Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου
†Γεωργίου Φλωρόφσκυ

 

«Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτή, μέσα στὴν ὁποία βαπτίστηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία!

Καὶ τὸ πιστεύω ἐκ βαθέων γιὰ πολλοὺς λόγους:

Ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴν καθολικὴν Παράδοσιν, ποὺ ἐγγενῶς ἐνυπάρχει εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν!

Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, κατὰ λογικὴν συνέπειαν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς “ἐκκλησίες” ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων “ἐκκλησιῶν” μὲ ἁπόλυτον ἀκρίβεια.

Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν γιά μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμιον ἐπιστροφὴν στὴν Ὀρθοδοξία.

Δὲν ἔχω καμμιὰν ἁπολύτως αὐθαίρετον ὁμολογιακὴν πεποίθησιν. Ἡ πεποίθησί μου ἀνήκει ἀποκλειστικῶς στὴν Una Sancta («Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»).

Γνωρίζω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσίς μου θὰ ἀγνοηθῇ ἀπὸ πολλοὺς Χριστιανούς. Θὰ θεωρηθῇ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωϊστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτησις.

Γνωρίζω ἐπίσης, ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα, δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους.

Ὅμως, δὲν βλέπω κανέναν λόγον, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν᾽ ἀμφιβάλλω γι᾽ αὐτὰ ἢ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος σ᾽ αὐτά. Τὸ μόνον ὅμως, ποὺ λογικὰ μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω καὶ νὰ ζῶ τὴν Πίστι μου καὶ νὰ προσπαθῶ νὰ τὴν ἐκφράζω μὲ τέτοιον τρόπον, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις καὶ ἡ φτωχή μου ζωὴ νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν Ἀλήθειαν.

Διότι εἶμαι σίγουρος ὅτι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτή, ἀπὸ μόνη της, φέρνει βεβαιότητα!»

Καθηγητής, Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκυ(†)

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Ὦ ἅγιε Νικόδημε, 

Ἁγίου Ὄρους μέγα κλέος

Χριστῷ σῷ ἐραστῇ ἐκολλήθης,

καὶ ὤφθης μετ᾽ Αὐτοῦ

Πνεῦμα ἕν,

Χριστῷ μόνῳ ζῶν,

Χριστοῦ ἐρῶν,

Χριστὸν ἡγούμενος:

Πνοὴν καὶ Φῶς καὶ Ἔρωτα·

καὶ ψάλλων Τούτῳ· 

Ἀλληλούϊα”

(Τμῆμα Ὕμνου πρὸς τὸν 

«Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν»

τρισμέγιστον Παῦλον, 

ποίημα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν 

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, 

ὁ ὁποῖος ὅμως (Ὕμνος) δύναται κάλλιστα 

νὰ ἐπαναληφθῇ καὶ νὰ ἀποδοθῇ, 

ἐξ ἴσου (ὑφ᾽ ἡμῶν), 

καὶ εἰς αὐτὸν τοῦτον 

τὸν παμμέγιστον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας 

Ἅγιον Νικόδημον!)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.