ποὺ ταίριαζε στὴν ἀφοσίωσή του αὐτὴ ἦταν: «Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα". Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος θεωρεῖται σήμερα ὡς ἕνας φωταυγὴς λύχνος στὸν ζόφο τοῦ 20^οῦ  αἰῶνα καὶ ἕνας σύγχρονος μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε καὶ τὶς πρεσβεῖες του πρὸς τὸν Κύριο!

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Θ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Δὲν ὑπάρχει ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, πού, ἀναφερόμενος στὸν “παπισμὸ”, νὰ μὴν τὸν κατωνόμασεν ὡς αἵρεσι! Ὑπάρχει εὐρυτάτη συμφωνία εἰς τὰ ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων (consensus Patrum) τῆς Ἐκκλησίας! Ἀπὸ τὸν Μέγα Φώτιον, τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶ, τὸν ἅγιον Μᾶρκον Ἐφέσου, τὸν Εὐγενικόν, ἕως τὸν ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν, τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτη, τὸν ἅγιον Νεκτάριον τὸν Πενταπόλεως κ.ἂ, ἀλλὰ καὶ σύσσωμος ἡ πανστρατιὰ τῶν ἁγίων Γερόντων τοῦ 20ου αἰῶνος, μὲ προεξάρχοντας πνευματικοὺς οὐρανομήκεις στύλους, τοὺς ἁγίους Παΐσιον Ἁγιορείτην, Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην, Ἰάκωβον τὸν ἐπικαλούμενον “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκην), Γαβριὴλ Διονυσιάτην, Φιλόθεον Ζερβάκον, Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, κ.λπ. καταδικάζουν ἀναφανδόν, ἀπεριφράστως καὶ ἀδιαμφισβητήτως τοὺς παπικοὺς ὡς αἱρετικούς!

(συνεχίζεται)

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΜΝΗΜΗ Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ Γ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Ἑπομένως τὸ μήνυμα τοῦ π. Ἐπιφανίου πρὸς τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε μὲ πολλὴ ἀκρίβεια πιστοὶ τηρητὲς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καθὼς καὶ τῶν Ἱερών Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σήμερα οἱ κανόνες παραβιάζονται μὲ πολλὴ βαναυσότητα καὶ δὲν μιλᾶ κανένας γιὰ αὐτὴ τὴν καταπάτηση καὶ διαστρέβλωση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἂν μιλήσῃς σήμερα γιὰ μεταθετὸ ἢ γιὰ κωλύματα ἱερωσύνης θὰ σὲ ποῦν ἀναχρονιστικό. Ἡ ἁμαρτία ἔγινε κανόνας ζωῆς καὶ ἡ ἀρετὴ θεωρεῖται πρᾶγμα ἀπηρχαιωμένο. Ἂν μιλήσῃς σήμερα γιὰ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας θὰ σοῦ ποῦν ὅτι αὐτοὶ γράφτηκαν γιὰ συγκεκριμένες ἐποχές. Ἡ ἐποχή μας ἔχει ἀλλάξει, θὰ ποῦν! Ὅμως ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος εἶναι ἕνα παράδειγμα τοῦ ὅτι καὶ σήμερα μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Κύριο, στὴν πραγματικὴ ἀγάπη, τὴν εἰλικρινῆ ταπείνωση, τὴν ἀφάνεια, τὴν ἀνεξικακία, τὴν εἰρήνη κλπ.

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Η΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἑπομένως, ὁ «παπισμός», εὑρισκόμενος εἰς τὸν ἀπολύτως καὶ ἐκ διαμέτρου ἀντίποδα τῆς ἐννοίας τῆς ΜίαςἘκκλησίας, κατ᾽ οὐδένα τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνιστᾷ ὁ ἴδιος ἐκκλησία, ἀλλὰ συνιστᾷ Ἀντιεκκλησία, κατὰ τὸ ἀντίστοιχο “διαμετρικῶς ἀντιθετικὸ σχῆμα”: “Χριστὸς-Ἀντίχριστος”! Τοὐτέστιν, ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ νὰ τὸ εἰποῦμεν ξεκάθαρα! Ὁ “παπισμὸς” συνιστᾷ “Ἀντι-εκκλησίαν”, ὑπὸ ἀμφοτέρας τὰς ἐννοίας: Ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ὡς πολεμῶσα τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ὡς οὖσα “πιθηκισμός”, ἀνίερος μιμητισμὸς, κακέκτυπος καὶ νόθα ἐκδοχή, αὐτοῦ ποὺ εἶναι ἡ ὄντως Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΜΝΗΜΗ Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ Β΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἐλέγχει τὴ συνείδηση πολλῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θέλουν νὰ μελετήσουν τὴ διδακσαλία του. Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἦταν μιὰ αὐθεντικὴ μίμηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησού Χριστοῦ, ἔργῳ τὲ καὶ λόγῳ. Δυστυχῶς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό του, προκειμένου νὰ διαπράξῃ τὴν ἁμαρτία ἢ τὴν διαστρέβλωση τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ βρίσκει χίλες δικαιολογίες, προκειμένου νὰ παρανομήσῃ. Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἔπραξε καὶ δίδαξε μὲ πολλὴ ἀκρίβεια αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος καὶ ἂν εἶχε αὐτὴ ἡ ἐμμονή στὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου.

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Ζ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Οἱ οὐρανομήκεις ἅγιοι τῆς μαρτυρικῆς ἰδιαιτέρας μας πατρίδος Κύπρου, οἱ Δεκατρεῖς Ὁσιομάρτυρες τῆς μονῆς Καντάρας, παρὰ τὰ ἀλλεπάλληλα φρικτὰ καὶ μακροχρόνια μαρτύρια, ποὺ ὑπέστησαν ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πάπα εἰς τὸ τότε φραγκοκρατούμενο νησί μας, ἀρνήθηκαν κάθε ἀνίερον ἔκπτωσι εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς των! Διὰ τοῦτον τὸν λόγον, ῥίχτηκαν τελικὰ καὶ κατακάηκαν, σὰν δῆθεν “αἱρετικοί”, σὲ ἀναμμένην πυράν, τὴν 19ην Μαΐου τοῦ ἔτους 1231. Ἀπὸ τότε ὅμως λάμπουν ἀενάως περίλαμπροι εἰς τὴν πάμφωτον Βασιλείαν τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΜΝΗΜΗ Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ Α΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ὑπῆρξε ἀναμφίβολα μία ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς καὶ πολύπλευρες προσωπικότητες στὸ ἐκκλησιαστικὸ στερέωμα κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα. Μὲ τὴν παρουσία του ἔχει ἐπηρεάσει χιλιάδες ἀνθρώπους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ ὅσους γνώρισαν τὸν π. Ἐπιφάνιο, ἀποτελεῖ μεγάλο κενὸ ἡ ἀπουσία του! Ὁ π. Επιφάνιος ἦταν ἕνας φωταυγὴς ἀστέρας στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν 20^ο αἰῶνα. Ἕνας σύγχρονος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας!

Τὸ καλύτερο μνημόσυνο, ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὸν σεπτό μας γέροντα εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία του, ἀφοῦ αὐτὸς μιμήθηκε τὸν Κύριο καὶ τοὺς ἁγίους μὲ κάθε λεπτομέρεια. Σήμερα ὑπάρχουν κάποια βιβλία, ποὺ περιέχουν τὴ διδασκαλία του καὶ μᾶς καθοδηγοῦν στὶς σωστὲς κατὰ Χριστὸν ἐπιλογές. Βιβλία ὅπως τὸ «Ὑποθῆκες ζωῆς» καὶ τὸ «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» εἶναι λύχνοι, ποὺ φωτίζουν τὰ βήματά μας στοὺς σκοτεινοὺς καὶ ἀλλοπρόσαλους καιρούς, ποὺ ζοῦμε. Δυστυχῶς ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ὁλόκληρος θησαυρός, ὁ ὁποῖος παραμένει ἀκόμη ἀνέκδοτος. Δὲν γνωρίζουμε γιὰ ποιὸ λόγο. Παρακαλοῦμε θερμὰ τὸν ἅγιο καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κεχαριτωμένης νὰ ἐπισπεύσει τὴν ἔκδοση τῶν ἀπομαγνητοφωνημένων ὁμιλιῶν, συζητήσεων καὶ διαλόγων τοῦ γέροντά μας. Εἶναι ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτο, ἐνῷ βγαίνουν ἐκατοντάδες βιβλία, τὰ ὁποῖα πολλὲς φορὲς δὲν λέγουν καὶ τίποτα σημαντικό, νὰ μὴν ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀκόμη τὰ βιβλία, ποὺ περιέχουν τὴ διδασκαλία τοῦ π. Ἐπιφανίου, ἡ ὁποία εἶναι πανθομολογουμένως ἕνας ἀπέραντος θησαυρός. Καὶ ἐρωτῶ: Ὅταν ἔχεις ἕνα θησαυρό, τὸν κρύβεις; Ὅταν ἔχεις ἕνα λαμπερὸ λυχνάρι, τὸ σκεπάζεις καὶ δὲν τὸ κρατᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ φωτίζῃ τὸν δρόμο, ποὺ περπατᾷς. Ποιὸς ὁ λόγος, ποὺ καθυστερεῖται αὐτὴ ἡ ἔκδοση τῆς διδασκαλίας τοῦ γέροντα. Μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου καθηγουμένου τῆς Κεχαριτωμένης, θεωρῶ ὅτι θὰ λογοδοτήσουμε ἐν ὥρα κρίσεως ἐνώπιον Κυρίου γιὰ τὴν ἀμέλεια αὐτή. Μποροῦν νὰ ὠφεληθοῦν χιλιάδες ψυχὲς μὲ τὶς τομὲς ποὺ κάνει ὁ γέροντας σὲ πάρα πολλὰ θέματα, ποὺ ταλανίζουν τὴν ἐποχή μας.

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; ΣΤ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἰδοὺ λοιπὸν ὁ «παπισμός», ὄχι ὡς πρᾶξις μεμονωμένων προσώπων, ποὺ ἔσφαλαν ἢ ὡς πράξεις, μεμονωμένων τάχα ἀνευθύνων ὁμάδων, ἀλλὰ ὡς ἐν πλήρει καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀπολύτῳ συμπνοίᾳ καὶ συμφωνίᾳ ἀποτροπαίων ἐνεργειῶν συμπάσης τῆς Διοικήσεως αὐτῆς, τῆς τάχα τε καὶ «ἐκκλησίας»!!!

Εἶναι δυνατόν, ὁποιαδήποτε «ἐκκλησία» ἢ “ὁμάδα” ἢ “ὀργάνωσι” ἢ ὁ,τι­δή­πο­τε ἀνάλογο, σφάλλει κατὰ τὴν πλέον ἀπάνθρωπον καὶ ἀνίερον τρόπον ὡς ΟΛΟΝ (καὶ οὐχί, ἐπαναλαμβάνομεν, αὐθαιρέτως, ὡς μεμονωμένα ἄτομα ἢ ὁμάδες), εἶναι ποτὲ δυνατόν, αὐτὸ τὸ σατανικὸ συνονθύλευμα νὰ θεωρηθῇ ὅτι δῆθεν ἀπαρτίζει «Ἐκκλησίαν»;

Ἄπαγε τοιαύτης καὶ τοσαύτης βλασφημίας!!!

Σημειωτέον ὡσαύτως ὅτι καὶ ὁ περίφημος μαθηματικός, φυσικὸς καὶ ἀστρονόμος Γαλιλαῖος Γαλιλέι (1564-1640), προκειμένου νὰ ἀποτρέψῃ παρομοίαν, ὅπως καὶ ὁ προαναφερθεὶς Τζορντάνο Μπροῦνο, κατάληξίν του, δηλαδὴ τὴν φρικτὴν καὶ ἀπάνθρωπον ἀπανθράκωσίν του, ἐξηναγκάσθη νὰ ἀποκηρύξῃ ἐπιστημονικά του συμπεράσματα (π.χ. ὅτι «ἡ γῆ κινεῖται»), ὥστε νὰ ἱκανοποιηθοῦν αἱ «ἀλάθητοι» δοξασίαι τοῦ ἑωσφορικῶς ἐπηρμένου παπικοῦ θρόνου!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ ΣΤ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Στὸ Μεσονυκτικὸ τῆς Κυριακῆς μετὰ τὸν ν΄ ψαλμὸ λέγεται ὁ τριαδικὸς Κανόνας τοῦ κάθε ἤχου, τὸν ὁποῖο βρίσκουμε στὶς Ὀκτώηχο. Μετὰ τὸν Κανόνα ψάλλονται τὰ Τριαδικὰ τροπάρια «Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, τὴν ὑπέρθεον...», «Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, τοῦ δοξάζειν Σε...», «Ὑμνήσωμεν πάντες θεοπρεπῶς...», «Ἐκ νεκρῶν ἰδοῦσα...», τρισάγιο, ὑπακοὴ τοῦ ἤχου, «Κύριε ἐλέησον» μ΄, «Δόξα... Καὶ νῦν...», «Τὴν τιμιωτέραν...», ἀπόλυση.

          Κατὰ τὴν Διακαινήσιμο ἑβδομάδα καθὼς καὶ στὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἀντί Μεσονυκτικοῦ (Ὡρῶν καὶ Ἀποδείπνου) αναγινώσκεται τρεῖς φορὲς ἡ πιὸ κάτω μικρὴ ἀκολουθία:

          «Χριστὸς ἀνέστη...» γ΄, «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...» γ΄, «Προλαβοῦσαι τὸν ὄρθρον...», «Εἰ καὶ ἐν τάφῳ...», «Ἐν τάφῳ σωματικῶς...», «Δόξα... Ὡς ζωηφόρος...», «Καὶ νῦν... Τὸ τοῦ Ὑψίστου...», «Κύριε ἐλέησον» μ΄, «Δόξα... Καὶ νῦν...», «Τὴν τιμεωτέραν...», «Δι’ εὐχῶν...».

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Ε΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Μὲ τὴν ἑωσφορικὴν ἔπαρσι τοῦ παποκαισαρικοῦ “ἀλαθήτου” καὶ “πρωτείου” ὁ πάπας Γρηγόριος Θ΄ τὸ 1231 συνέστησε τὴν ἀπαισίου μνήμης «Ἱερὰν Ἐξέτασι», ἡ ὁποία, βαθμιαίως, “ἐπευλόγησε” τὴν χρῆσι φρικιαστικοτάτων βασανιστικῶν μεθόδων γιὰ ἀπόσπασι «ὁμολογιῶν», συνήθως ἀπὸ ἐντελῶς ἀθῴους καὶ ἀνυποψιάστους ἀνθρώπους, ποὺ ὡδηγοῦντο τελικῶς εἰς τὸν φρικτότατον διὰ τῆς πυρᾶς θάνατο, σὰν τάχα “αἱρετικοί”!

Τὰς ἀποτροπαίους καὶ σατανικὰς αὐτὰς μεθόδους βασανισμοῦ καὶ θανατώσεως, πρῶτος τὶς ἐνέκρινε, (ὡς «ἀλάθητος» βεβαίως), ὁ πάπας Ἰννοκέντιος Δ΄ τὸ 1252. Ὡς πρῶτος ἐπίσημος “Μέγας Ἱεροεξεταστής” ἐνεκρίθηκε καὶ ἐπευλογήθηκε ἀπὸ τὸν («ἐξίσου, βεβαίως, ἀλάθητον»), πάπα Σίξτο Δ΄ (1483) ὁ δομινικανὸς Τομὰς δε Τορκεμάδα, ποὺ κατήντησε νὰ ἀναγνωρίζεται ὡς τὸ φρικτὸ σύμβολο τοῦ ἱεροεξεταστῆ, ποὺ χρησιμοποιοῦσε τὰ ἀνομολόγητα βασανιστήρια γιὰ τὸν κατεξευλετισμὸ τῶν ἀντιφρονούντων καὶ συναφῶς καὶ τὴν ἐν συνεχείᾳ κατάσχεσι τῶν περιουσιῶν τους. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κυριαρχίας του ὡδήγησε πλῆθος ἀθῴων ἀνθρώπων, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ “ἐξαφανισμοῦ τῶν μαγισσῶν”, στὴ φωτιά, ὅπου κατεκαίοντο ζωντανοί! Τὸ 1542 συνεστάθη ἀπὸ τὸν «ἀλάθητο» πάπα Παῦλο Γ΄ ἡ «Ἱερὰ Ἐξέτασι τῆς Ῥώμης», ποὺ διευθυνόταν ἀπὸ συμβούλιο ἕξι καρδιναλίων. Ὁ πάπας Πίος Ε΄ (1566), δομινικανὸς καὶ ἔχων τὸν τίτλον τοῦ “Μεγάλου Ἱεροεξεταστοῦ” ὁ ἴδιος, πῆρε μέρος προσωπικὰ σὲ πολλὲς σκοτεινὲς «δραστηριότητες» τῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως». Ἕνα ἀπὸ τὰ τραγικὰ θύματα τῆς ἐξευτελικὰ “ἀνίερης Ἱερᾶς Ἐξετάσεως” ἦταν καὶ ὁ γνωστὸς ἰταλὸς ἐπιστήμονας, φυσικός, ἀστρονόμος καὶ μαθηματικὸς Τζορντάνο Μπροῦνο. Ἡ Ἱερὰ Ἐξέτασι τῆς Ῥώμης, μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν τότε Πάπα, κατεδίκασαν τὸν μεγάλον φυσικὸν ἐπιστήμονα σὲ θάνατο. Φιμωμένον τὸν ἔστησαν ζωντανὸν μέσα εἰς τὴν φωτιά, μέχρι νὰ κατακαῇ, τὴν 8ην Φεβρουαρίου 1600.

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ Ε΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Β΄ μέρος: ρκ΄ ψαλμὸς «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη...» και ρλγ΄ ψαλμὸς «Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον...», «Δόξα..., καὶ νῦν...», Ἀλληλούια, τρισάγιο, τροπάρια γιὰ τοὺς κεκοιμημένους «Μνήσθητι, Κύριε...», «Ὁ βάθει σοφίας...», Δόξα «Μετὰ τῶν ἁγίων...», καὶ νῦν «Μακαρίζομέν σε», «Κύριε, ἐλέησον» ιβ΄, εὐχὴ «Μνήσθητι, Κύιρε...», οἱ μικρὲς εὐχὲς «Ὑπερένδοξε...», «Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατὴρ...», «Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου...», μικρὴ ἀπόλυση, κοιμὴ εὐχὴ καὶ δέηση «Εὐξώμεθα ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου...», «Δι’ευχῶν...».

          Στὸ Μεσονυκτικὸ τοῦ Σαββάτου ἀντὶ νὰ ἀναγνωσθῇ ὁ «ἄμωμος» (ιζ΄ κάθισμα τοῦ ψαλτηρίου), ἀναγινώσκεται τὸ θ΄ κάθισμα τοῦ ψαλτηρίου (ψαλμοὶ ξδ΄-ξθ΄). Ἐπίσης μετὰ τὸ δεύτερο τρισάγιο, ἀντὶ τῶν μεσονυκτικῶν τροπαρίων ψάλλονται ἢ ἀναγινώσκονται οἱ τριαδικοὶ ὕμνοι τοῦ β΄ ἤχου. Ἀκόμη μετὰ τὴν εὐχὴ τοῦ ἁγίου Μαρδαρίου λέγεται πάντοτε μόνο ἡ εὐχὴ τοῦ ἁγίου Εὐστρατίου «Μεγαλύνων μεγαλύνω σε, Κύριε...». Τὸ δεύτερο μέρος τοῦ Μεσονυκτικοῦ τοῦ Σαββάτου εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο τῶν καθημερινῶν.

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Δ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἂς ἀναφέρουμε ἐλάχιστα ἐνδεικτικὰ παραδείγματα ἐκ τῶν ὄντως ἀναριθμήτων:

Τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν λεγομένων Σταυροφοριῶν ἀπὸ τὸ 1095 μέχρι τὸ 1270, μὲ πρόσχημα τὴν ἀπελευθέρωσι (δῆθεν) τῶν «Ἁγίων Τόπων», δὲν τὰ διέπραξαν μεμονωμένες τοπικὲς «ἐκκλησίες» ἢ «ὁμάδες τοῦ παπισμοῦ», ἀλλὰ τὰ ὀργάνωσε αὐτὸς οὗτος ὁ ἴδιος, ὁ καθ’ ἑαυτὸν τάχα καὶ «ἀλάθητος» παπικὸς θρόνος, δηλαδὴ σύσσωμος ἡ λεγομένη «παπικὴ ἐκκλησία» σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ ποικίλους κατὰ καιροὺς δυτικοὺς ἀπνευμάτιστους κοσμικοὺς ἡγεμόνας! Δηλαδὴ ἀποκαλύπτεται, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἡ φρικιαστικὴ αἵρεσι τοῦ παποκαισαρισμοῦ εἰς ὅλον της τὸ “μεγαλεῖο”!

Τὸ ἐφιαλτικώτατο σύνολο κακουργημάτων τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, ποὺ ἀκούει εἰς τὸ ὄνομα «Ἱερὰ Ἐξέτασις», δὲν τὸ διέπραξαν μεμονωμένα ἄτομα, ἢ ὁμάδες ἢ κράτη ἢ ἔστω λεγόμενες “τοπικὲς ἐκκλησίες”, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς τὸ διέπραξε αὐτὸς οὖτος ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ὁ καὶ αὐτοπροσδιοριζόμενος καὶ αὐτοκαλούμενος “ἀλάθητος” Παπικὸς Θρόνος! 

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ἡ τελετουργία τοῦ καθ’ ἡμέρα Μεσονυκτικοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Α΄ μέρος: «Εὐλογητὸς ὁ Θεός...», «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε...», τρισάγιο, ν΄ ψαλμός, ιζ΄ κάθισμα τοῦ ψαλτηρίου (ριη΄ ψαλμός, Ἄμωμος), σύμβολο τῆς πίστεως, τρισάγιο, μεσονυκτικὰ τροπάρια «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...», «Τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν...», «Σὲ τὸ ἀπόρθητον τεῖχος...», «Κύριε ἐλέησον» μ΄, ἡ εὐχὴ «Ὁ ἐν παντὶ καιρῷ...», «Κύριε ἐλέησον» γ΄, «Δόξα..., καὶ νῦν...», ὁ εἱρμὸς «Τὴν τιμιωτέραν...», πρὸς εὐλογία ἐπίκληση «Ἐν ὀνόματι Κυρίου...», «Ὁ Θεὸς οἰκτειρήσαι ἡμᾶς...», ἡ εὐχὴ τοῦ ἁγίου Μαρδαρίου «Δέσποτα, Θεέ, Πάτερ, παντοκράτορ...», ἡ εὐχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Κύριε παντοκράτορ...», εὐχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Σὲ εὐλογοῦμεν, ὕψιστε, Θεέ...», «Δεῦτε προσκυνήσωμεν...».

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ὅπως διευκρινίζει καὶ ὁ ἐν ἁγίοις ἡμῶν ὅσιος μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰουστῖνος Πόποβιτς· «Ἐπειδὴ ὅλος ὁ Χριστὸς εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐν Αὐτῷ, διὰ τοῦτο ἀκριβῶς Αὕτη εἶναι Ἔνδοξος, Ἁγία καὶ Ἄμωμος... Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλη Αὐτός, ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας καὶ εἰς ὅλην τὴν αἰωνιότητα. Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει “σπῖλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων”» (Ἄνθρωπος καὶ θεάνθρωπος, ἐκδόσεις «Ἀστήρ», Ζ´ ἔκδοσις, σελ. 181-182).

Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζεται αὐτὴ ἡ “παπικὴ ὀργάνωσι” ὅτι τάχα εἶναι ἡ ἴδια «Ἐκκλησία»;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκλαμβάνεται σὰν Ἐκκλησία, ὅταν ἡ ἴδια, αὐτούσια, αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, (καὶ ὄχι ἁπλῶς μεμονωμένα ἄτομα ἢ ὁμάδες ἀτόμων ἢ τοπικὲς “ἐκκλησίες”, ποὺ ὑπάγονται σ’ αὐτήν), ἀλλὰ ὁλόκληρη αὐτή, συμφωνοῦσα καθολοκληρίαν, προεξάρχοντος τοῦ “θεοποιημένου” ἀρχηγοῦ της, τοῦ Πάπα, ἐξετέλεσε φρικιαστικώτατα ἐγκλήματα μέσα εἰς τὴν Ἱστορίαν;;;

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὑπάρχουν τέσσερεις τύποι Μεσονυκτικοῦ, τῶν καθημερινῶν, τοῦ Σαββάτου, τῆς Κυριακῆς καὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τὴν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ δὲν τὴν διαβάζουμε τὴν Πέμπτη τοῦ Μεγάλου Κανόνα, τὸ Σάββατο τοῦ Ἀκαθίστου, τὴν Μεγάλη Παρασκευή, τὸ Μεγάλο Σάββατο καὶ ὅταν τελεῖται ἀγρυπνία. Κατὰ τὴν Διακιανήσιμο ἑβδομάδα καθὼς καὶ στὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, σαράντα μέρες μετὰ τὸν Πάσχα, ἀναγιώσκουμε εἰδικὴ πασχάλιο ἀκολουθία. Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ ἀναγινώσκεται στὸ Νάρθηκα καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο μέρη, τὸ πρῶτο φτάνει μέχρι τὴν εὐχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Σὲ εὐλογοῦμεν ὕψιστε...» (Καθ’ ἡμέραν Μεσονυκτικό), ἢ μέχρι τὴν εὐχὴ τοῦ ἁγίου Εὐστρατίου «Μεγαλύνων μεγαλύνω Σε, Κύριε...» (Μεσονυκτικὸ τοῦ Σαββάτου).

(συνεχίζεται)

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; B΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Μέσα εἰς τὴν Ἱστορία ἀναρίθμητο πλῆθος ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἴτε μεμονωμένως, εἴτε ὁμαδικῶς, εἴτε ἐκ τῶν λαϊκῶν, εἴτε ἐκ τῶν ἱερωμένων κ.λπ. εἶναι πιθανόν, ὡς ἄτομα ἢ ὡς ὁμάδες νὰ ἔσφαλαν, νὰ σφάλλουν καὶ θὰ συμβαίνῃ ἐνίοτε νὰ σφάλλουν, εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀσφαλῶς μετανοοῦν, ἐπιστρέφουν καὶ σῴζονται. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως ἐμμένουν στὴν πλάνη τους, ἀποστατοῦν μονίμως καὶ χάνονται. Ἄνθρωποι, εἴτε μεμονωμένως, εἴτε ὁμαδικῶς, εἴτε ὡς “ὀργάνωσις” κ.ἄ., μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, εἶναι δυνατὸν νὰ πλανῶνται, νὰ συμπαρασύρουν καὶ ἑτέρους εἰς τὴν ὅποιαν πλάνη τους, ἄλλοι προσωρινῶς, ἄλλοι ὅμως μονίμως καὶ ἀμετανοήτως, ἐκπίπτοντες ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδέποτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία ὡς Ὅλον, ὡς ἡ Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία τὴν Ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἐξέπεσεν τῆς Ἀληθείας! Οὐδέποτε ἡ Μία Ἐκκλησία ἔσφαλε ἢ εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ σφάλλῃ ἢ νὰ σφάλῃ ὡς “ΟΛΟΝ”, ὡς Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

«Τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν, ἐννοοῦσα ψυχῇ μου γρηγόρησον, ἀνάπτουσα λαμπάδα σου, ἐν ἐλαίῳ φαιδρύνουσα∙ οὐ γὰρ οἶδας πότε, πρός σε ἐπελεύσεται, ἡ φωνὴ ἡ λέγουσα∙ Ἰδού, ὁ Νυμφίος∙ Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ νυστάξῃς, καὶ μείνῃς, ἔξωθεν κρούουσα, ὡς αἱ πέντε Παρθένοι∙ ἀλλ’ ἀγρύπνως καρτέρησον, ἵνα ὑπαντήσῃς Χριστῷ τῷ Θεῷ ἐν ἐλαίῳ πίονι, καὶ δῴη σοι, τὸν νυμφῶνα τὸν θεῖον, τῆς δόξης αὐτοῦ».

          Ἡ κατὰ τὴν ὥρα τοῦ μεσονύκτιου προσευχὴ εἶναι πολὺ παλαιά[1]. Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὅτι κατὰ τὸ μεσονύκτιο ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας ἔψαλλαν ὕμνους στὸν Θεό∙ τοὺς ἄκουαν δὲ οἱ φυλακισμένοι[2]. Ὁ Μᾶρκος Εὐγενικὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ἀναφέρει γιὰ τὸ Μεσονυκτικὸ ὅτι «ἀρχὴ πάντων τῶν εἰς Θεὸν ὕμνων καὶ προσευχῶν, ὁ τοῦ μεσονυκτίου καιρός. Ἐν αὐτῷ γὰρ τοῦ ὕπνου ἐξεγειρόμενοι, τήν τε ἐκ τοῦ σκότους τῆς πλάνης πρὸς τὴν κατὰ Χριστὸν ἐλευθέραν καὶ φωτεινὴν ζωὴν ὑποδηλοῦμεν μετάθεσιν...»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ὁ Ὠριγένης γράφει: «ἀλλ’ οὐδὲ τὸν τῆς νυκτὸς καιρὸν χωρὶς ταύτης τῆς εὐχῆς καθηκόντως διανύσομεν, τοῦ μὲν Δαβὶδ λέγοντος μεσονύκτιον ἐξεγειρομένην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί  Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου, τοῦ δὲ Παύλου, ὡς ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων εἵρηται, ‘κατὰ τὸ μεσονύκτιον’ ἅμα Σίλᾳ ἐν Φιλίπποις προσευχομένου καὶ ὑμνοῦντος τὸν Θεόν, ὥστε ἐπακροᾶσθαι ‘αὐτῶν’ καὶ τοὺς δεσμίους». Ὠριγένους, Περὶ εὐχῆς, ΒΕΠΕΣ, Ι΄ 252.

[2] «Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν∙ ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι». Πράξ. ιστ΄ 25.

[3] Μάρκου Εὐγενικοῦ, μητρ. Ἐφέσου, Ἐξήγησις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, PG 160, 1164.

Ἡ Μία ΕΚΚΛΗΣΙΑ Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία; Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

 

Στὸ πιὸ πάνω ἐρώτημα ἀπαντᾷ ὡς ἑξῆς ὁ πνευματικὸς λέων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἐφέσου, ὁ Εὐγενικός: «(Οἱ Λατῖνοι-παπικοὶ) οὐ μόνον εἰσὶ σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί. Ἡμεῖς δὲ οὐδὲ δι’ ἄλλό τι ἐσχίσθημεν αὐτῶν, εἰ μὴ ὅτι εἰσὶν αἱρετικοί» (Πηδάλιον, Ζάκυνθος, 18643, σ. 55, ὑποσημ.).

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική.

Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ εὐηγγελίσθησαν οἱ Εὐαγγελισταί, ἐξήγγειλαν οἱ Ἀπόστολοι, ἐμαρτύρησαν οἱ Μάρτυρες, ὡμολόγησαν οἱ Ὁμολογηταί. Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, τὴν ὁποίαν ἐβίωσαν καὶ ἐκήρυξαν μὲ λόγους, μὲ ἔργα, μὲ τὴν ζωὴν καὶ μὲ τὸν θάνατό τους, ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε ἔνθεον τρόπον, ὅλοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος Ἅγιοι: ἱερεῖς, λαϊκοί, ἱεραπόστολοι, ὅσιοι, ἐπιφανεῖς, ἀφανεῖς, ἄνδρες, γυναῖκες, πιστοὶ κάθε ἡλικίας καὶ μορφώσεως. Αὐτὴν τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερυμνοῦν καὶ δοξολογοῦν ἅπαντα τὰ τάγματα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων καὶ πασῶν τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων, τῶν Ἀσωμάτων!

Ἀφοῦ αὐτή, ἡ Μία Ἐκκλησία, εἶναι καὶ ἡ Μόνη Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, ἑπομένως ἄλλη «ἐκκλησία», οὔτε ὑπάρχει, οὔτε εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ!

Συνεπῶς: Ὁ λεγόμενος «παπισμὸς» οὔτε εἶναι Ἐκκλησία, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται καὶ νὰ ὀνομάζεται Ἐκκλησία. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται σὰν Ἐκκλησία, οὔτε οἱονδήποτε ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα προτεσταντικὰ καθιδρύματα, οὔτε οἱαδήποτε ἀπὸ τὶς μονοφυσιτικές, ἀντιχαλκηδόνιες κ.ἄ. αὐτοχαρακτηριζόμενες ὡσὰν τάχα «ἐκκλησίες»…

(συνεχίζεται)

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».