Περὶ συμπροσευχῶν καὶ περὶ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων

Περὶ συμπροσευχῶν

καὶ περὶ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου (Τσαλίκη) τοῦ ἐν Εὔβοίᾳ

 

Διηγεῖται ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης:

«Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μας ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό.

Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελλί μου.

Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις.

Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης.

Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι μας δύο Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μία ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη».

Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετὸ (μόνο) τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

«Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: “Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται”.

Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικὰ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος».

Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ (παπικοῦ), ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του, ἀπ᾽ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἀλλὰ μόνο χρίσμα.

Χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγῳ ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη.

(Ἀπὸ τὸ σπουδαῖο βιβλίο τοῦ ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστὼφ «Ἀντιαιρετικὰ Ἐφόδια: Ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι»)

Εἰκὼν ἱστορηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἀγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, εὑρισκομένη στὸ Εἰκονοστάσιο

τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ὁσίων Δαϋὶδ τοῦ Γέροντος καὶ Ἰακώβου (Τσαλίκη), 

ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν Σταυροβουνίου

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου
†Γεωργίου Φλωρόφσκυ

 

«Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτή, μέσα στὴν ὁποία βαπτίστηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία!

Καὶ τὸ πιστεύω ἐκ βαθέων γιὰ πολλοὺς λόγους:

Ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴν καθολικὴν Παράδοσιν, ποὺ ἐγγενῶς ἐνυπάρχει εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν!

Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, κατὰ λογικὴν συνέπειαν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς “ἐκκλησίες” ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων “ἐκκλησιῶν” μὲ ἁπόλυτον ἀκρίβεια.

Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν γιά μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμιον ἐπιστροφὴν στὴν Ὀρθοδοξία.

Δὲν ἔχω καμμιὰν ἁπολύτως αὐθαίρετον ὁμολογιακὴν πεποίθησιν. Ἡ πεποίθησί μου ἀνήκει ἀποκλειστικῶς στὴν Una Sancta («Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»).

Γνωρίζω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσίς μου θὰ ἀγνοηθῇ ἀπὸ πολλοὺς Χριστιανούς. Θὰ θεωρηθῇ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωϊστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτησις.

Γνωρίζω ἐπίσης, ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα, δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους.

Ὅμως, δὲν βλέπω κανέναν λόγον, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν᾽ ἀμφιβάλλω γι᾽ αὐτὰ ἢ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος σ᾽ αὐτά. Τὸ μόνον ὅμως, ποὺ λογικὰ μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω καὶ νὰ ζῶ τὴν Πίστι μου καὶ νὰ προσπαθῶ νὰ τὴν ἐκφράζω μὲ τέτοιον τρόπον, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις καὶ ἡ φτωχή μου ζωὴ νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν Ἀλήθειαν.

Διότι εἶμαι σίγουρος ὅτι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτή, ἀπὸ μόνη της, φέρνει βεβαιότητα!»

Καθηγητής, Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκυ(†)

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Ὦ ἅγιε Νικόδημε, 

Ἁγίου Ὄρους μέγα κλέος

Χριστῷ σῷ ἐραστῇ ἐκολλήθης,

καὶ ὤφθης μετ᾽ Αὐτοῦ

Πνεῦμα ἕν,

Χριστῷ μόνῳ ζῶν,

Χριστοῦ ἐρῶν,

Χριστὸν ἡγούμενος:

Πνοὴν καὶ Φῶς καὶ Ἔρωτα·

καὶ ψάλλων Τούτῳ· 

Ἀλληλούϊα”

(Τμῆμα Ὕμνου πρὸς τὸν 

«Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν»

τρισμέγιστον Παῦλον, 

ποίημα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν 

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, 

ὁ ὁποῖος ὅμως (Ὕμνος) δύναται κάλλιστα 

νὰ ἐπαναληφθῇ καὶ νὰ ἀποδοθῇ, 

ἐξ ἴσου (ὑφ᾽ ἡμῶν), 

καὶ εἰς αὐτὸν τοῦτον 

τὸν παμμέγιστον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας 

Ἅγιον Νικόδημον!)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία;

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία;

 

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβύτερου,
καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
†π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ[*]

 

Ποία εἶναι ἡ φύσι τοῦ Παπισμοῦ (ἄλλως λεγομένου «ῥωμαιοκαθολικισμοῦ»); Ἡ οὐσία τοῦ Παπισμοῦ δικαιολογεῖ ἆραγε τὴν ὀνομασία του ὡς ἐκκλησίας; Ἰδοὺ τί ἔγραψε σχετικῶς ὁ γνωστός, ἤδη μακαριστὸς καθηγητὴς τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, αἰδ/λογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, σὲ σημαντικὴ ἱστορικοθεολογική του μελέτη:

«Εἶναι ὁ Παπισμὸς ἐκκλησία;

Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε σοφώτατα, μὲ τὸν γνωστὸ αὐθορμητισμό του, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Σεραφείμ, κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τοῦ Μεγάλου Φωτίου (6.2.1992), πρὸς τοὺς Καθηγητὲς τῆς Θεολογίας. Τὶ εἶναι τὸ Βατικανό, ποὺ συνιστᾶ τὴν ἄλλη ὄψη τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», μὲ τὴν ὁποία διαλεγόμεθα;

Τὸ «Βατικανὸ» ἢ «Ἁγία Ἔδρα» εἶναι πρώτιστα κράτος (stato della città del Vaticano)! Ἡ ἔκτασή του εἶναι 0,44 τετρ. χλμ. καὶ ὁ πληθυσμός του 1.000 κάτοικοι, κυρίως Ἰταλοὶ καὶ Ἐλβετοί. Ἔχει σημαία, κιτρινόμαυρη μὲ θυρεό. Ἀποτελεῖ ἀνεξάρτητο κράτος. Παλαιότερα, βέβαια, τὸ κράτος τοῦ Πάπα εἶχε πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση. Τὰ σημερινά του ὅρια καθορίστηκαν στὶς 11.2.1929 κατόπιν συμφωνίας μεταξὺ Πάπα Πίου ΙΑ´ καὶ Μουσολίνι. Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ὀ ἀρχηγὸς τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», δηλαδὴ ὁ ἑκάστοτε Πάπας.

Τὸ ἴδιο πρόσωπο (δηλ. ὁ Πάπας) εἶναι φορέας ταυτοχρόνως τόσον τῆς πολιτικῆς ὅσον καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας (δηλαδὴ θεοκρατία-παποκαισαρισμός). Ἄρα, ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα ὁ Πάπας νὰ εἶναι καὶ «πολιτικὸς-κρατικὸς» ἀρχηγός. Καὶ αὐτὸ τὸ δείχνουν καὶ οἱ καθιερωμένοι (ἐκκλησιαστικὰ) τίτλοι του:

«Ἐπίσκοπος Ῥώμης, Ἀντιπρόσωπος (Βικάριος) Ἰησοῦ Χριστοῦ, Διάδοχος τῶν Ἀποστόλων-Πριγκήπων, Ὑπέρτατη κεφαλὴ τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας, Πατριάρχης τῆς Δύσεως, Προκαθήμενος τῆς Ἰταλίας, Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας Ῥώμης, Ἡγεμὼν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, Ὕπατος Διδάσκαλος, Νομοθέτης, Δικαστής, Διοικητής».

Αὐτοὶ εἶναι οἱ καθιερωμένοι καὶ ἐν χρήσει τίτλοι τοῦ Πάπα. Τὸ Κράτος αὐτὸ τοῦ Πάπα διαθέτει Φρουρὰ (Ἐλβετοί), Φυλακές, Νόμισμα (λίρα), Δικαστήρια, Ὑπουργεῖα, Διπλωμάτες, Ῥαδιοτηλεοπτικὰ μέσα, Πρακτορεῖο εἰδήσεων (Fides), Ἐφημερίδες (κυριότερη ἡ «Osservatore Romano», ἀπὸ τὸ 1861. Ἀνάκτορα (Μπελβεντέρε, Λατεράνο). Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα, Τράπεζες.

Εἶναι, λοιπόν, ὁ Παπισμὸς Ἐκκλησία;

Ἤδη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς βοηθεῖ γιὰ μιὰ ἀντικειμενικὴ τοποθέτηση στὸ έρώτημα. Οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ εἶχαν ὅλα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ θεωροῦσαν τὸν Υἱὸ (καὶ τὸ Πνεῦμα) «κτίσμα». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμβουλεύει γι᾽ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ μὴ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ (περιβολή, λατρεία, ὀργάνωση) καὶ κάνουν τὸ λάθος νὰ τοὺς θεωροῦν Χριστιανούς, ἀλλὰ (νὰ τοὺς θεωροῦν ὡσὰν) Ἀρειομανίτες (δηλαδὴ μανιακοὺς ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου). Τὰ μυστήρια ἔχουν σημασία ὄχι ὡς Τελετές, ἀλλὰ ἂν μεταδίδουν Ἄκτιστη Χάρη· «Ὅπου, ὅμως, Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον (Χάρη)», κατὰ τὸν ἅγιον Εἰρηναῖο (β´ αἰ.).

Ὁ μακαριστὸς (σ.σ. καὶ νῦν ἤδη ἀναγνωρισθεὶς ὡς Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας) π. Ἱουστῖνος Πόποβιτς ἐντάσσει τὸν Παπισμὸ στὸ νεώτερο «Εὐρωπαϊκὸ Ἀρειανισμό».

Ὁ σοφὸς τοῦ 18ου αἰ. ἀρχιεπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρις ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχασε μετὰ τὸ σχίσμα τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ δὲν ἔχει γνησίους Ἁγίους (Ἐπιστολή του “πρὸς Κλαίρκιον”).

Ὅπως δὲ ὁμολογεῖται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Παπισμὸς δέχεται μὲν τὶς (ἀρχαῖες) οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀλλὰ ἔχει χάσει τὶς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικές των προϋποθέσεις, δηλαδὴ πνευματικότητα, θεραπευτικὸ χαρακτήρα τῶν δογμάτων κ.ἄ.

Τὰ παπικὰ δόγματα δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν συνέχειά της, τὴν ἁγιοπατερικὴ θεολογία, διότι εἶναι καρποὶ τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ἐρωτοῦν κάποιοι: Ἔχει καταδικασθεῖ ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἵρεση;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική!

Ἡ ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (Ἰ. Καρμίρης, π. Ἰ. Ρωμανίδης κ.ἄ.), ὅπως ἐπίσης οἱ «Ἡσυχαστικὲς Σύνοδοι» τοῦ 14ου αἰ. (1341, 1347, 1351), ἀποτελοῦν τὴν Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἑπομένως τὸ θέμα εἶναι σαφέστατο: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μελλοντικὰ «Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ δὲν θὰ τὶς διακηρύξει ὡς Οἰκουμενικές!

Ἡ Σύνοδος τοῦ 879 κατεδίκασε ὡς αἵρεση τὴν προσθήκη τοῦ Φιλιόκβε στὸ ἱ. Σύμβολο καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ποὺ διέπραξαν αὐτὴν τὴν ἀνίερον προσθήκη. Ὑπάρχει, λοιπόν, ἤδη Οἰκουμενικὴ καταδίκη τοῦ παποφραγκισμοῦ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ κορύφωση ὅλης τῆς ἀλλοτριώσεώς του.

Προσοχή! Οἱ προϋποθέσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε εἶναι σημαντικότερες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν προσθήκη. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσθήκης ἀπὸ τὸ Σύμβολο δὲν εἶναι ἀρκετή, ἂν δὲν ἀπορριφθοῦν ἀπαραιτήτως καὶ οἱ προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς πλάνης, δηλαδὴ ἡ “ἀντι-Γραφικὴ” καὶ “ἀντι-Πατερικὴ” θεολόγηση…

…Ἡ σημερινὴ συγκυρία, ποὺ ἔχει ἐνώσει ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παπικῆς προελάσεως μὲ τὸ ἅρμα τῆς Οὐνίας, εἶναι ἀληθινὰ θεόσδοτη εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐπανεξετασθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς οὐσίας (ἐκκλησιαστικότητος, δηλαδὴ) τῆς (λεγομένης) «Λατινικῆς Ἐκκλησίας - Βατικανοῦ», ὥστε καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ἂν τὸν ἐπιθυμεῖ πιὰ τὸ Βατικανό, νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐκ νέου. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴ νέα φωτισμένη Ἡγεσία του, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Ἡγεσίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν θὰ ἠρνοῦντο ποτὲ νὰ τεθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος τῆς (λεγομένης) «Ῥωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τὴ Ῥώμη, ἐπάνω στὴ σωστὴ βάση.

Καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ χαθεῖ. Ἤδη καταγγέλλονται μυστικὲς διαβουλεύσεις, στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικὰ παρασκήνια, γιὰ ἐξομάλυνση τῶν σχέσεων μὲ τὸ Βατικανό, ποὺ προσπαθεῖ νὰ διασκεδάσει τὶς ἀρνητικὲς ἐντυπώσεις. Ἡ Οὐνία ὅμως παραμένει. Καὶ ἡ καταστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἔχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, ὑποχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἔγκλημα! Οἱ ἐνέργειές μας δὲν καταγράφονται μόνο στὶς δέλτους τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ θὰ κριθοῦν στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς Ἱστορίας, ποὺ εἶναι συγχρόνως Σωτήρας καὶ Κριτής της…».

†Γεώργιος Μεταλληνός

(Ὁμότιμος Καθηγητὴς
τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[*] * Ὁ μακαριστὸς πρ. Γεώργιος Μεταλληνὸς ἐκοιμήθη ἐν ὁσιότητι βίου, τῇ 19ῃ Δεκεμβρίου 2019.

Μποροῦμε νὰ ἀμνηστεύουμε τὶς αἱρέσεις ἐν ὀνόματι τῆς «Ἀγάπης»;

Μποροῦμε νὰ ἀμνηστεύουμε τὶς αἱρέσεις

ἐν ὀνόματι τῆς «Ἀγάπης»;

Μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος
Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

(Ἀπόσπασμα ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς, τὴν ὁποία ἀπέστειλε ὁ ἅγιος Γέροντας, τὸ ἔτος 1969, πρὸς τὸν τότε Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν)

 

Παναγιώτατε·

ψάλλετε καὶ Ὑμεῖς καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες Ὑμῖν, εἰς πάντας τοὺς ἤχους τὸ τροπάριον τῆς «Ἀγάπης». Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη! «Ἀγάπη ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων». Ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης τοῦτο, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης ἐκεῖνο, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης τὸ ἄλλο…

Περίεργον ὄμως!

Ἐφ᾽ ὅσον ἡ καρδία Ὑμῶν ἐκχειλίζει ἐξ ἀγάπης καὶ ἐξ αὐτῆς ἐκπηγάζουσι πολύρροα ρεύματα, φθάνοντα μέχρι τῶν ἐσχατιῶν τῆς Δύσεως καὶ δημιουργοῦντα πελάγη, εἰς ἃ ἀνέτως καὶ μετ᾽ εὐφροσύνης κολυμβῶσι πασῶν τῶν ἀποχρώσεων οἱ αἱρετικοί, πῶς δὲν διατίθενται ὀλίγαι σταγόνες ἀγάπης καὶ διὰ τοὺς ταλαιπώρους Ὀρθοδόξους; Δι᾽ ἐκείνους ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, οἴτινες σκανδαλίζονται, βλέποντες τὸν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην Κων/πόλεως νὰ ἀθετῇ –ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης!– ἱεροὺς Κανόνας, νὰ ἀνατρέπῃ αἰωνοβίους Παραδόσεις, νὰ κρημνίζῃ τείχη ἀσφαλείας, νὰ μεταίρῃ ὅρια ἃ ἔθεντο ἁγιώτατοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Δι᾽ αὐτοὺς ἐστείρευσαν οἱ πηγαὶ τῆς ἀγάπης Ὑμῶν, Παναγιώτατε; Δι᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει οὔτε μόριον στοργῆς; Οὔτε κἂν ἴχνος εὐσπλαγχνίας ἢ οἴκτου;

Ἀγάπη λοιπὸν πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλ᾽ ἀδιαφορία καὶ περιφρόνησις πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους!

Ἐπὶ τέλους, Παναγιώτατε, ποῦ ὁδηγεῖτε τὴν Ἐκκλησίαν;

Ἆράγε ὅμως ἀγαπᾶτε πράγματι τοὺς αἱρετικούς;

Ἀκούσατε, Παναγιώτατε, μίαν παράδοξον ἀλήθειαν: ΟΧΙ! Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν πραγματικῶς καὶ εἰλικρινῶς τοὺς αἱρετικούς, ἡμεῖς οἱ «στενοκέφαλοι» καὶ «φανατικοί», καὶ οὐχὶ Ὑμεῖς καὶ οἱ μεθ᾽ Ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη Ὑμῶν, δὲν εἶναι γνησία, ἀλλὰ ἐπιφανειακὴ καὶ ἐπίπλαστος· δὲν εἶναι ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ᾽ ἀγάπη ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης…

Ποῖος ἀγαπᾷ εἰλικρινῶς τὸν νοσοῦντα; Ὁ λέγων πρὸς αὐτόν: «εἶσαι ὑγιέστατος, τρῶγε ὅ,τι θέλεις», καὶ ἀπεργαζόμενος οὔτω χαλεπωτέραν τὴν νόσον καὶ ταχύτερον τὸν θάνατον, ἢ (τὸν ἀγαπᾷ εἰλικρινῶς) ὁ ἐπισημαίνων αὐτῷ τὴν ἀσθένειαν καὶ ἀπαγορεύων τὰς βλαπτούσας τροφάς;

Ἡμεῖς, ἐπισημαίνοντες τὰς πλάνας τῶν αἱρετικῶν καὶ διακηρύσσοντες ὅτι ἀκολουθοῦσιν ὁδῷ ἐπισφαλεστάτῃ, ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ δημιουργήσωμεν ἐν αὐτοῖς κρίσιν συνειδήσεως καὶ ἔφεσιν ἀναζητήσεως τῆς ἀλήθειας. Ὑμεῖς (ὅμως) καὶ οἱ μεθ᾽ Ὑμῶν, διακηρύσσοντες ὅτι «οὐδὲν μᾶς χωρίζει» ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν κ.τ.τ., ναρκοῦτε καὶ ἀποκοιμίζετε αὐτοὺς καὶ ἀποκλείετε ἔμπροσθεν αὐτῶν τὴν ὁδὸν τῆς ἀλήθειας. Οὕτως ἐφαρμόζεται ἐν προκειμένῳ τὸ προφητικόν: «Λαός μου, οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς» (Ἡσ. γ´, 12). Καὶ «ὅτι οὐ κενὰ τὰ ρήματα μαρτυρεῖ τὰ πράγματα».

Ποῖον ἑτερόδοξον ὡδηγήσατε Ὑμεῖς καὶ οἱ δορυφοροῦντες Ὑμᾶς μελιστάλακτοι καὶ ἀσπόνδυλοι Ἐπίσκοποι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν; Οὔτε ἕνα, Παναγιώτατε! Οὔτε ἕνα, παρὰ πάντα τὰ ταξίδια, τὰ συνέδρια, τὰ γεύματα, τὰ δῶρα, τὰ μειδιάματα. Μόνον «φανατικοί» τινες Ὀρθόδοξοι ἐγένοντο ἀφορμὴ προσελκύσεως αἱρετικῶν εἰς τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀντιλαμβάνεσθε ἆράγε, Παναγιώτατε, ποῦ δύναται νὰ ὁδηγήσῃ τὸ σύνθημα Ὑμῶν «Ἀγάπη ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων», ἐὰν κατορθώσῃ νὰ ἐφαρμοσθῇ καθολικῶς;

Ἰδού τινα παραδείγματα:

α) Οἱ δικασταὶ θὰ ἀπήλλασσον τοὺς πάντας, ἀθώους καὶ ἐνόχους. Ἡ φυλακὴ δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ ὡς ἐκδήλωσις ἀγάπης, ἀλλὰ μόνον ἂν ἡ ἀγάπη ἔχῃ «ὅρους καὶ ὅρια». Ὅταν ἀγαπῶ «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων», πὼς θὰ φυλακίσω τὸν ἀποστέργοντα τὴν φυλακὴν καὶ δυσφοροῦντα ἐν αὐτῇ;

β) Οἱ διδάσκαλοι θὰ προεβίβαζον καὶ τοὺς ἀμελεστάτους τῶν μαθητῶν. Ποίου εἴδους ἀγάπην «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων» ἔχω, ὅταν καταδικάζω εἰς ἀπώλειαν ὁλοκλήρου ἔτους τόσους καὶ τόσους νέους;

γ) Οἱ γονεῖς δὲν θὰ ἠρνοῦντο εἰς τὰ τέκνα αὐτῶν οὐδὲ τὰ βλαπτικώτερα τῶν πραγμάτων.

δ) Αἱ προγαμιαῖαι γενετήσιοι σχέσεις θὰ ἀπέβαινον θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ποίου εἴδους ἀγάπην «ἄνευ ὅρων καὶ ὀρίων» ἔχω, ὅταν ἀπαγορεύω εἰς ἓν νεαρὸν ζεῦγος νὰ προχωρήσῃ εἰς «ὁλοκλήρωσιν» τῆς ἀγάπης αὐτοῦ πρὶν ἣ εὐλογηθῇ ἐκκλησιαστικῶς ἡ ἔνωσις αὐτῶν; Διατὶ νὰ καταδικάζω αὐτοὺς εἰς δυσβάστακτον ἀναμονήν, μακροχρόνιον πολλάκις, ὅταν αἱ συνθῆκαι δὲν ἐπιτρέπωσι ταχεῖαν τὴν τέλεσιν τοῦ γάμου;

ε) Ὑμεῖς αὐτός, Παναγιώτατε, δὲν θὰ ἠδύνασθε νὰ τιμωρήσητε οὐδένα Κληρικόν, ἔστω καὶ ἂν ὑπέπιπτεν εἰς τὰς πλέον βαρείας παραβάσεις. Καὶ ὅμως οὐ μόνον πρό τινος χρόνου κατεδικάσατε εἰς καθαίρεσιν καὶ ἀπέλασιν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ὁμάδα ὅλην Ἱερομονάχων (οὐδένα ἐξ αὐτῶν γνωρίζω καὶ συνεπῶς δὲν γράφω ταύτα πρὸς ὑπεράσπισιν αὐτῶν), ἀλλ᾽ ἀκούεται ὅτι ἑτοιμάζετε κατ᾽ αὐτὰς καὶ ἄλλας θανατικὰς καταδίκας (δηλαδὴ καθαιρέσεις) Κληρικῶν τινων ἐν Ἀμερικῇ, ἐπειδὴ ἀπεκόπησαν (δικαίως ἢ ἀδίκως, ἀδιάφορον), τῆς μεθ᾽ Ὑμῶν κοινωνίας. Ἀλλὰ τότε ποῦ ὑπάγει ἡ «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων» ἀγάπη Ὑμῶν, Παναγιώτατε;

Ὤ! Εἰς ποῖον θρησκευτικὸν καὶ κοινωνικὸν χάος θὰ ἠδύνατο νὰ ὁδηγήσῃ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ συνθήματος «Ἀγάπη ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων»!…

***

Ἀλλὰ διατὶ νὰ ἀπορῶμεν βλέποντες δηλώσεις οἷαι αἱ ἐκτεθεῖσαι!… Οἱ ἄνθρωποι οὖτοι δὲν ἐπιδεικνύουσιν εἰμὴ «οἷον τὸν τρόπον, τοιόνδε καὶ τὸν λόγον». «Ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ»… Φυσικὴ συνέπεια εἶνε τὰ λεγόμενα.

Ἄνθρωποι τρυφηλοὶ καὶ ἁβροδίαιτοι, ἄνθρωποι καταλύοντες εἰς τὰ πολυτελέστατα τῶν Ξενοδοχείων, ἔνθα ἐνδιαιτῶνται οἱ Κροῖσοι τοῦ κόσμου τούτου, ἄνθρωποι τρώγοντες εἰς ἀνθοστολίστους τραπέζας συνοδείᾳ μουσικῶν ὑποκρούσεων, ἄνθρωποι ἐκτυποῦντες πολυτελῆ φυλλάδια ἐν οἷς, μεταξὺ ἄλλων, ἀναγράφεται καὶ τί… θὰ παρατεθῇ εἰς τὰ δεῖπνα τῶν, ὧν ἡγοῦνται, «Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων», ἄνθρωποι τοιοῦτοι, φυσικὸν εἶνε νὰ θέλωσιν «νέους» Χριστιανισμούς.

Ὁ Χριστιανισμὸς τῶν ἁλιέων, τὸ Εὐαγγέλιον τῆς πτωχείας, τὸ Κήρυγμα τῆς μωρίας τοῦ Σταυροῦ, ἡ Ἐκκλησία τῆς ἀσκήσεως, τῶν δακρύων καὶ τοῦ μαρτυρίου, ἀναμφιβόλως δὲν εἶνε «κομμένα εἰς τὰ μέτρα των». Ἀλλ᾽ «εἰ πλοῦτον ἠγάπων (καὶ ἐγκοσμίους βασιλείας), τί τῷ περὶ πτωχείας (καὶ Βασιλείας Οὐρανῶν) διδάσκοντι ἐφοίτων»;… Τί ζητοῦσιν οἱ τοιοῦτοι πλησίον τοῦ Ἰησοῦ;…

(Ἐπιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου, Ἀρχιμανδρίτου, «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ»

[«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Ζηλωτισμός»], ἐν Ἀθήναις, 1986)

 

Ὁ μακαριστὸς Γέροντας
Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Οἱ Ἅγιοι δεκατρεῖς ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς Καντάρας

Οἱ Ἅγιοι δεκατρεῖς ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς Καντάρας

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Τὸ 13ο αἰώνα ἡ Κύπρος καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τότε κατακτητές της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος διωκόταν βάναυσα καὶ ὁ λαὸς ἐταλαιπωρεῖτο ἀφάνταστα, γιὰ νὰ ἐξαναγκαστῇ νὰ φραγκέψῇ. Κύριο καὶ ῥωμαλέο στήριγμα τοῦ λαοῦ στὸν ἀγώνα του νὰ μὴ χάσῃ τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι του ὑπῆρξαν ἅγιοι Μοναχοί, μὲ χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα τοὺς 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ποὺ βρισκόταν στὴν ὀροσειρὰ τοῦ Πενταδακτύλου. Ἡγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπολοίπων ἦταν: Κόνωνας, Ἱερεμίας, Μᾶρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος (οἱ δύο τελευταῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὴ Μονὴ Μαχαιρᾶ).

Γιὰ τὴν ἐμμονή τους στὴν Ὀρθόδοξον Πίστι καὶ Παράδοσι, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὴν Λατινικὴ-Παπικὴ ἐξουσία, στὴν ὁποίαν ἦταν ὑπόδουλη τότε ἡ Νῆσος μας, στὶς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρέμειναν γιὰ τρία χρόνια, ὑφιστάμενοι ἀπάνθρωπα καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Τελικὰ τοὺς κατεδίκασαν σὲ θάνατο, τοὺς ἀφαίρεσαν τὰ ἅγια «μοναχικὰ σχήματά» τους, τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια σὲ ἄγρια ἄλογα, τοὺς λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τοὺς ἔσυραν πάνω στὶς κοφτερὲς πέτρες τῆς κοίτης τοῦ ξεροποτάμου Πεδιαίου, ὅπου σήμερα εὑρίσκεται τὸ προάστειον τῆς Λευκωσίας “Ἅγιοι Ὁμολογιταί”, κτυπώντας τους ταυτοχρόνως χωρὶς ἔλεος, μὲ ῥαβδιά. Τέλος, τὰ κατακομματιασμένα καὶ καθῃμαγμένα σώματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔριξαν στὶς φλόγες μεγάλης φωτιᾶς ποὺ ἄναψαν σὰν τάχα “αἱρετικούς”, καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τελειώθηκαν. Ἔτσι παρέδωσαν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴν μακάριαν ψυχή τους καὶ δέχτηκαν ἀπ᾽ Αὐτὸν τριπλοῦς τοὺς στεφάνους: Τῶν Ὁσίων, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων. Ἡ ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ τελειώσεώς τους ἦταν ἡ 19η Μαΐου τοῦ ἔτους 1231.

Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν 13 αὐτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν σὲ ὅλους μας καὶ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες διασαλπίζει περιτράνως ὅτι ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ (τοῦ λεγομένου Ρωμαιοκαθολικισμοῦ) δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν παρουσιάζουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπόστασι, ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση. Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο προτίμησαν οἱ ἅγιοι Μοναχοὶ τὸν θάνατο, παρὰ νὰ «ἐκλατινίσουν», ἔστω καὶ κατ᾽ ἐλάχιστο, τὴν ἀτόφια Ὀρθόδοξον Πίστι τους. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τους στὶς 19 Μαΐου κάθε χρόνο καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεόν, τὸν «θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ»!

Τὸ παρεκκλήσιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, μέσα στὸ δάσος τοῦ Σταυροβουνίου, ἀφιερωμένο εἰς τὴν μνήμην τῶν “13 ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Καντάρας, τῶν ὑπὸ τῶν παπικῶν βασανισθέντων καὶ καέντων”. (Ὁ ἴδιος Ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος ἐν ταυτῷ καὶ εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Φανουρίου)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Οἱ 800.000 Μάρτυρες τῆς Σερβίας

Οἱ 800.000 Μάρτυρες τῆς Σερβίας

 

Ἡ πονεμένη Ὀρθοδοξία δὲν εἶχε οὔτε κι ἔχει τὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ δύναμι γιὰ νὰ προβάλῃ τὰ πάθη καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἡρωικῶν παιδιῶν Της στὴν (τότε) Γιουγκοσλαβία κατὰ τὸ Β´ Παγκόσμιο πόλεμο. Ὁ κόσμος γνωρίζει καλὰ τὶς φρικαλεότητες τῶν Γερμανῶν ἐναντίον τῶν Ἑβραίων. Κι ὅμως, ἔγκλημα αποτρόπαιο, μιὰ φρικτὴ σφαγή, ἕνα ὁμαδικὸ μαρτύριο, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀνοχὴ ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, τελεσιουργήθηκε στὴν Κροατία τῆς Γιουγκοσλαβίας τὸ 1941, τὸ ὁποῖο ὅμως φοβερὸ αὐτὸ ἔγκλημα παρασιωπήθηκε ἔντεχνα ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου, καὶ ὁ πολὺς κόσμος τελείως τὸ ἀγνοεῖ!

Συγκεκριμένα, ἀκριβῶς μετὰ τὴν Γερμανοϊταλικὴ ἐπίθεσι ἐναντίον τῆς Γιουγκοσλαβίας, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, οἱ παπικοὶ καὶ Γερμανοϊταλόφιλοι Κροᾶτες ἐπαναστατοῦν, καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Μουσολίνι τοποθετεῖται σὰν ἀρχηγός τους ὁ Ἄντε Πάβελιτς. Ἀμέσως ὕστερα, στὶς ἐπαρχίες Κροατία καὶ Σλοβενία, ἀκολουθοῦν γενικὲς σφαγὲς τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων, ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἴσως ποὺ συνέβησαν στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι οἱ ἐκεῖ εὑρισκόμενοι Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς ἐκτελοῦνται, κυρίως μὲ λιθοβολισμό. Κι ὕστερα ἀκολουθεῖ γενικὴ σφαγή. Οἱ 800.000 (ὀκτακόσιες χιλιάδες) Ὀρθόδοξοι τῶν δύο ἐπαρχιῶν, ἀπὸ παιδιὰ τῶν πρώτων τάξεων τοῦ δημοτικοῦ μέχρι καὶ τοὺς κατάκοιτους γέροντες, δίνουν μιὰ καὶ μόνο ἀπάντησι στοὺς παρισταμένους πάντοτε κατὰ τὴν σφαγὴν καθολικοὺς ἱερεῖς ποὺ προσφέρονται νὰ τοὺς χαρίσουν τὴν ζωὴ ὑπὸ τὸν ὅρο νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν Πίστι τους καὶ νὰ γίνουν Καθολικοί: «Θέλουμε νὰ πεθάνουμε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι», ἦταν ἡ σταθερὴ καὶ μόνιμος ἀπάντησί τους. Καὶ οἱ παπικοὶ ἱερεῖς ἔδιναν τότε τὸ σῆμα τῆς ἄμεσης ἐκτελέσεώς τους!

Στὸ μεταξὺ, ἐνῶ ὁ παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Στέπινατς εὐωχεῖτο μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Χίτλερ καὶ τοῦ Μουσολίνι, τὴν ἰδίαν ἡμέρα, ἡ Γκεστάπο συλλαμβάνει τὸν Ὀρθόδοξο Σέρβο Πατριάρχη Γαβριήλ, στὴ Μονὴ τοῦ Ὄτρογκ, μαζὶ μὲ ἄλλους Ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους, γιὰ νὰ τοὺς ὀδηγήσῃ στὸ στρατόπεδο τοῦ θανάτου, στὸ φρικτὸ Μαουτχάουζεν.

Τὴν ἴδια ὤρα χιλιάδες Ὀρθόδοξοι κλείστηκαν σὲ ναὸ τῆς περιοχῆς Γκλίνα, τὴν 21ην Αὐγούστου 1941, καὶ ἀφοῦ ἔψαλλαν τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία τοῦ ἐαυτοῦ τους, σφαγιάστηκαν ὅλοι μέσα στὸ ναό. Μόνον ὁ νεαρὸς Λιοῦμχο Γιάντακ ἐπέζησε γιὰ νὰ διηγηθῇ ἀργότερα τὰ φοβερὰ συμβάντα.

Οἱ κεφαλὲς τῶν ὀρθοδόξων ἱερέων, ποὺ σφαγιάστηκαν κατόπιν τρομερῶν βασανιστηρίων, περιφέρονταν στὶς ὁδοὺς καὶ στὶς ἀγυιὲς χλευαστικά. Ὁ γνωστὸς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη δράση του Σέρβος Μίλας Τέσλιτς διαμελίστηκε ζωντανός, ἐνῶ ὁ παπικὸς σαδιστὴς δολοφόνος του φωτογραφίστηκε μὲ τὴν πάλλουσα ἀκόμη καρδιὰ τοῦ γενναίου ἱερομάρτυρα στὰ αἱμοσταγῆ χέρια του. Ὁ διαβόητος παπικὸς ἱερέας Βλάχο Μαργκέτιτς ἐπιδόθηκε στὸν προσηλυτισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων στὴν παπικὴ αἵρεση. Ὅποιος ἀρνιόταν τὸν ἔγδερναν ζωντανό!

Στὴ Νυρεμβέργη δίκασαν τοὺς ἐγκληματίες τοῦ ναζισμοῦ. Γιατὶ ὅμως δὲν δικάστηκαν καὶ οἱ δολοφόνοι τῶν 800.000 ἀδελφῶν μας τῆς Ὀρθόδοξης Σερβίας καὶ ὁ μέγας ὑπεύθυνος γιὰ τὶς σφαγὲς Πάπας τῆς Ρώμης; Δὲν ἀποτελεῖ ἆραγε ἔγκλημα τὸ ὅτι στὸ Γιασένοβατς καήκαν ζωντανοὶ χιλιάδες Ὀρθόδοξοι Σέρβοι; Δὲν ἀποτελεῖ ἔγκλημα τὸ ὅτι στὸ Ζάγκρεμπ ὁ διαβόητος Ἄντε Πάβελιτς ἔδειχνε μὲ περηφάνεια ἕνα τεράστιο καλάθι τὸ ὁποῖο (καυχιόταν) ὅτι περιεῖχε 20.000 μάτια Ὀρθόδοξων Σέρβων;

Κι ὅμως! Ὄχι μόνο δὲν τιμωρήθηκαν ποτὲ αὐτοὶ οἱ δολοφόνοι, ἀλλά, ἐπιπλέον, οἱ παπικοὶ κατέβαλαν ὅλες τὶς δυνάμεις καὶ τὴν ἐπιρροή τους γιὰ νὰ ἀποσιωπηθεῖ ἡ σφαγὴ αὐτὴ τῶν 800.000 (μάλιστα: ὀκτακόσιων χιλιάδων!) Ὀρθοδόξων Σέρβων. Ἔτσι τὸ 1945, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἦττα τοῦ ναζισμοῦ, ὁ Ἄντε Πάβελιτς κι ὁ ἀρχηγὸς τῆς Κρατικῆς Ἀσφάλειάς του δραπέτευσαν καὶ κατέφυγαν στὸ Βατικανὸ καὶ ἔγιναν καλόγηροι! Ἐκεῖ παρέμειναν γιὰ πολύ, κρυμμένοι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Βατικανοῦ, ἀπὸ ὅπου φυγαδεύτηκαν στὴν Ἀργεντινή, ὅπου καὶ ἐθεῶντο μέχρι πρόσφατα, ἀφοῦ στὸ μεταξύ, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Καρδινάλιου Σπέλμαν, πῆραν ξένη ὑπηκοότητα.

Οἱ 800.000 (ὀκτακόσιες χιλιάδες) μάρτυρες τῆς Σερβίας μὲ τὸ τίμιο αἷμα Τους ἔγραψαν στὴν Ἱστορία μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ὁμαδικὲς θυσίες τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ ὁποία, στολισμένη μὲ τὸ ἡρωϊκό τους αἷμα σὰν πορφύρα καὶ βύσσο, ἱκετεύει τὸν Κύριο νὰ τὴ διασώζῃ ἀπὸ τὴν αἵρεσι καὶ τὸ σχίσμα. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας θὰ ὁρίσῃ σύντομα τὴν ἐπίσημη μέρα, ποὺ θὰ ἑορτάζεται ἡ ἱερὴ μνήμη τους, ὤστε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ τοὺς ἀποδίδῃ τὴν προσήκουσα τιμή.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο, «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς σὲ διάλογο»,

ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, Λευκωσία 1983

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Μποροῦμε νὰ ὑποτιμοῦμε καὶ νὰ ὑποχωροῦμε σὲ θέματα Πίστεως χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων;

Μποροῦμε νὰ ὑποτιμοῦμε καὶ νὰ ὑποχωροῦμε 

σὲ θέματα Πίστεως 

χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων;

 

Μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος
Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

 

(Ἀπόσπασμα ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς, 

τὴν ὁποία ἀπέστειλε ὁ ἅγιος Γέροντας, τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1965, 

πρὸς τὸν τότε Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν)

 

Παναγιώτατε·

ᾄδεται ὄτι ἐνεργεῖτε ὡς ἐνεργεῖτε, ἵνα, προσεταιριζόμενος τὸ πανίσχυρον κοσμικῶς Βατικανόν, ἀντιτάξητε τὴν ἐκ τῆς συμμαχίας αὐτοῦ αἴγλην καὶ δύναμιν πρὸς τοὺς τουρκικοὺς βρυχηθμοὺς καὶ δυνηθῆτε οὔτω νὰ στηρίξετε τὸν δεινῶς ἀπειλούμενον καὶ κλονιζόμενον Θρόνον τῆς πάλαι ποτὲ βασιλευούσης.

Ἐὰν ταῦτα ἔχωνται ἀληθείας, τότε καὶ πλανᾶσθε καὶ ματαιοπονεῖτε.

Ἔχομεν τὴν συμμαχίαν τοῦ Θεοῦ, Παναγιώτατε, ναὶ ἢ οὐ;

Ἐάν, ναί, τότε «εἷς διώξεται χίλιους καὶ δύο μετακινήσουσι μυριάδας»· τότε «κἂν κύματα διεγείρηται, κἂν πελάγη», κἂν τουρκικῶν θηρίων θυμός, ἀράχνης δι᾽ ἠμᾶς ἔσονται εὐτελέστερα· τότε «ἐξανθήσει καὶ ὑλοχαρήσει καὶ ἀγαλλιάσεται τὰ ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου» καὶ «ἀλεῖται ὡς ἔλαφος ὁ χωλός, τρανὴ δὲ ἔσται γλῶσσα μογιλάλων»· τότε… ὢ τότε, «γνῶτε ἔθνη καὶ ἠττᾶσθε ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός!»…

Ἐὰν ὄχι, τότε πρὸς τί «πεποίθαμεν ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»; Τότε, Παναγιώτατε, ἐφαρμόζονται πλέον ἐφ᾽ ἡμῶν οἱ λόγοι τοῦ Προφήτου: «Οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπὶ βοήθειαν, οἱ ἐφ᾽ ἵπποις πεποιθότες καὶ ἐφ᾽ ἅρμασιν, ἔστι γὰρ πολλά, καὶ ἐφ᾽ ἵπποις, πλῆθος σφόδρα, καὶ οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπὶ τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν. Καὶ αὐτὸς σοφῶς ἦγεν ἐπ᾽ αὐτοὺς κακά, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐ μὴ ἀθετηθῇ, καὶ ἐπαναστήσεται ἐπ᾽ οἴκους ἀνθρώπων πονηρῶν καὶ ἐπὶ τὴν ἐλπίδα αὐτῶν τὴν ματαίαν, Αἰγύπτιον ἄνθρωπον καὶ οὐ Θεόν, ἵππων σάρκας καὶ οὐκ ἔστι βοήθεια· ὁ δὲ Κύριος ἐπάξει τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾽ αὐτούς, καὶ κοπιάσουσιν οἱ βοηθοῦντες, καὶ ἄμα πάντες ἀπολοῦνται» (Ἡσ. λα´, 1-3).

Παναγιώτατε·

μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἰς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως».

Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζωσι νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι».

Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθημαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾽ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὔτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος. Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾽ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾽ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὁ,τιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἓν φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν!

Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾽ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους…

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, 'Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία»

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία»

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ἡ σχέσι τῆς παπικῆς “ἐκκλησίας” μὲ τὴν ἀληθινήν, τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν εἶναι φτωχή, ψυχρὴ καὶ θνησιγενής.

Ἐντελῶς διαφορετικὸ γεγονὸς ἀπὸ τὸν παπισμὸν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἐδῶ, στὴν Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὴν Οὐράνιαν Ἐκκλησίαν. Καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι σοφή, αὐθεντική, πλήρης, εἰλικρινής, μὲ ἁγιοπνευματικὸν πλοῦτον.

Ἐκεῖ (δηλ. στοὺς πλανεμένους “λατίνους”), ξεπροβάλλει παντοῦ ὁ πάπας. Ὅλοι στὸν “παπισμόν”, τιμοῦν καὶ προβάλλουν κατὰ κύριον λόγον τὸν ἴδιον τὸν πάπα καὶ ὄχι τοὺς ἁγίους.

Οἱ παγκόσμιοι ἅγιοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης στοὺς “παπικοὺς” ὑποτιμοῦνται, εἶναι κρυμμένοι, ἔχουν περιέλθει σὲ λήθη. Τὰ λείψανά τους τὰ δείχνουν πότε πότε στοὺς “πιστούς” τους, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὰ ἐπιδεικνύουν στοὺς τουρίστες. Συναφῶς καὶ σαφῶς οἱ “λειτουργικὲς ἀπολύσεις” (στὸ τέλος δηλαδὴ τῆς “λειτουργίας”) σ’ αὐτούς, εἶναι ἀτημέλητες καὶ ψυχρές. Σὰν νὰ λένε ξηρὰ καὶ ψυχρὰ στὸν κόσμο: “φύγετε τώρα, ἡ λειτουργία τελείωσε”!

Ἀντιθέτως, σὲ μᾶς, στὴν Μίαν καὶ Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, οἱ «Ἀπολύσεις» τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μας εἶναι τόσο συγκινητικές, τόσο ταπεινὲς καὶ τόσο ἁγιοπνευματικές, γεμᾶτες ἐλπίδα: «Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ Πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος…».

Ἐκεῖ, στοὺς “λατίνους”, ὁ πάπας εἶναι αὐτὸς ποὺ καθορίζει τὴν «τύχη» καὶ τῆς ἐπίγειας καὶ τῆς οὐράνιας “ἐκκλησίας” του, αὐτὸς διαχειρίζεται αὐθαίρετα “τὸ περίσσευμα” (ὅπως ὁ ἴδιος ὁ πάπας τὸ ἀποκαλεῖ), “ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὴν χάρι τῶν ἁγίων”.

Ἄλλοτε ὁ πάπας ἀποφασίζει καὶ στέλνει τοὺς ἀνθρώπους στὸ Καθαρτήριο πῦρ καὶ ἄλλοτε τοὺς ἀπαλλάσει ἀπ’ αὐτό, μὲ ἰδική του ἀποκλειστικὴ ἀπόφασι. Αὐτὸς ἐκδίδει συγχωροχάρτια (δηλαδή ἔγγραφα μὲ τὰ ὁποῖα διατείνεται ὅτι δίνεται ἄφεσι ἁμαρτιῶν στοὺς πιστούς του).

Γελοῖα πράγματα! Ἀλλὰ, δυστυχῶς, δὲν εἶναι μόνο γελοῖα, ἀλλὰ ἐπιπρόσθετα εἶναι τόσο βλαβερά, ἐπικίνδυνα καὶ πικρὰ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων! Εἶναι πολὺ λυπηρό, διότι δὲν βλέπουν καὶ δὲν κατανοοῦν αὐτό τους τὸ κατάντημα οἱ ἴδιοι οἱ πάπες, οἱ καρδινάλιοι ἀλλὰ καὶ οἱ τόσοι ἄλλοι τυφλοὶ ὀπαδοί τους!

Ἡ πίστι τῶν “παπικῶν” εἶναι ἐπιφανειακή. Ἐκεῖ, ὅλα πωλοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς κυρίαρχον τὸν Παντοκράτορα Χριστόν, ἀλλά, δυστυχῶς, τὸν “κοσμοκράτορα χρυσό”.

Ἐκεῖ, στὴν “λατινικὴν αἵρεσι”, ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν συγκεντρώνει στὰ χέρια του ὁ τάχα «ἀλάθητος» πάπας καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὀπαδῶν του θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ἀποκλειστικὰ στὴν ἰδική του δικαιοδοσία καὶ ἐξουσία. Γι’ αὐτὸ οἱ “λατῖνοι” δὲν ἔχουν σήμερα αὐθεντικὰ καὶ ἀληθινὰ ἀναγνωρισμένους ἁγίους, ἔχουν μόνο “πλαστούς”, ὅσους ἀνέδειξε σὰν “ἁγίους” ἡ αὐθαιρεσία τοῦ πάπα.

Ἀντιθέτως, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ὅπως τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι γεμάτη ζῶντες πνευματοφόρους καὶ φωτεινοὺς Ἁγίους!».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης

(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, 'Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[1] Ἡ ἁγία του μνήμη ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ

μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας 

τοῦ σύμπαντος κόσμου

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

῾῾Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος·

καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ.

Καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, -ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν(…)

Ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καὶ νυκτός.

Καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου.᾽᾽

(Ἀποκ. ιβ´, 7-9· 10-11)

[Καὶ ἔγινε πόλεμος στὸν Οὐρανό.

Καὶ ὁ Μιχαὴλ (ὁ Ἀρχάγγελος) καὶ οἱ ὑπὸ τὰς διαταγάς του Ἄγγελοι ἦλθαν νὰ πολεμήσουν ἐναντίον τοῦ δράκοντα. Καὶ ὁ δράκοντας ἐπολέμησε ἔχοντας μαζὶ του τοὺς δικούς του ἀγγέλους (=δαίμονες).

Ἀλλὰ (ὁ δράκοντας) δὲν ἐπεκράτησε· καὶ ἡ ἧττα του ἦταν τόσο συντριπτική, ποὺ δὲν εὑρέθη πλέον τόπος γι᾽ αὐτὸν στὸν Οὐρανό.

Καὶ ρίχτηκε κάτω ὁ δράκοντας, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ποὺ λέγεται διάβολος καὶ σατανᾶς καὶ παραπλανᾶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη· ῥίχτηκε κάτω στὴν γῆν καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὸν ῥίχτηκαν στὴν γῆν καὶ οἱ σκοτεινοί του ἄγγελοι (δηλαδὴ οἱ πρώην φωτεινοὶ ἄγγελοι, ποὺ κατάντησαν δαίμονες σκοτεινοί, διότι ἀρνήθηκαν τὸν Θεό-Δημιουργό τους καὶ ἀκολούθησαν στὴν πτῶσι του τὸν διάβολο-ἑωσφόρο, ξεπέφτοντας ἀπὸ τὸν πνευματικὸν χῶρον “τῆς ἄνω φωτοφορίας”)(…)

Ῥίχτηκε καὶ διώχτηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ τοὺς κατηγοροῦσε συνεχῶς (καὶ τοὺς διεκδικοῦσε νὰ τοὺς καταστήσῃ δικούς του) μέρα καὶ νύκτα, μπροστὰ στὸν Θεό μας.

Αὐτὸν ὅμως τὸν διάβολο τὸν ἐνίκησαν οἱ πιστοὶ στὸν Θεὸ-Δημιουργὸ ἀδελφοί μας. Καὶ τὸν ἐνίκησαν χάρις στὸ αἷμα καὶ τὴν Σταυρικὴ Θυσία τοῦ Ἀρνίου καὶ μὲ τὴν Ὁμολογίαν (δηλαδὴ λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, ἐνώπιον τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας), ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους, φτάνοντας μέχρι καὶ τὴν θανάτωσίν των!]

*

Ἐπισημαίνουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τοῦ βιβλίου τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἑπτὰ ἰδιαίτερους χαρακτηρισμοὺς τοῦ Σατανᾶ, ποὺ ἀναφέρει καὶ διατυπώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης:

◯1  Δράκων· ◯2  ὄφις ὁ μέγας· ◯3  ὄφις ὁ ἀρχαῖος· ◯4  ὁ καλούμενος διάβολος· ◯5  ὁ σατανᾶς· ◯6  ὁ πλάνος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη· ◯7  ὁ κατήγορος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συντριβὴ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου μέσα στὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου, πραγματοποιεῖται σὲ τρεῖς κύριες καὶ χαρακτηριστικὲς φάσεις:

(α) Πρὶν τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου: Ἡ πτῶσις τοῦ πρώην φωτεινοῦ ἀγγέλου (τοῦ Ἑωσφόρου) ἀπὸ τὴν ῾῾ἄνω φωτοφορία᾽᾽, (λόγῳ τοῦ ἀνοήτου καὶ ἀμετανοήτου ἐγωϊσμοῦ του), στὰ ῾῾κάτω᾽᾽, δηλαδὴ στὴν ῾῾ὑλικὴ δημιουργία᾽᾽ (Ἀποκ. ιβ´ 7-9).

(β) Τὸ δέσιμό του γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽: Δηλαδὴ ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου μετὰ τὴν Ἐνανθρώπησι, τὴν Σταύρωσι, τὴν Ἀνάστασι, τὴν Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξον Ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ αὐτὸ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου θὰ ἰσχύσῃ καὶ διαρκέσῃ μέχρι τὶς παραμονὲς τὴς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε, τότε πλέον, αὐτὸς (ὁ σατανᾶς-διάβολος) θὰ ἐπανεμφανισθῇ δριμύτερος, ἐξ αἰτίας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ ἐπισυμβῇ κατὰ τὶς Ἔσχατες ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς Ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ μεγάλη, ἡ ἀπροσμετρήτων διαστάσεων καὶ ἡ ἐσχάτη Ἀποστασία, θὰ “καλλιεργήσῃ τὸ ἔδαφος” καὶ θὰ διανοίξῃ τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ Τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ὀλίγον μόνον χρόνον προτοῦ αὐτὸς τελικὰ ἐμφανισθῇ, ἰδιαζόντως πλέον, στὴν οἰκουμένην (Ἀποκ. κ´ 1-3).

(γ) Ἡ ὁριστικὴ καὶ αἰωνία κάθειρξις τοῦ διαβόλου στὴν ἀτελεύτητον Κόλασι: Αὐτὴ θὰ πραγματοποιηθῇ ἀμέσως, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Θὰ συμβῇ δηλαδὴ κατὰ τὴν Ἐσχάτην Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὅπου καὶ ἡ Τελεσίδικη καὶ Ὁριστικὴ καταδίκη τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ ἡ δικαία Κρίσις τοῦ Σύμπαντος Κόσμου (Ἀποκ. κ´, 10).

*

Ἡ ὡς ἄνω ἀναφερομένη δευτέρα συντριβὴ τοῦ Σατανᾶ, δηλαδὴ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽, δηλοῖ ὅτι αὐτὸς μένει “κουτσουρεμένος”, μὲ ἀκρωτηριασμένη δηλαδὴ τὴ δύναμί του, μὲ ῾῾καίριο φρένο᾽᾽ στὴν αὐθάδεια καὶ τὴν καταστροφική του μανία, τὴν δυναμικὴ παρουσία εἰς τὸν κόσμον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Ἁγίων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγιαστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) μέσα στὸν κόσμο!

Λέγει ἐπ᾽ αὐτοῦ σύγχρονος ἅγιος ἑρμηνευτής:

«Αὐτὸ τὸ ἀναφερόμενο ῾῾δέσιμο τοῦ σατανᾶ᾽᾽ γιὰ 1000 χρόνια, συμβαίνει καὶ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους, βαπτισμένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι βιώνουν ἐν ἐπιγνώσει καὶ ἐν ἀληθινῇ μετανοίᾳ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴν ζωὴν μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας!

Τὰ ῾῾χίλια χρόνια᾽᾽ εἶναι ἕνας συμβολικός, ῾῾στρογγυλευμένος ἀριθμός᾽᾽, ποὺ φανερώνει τὸ μεταξὺ τῶν δύο Παρουσιῶν τοῦ Χριστοῦ χρονικὸ διάστημα. Δηλαδὴ τὸν χρόνο, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου κηρύττεται καὶ βιοῦται τὸ Εὐαγγέλιον ἐπὶ τῆς γῆς: Ἀπὸ τῆς ἐν σαρκὶ Πρώτης Ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμο, μέχρι τοῦ χρόνου ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!

Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν παρέλευσι τῆς μακρᾶς περιόδου τοῦ Εὐαγγελίου (ποὺ συμβολικῶς διατυπώνεται ὡσὰν ῾῾1000 χρόνια᾽᾽), καὶ ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, (ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Χριστιανοὶ θὰ ῾῾κοσμικοποιηθοῦν᾽᾽ σὲ ὕψιστο βαθμό, τόσο πολὺ μάλιστα, ὥστε θὰ ἀμνηστευθοῦν ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρωπίνων κυβερνήσεων οἱ ἁμαρτίες. Καὶ θὰ καταντήσουμε στὸ ἔσχατο κατάντημα, ὥστε νὰ γίνουν “νόμοι” οἱ αἰσχρὲς ἁμαρτίες. Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ αὐτὸ (τὸ αἶσχος) ἀκόμη καὶ μὲ ἀποφάσεις “κοινοβουλίων” καὶ “κυβερνήσεων”), τότε, αὐτή, ἡ Ἐσχάτη Μεγάλη καὶ Ὑπέρτατη ᾽Αποστασία, θὰ διευκολύνῃ καὶ θὰ ἐπιτρέψῃ καὶ θὰ ἐπιφέρῃ τὸ ῾῾λύσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ» (Λόγος τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἀθανασίου Μυτηλιναίου).

Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν Τελικὴ Περίοδο τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας, μέσα δηλαδὴ εἰς αὐτὸ τὸ βορβορῶδες περιβάλλον, θὰ δυνηθῇ νὰ ἀναδυθῇ καὶ νὰ δράσῃ ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος μαζὶ μὲ τὸν Τελικό του Ψευδοπροφήτη!

Στὴν συνέχεια ὅμως, θὰ συμβῇ ταχύτατα καὶ κατακλυσμιαία ἡ ἐξέλιξις τῶν ἱστορικῶν γεγονότων! Στὸ τέλος θὰ γίνῃ ἡ Τελικὴ Κρίσις, ἡ Δευτέρα καὶ Ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ! Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ πλέον τὸ τέλος τοῦ ῾῾Ἱστορικοῦ Χρόνου᾽᾽, ὅπως δηλαδὴ ἀντιλαμβανόμαστε αὐτὸν τὸν χρόνο καὶ τὸν “ζοῦμε”, στὴν παροῦσα ἐφήμερή μας ἐπίγεια ζωή!

Μετὰ ταῦτα ἀρχίζει, ὁριστικῶς, ἡ ἔνδοξος καὶ ἀτελεύτητος, ἡ ἄῤῥητος Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐν πλήρει Δυνάμει!» (Ἀποκ. κ´, 10 καὶ ἑξῆς.)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀποφαίνεται περὶ τῆς “Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποιήσεως”

Ἀντινικολαϊτικὰ κείμενα

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

ἀποφαίνεται περὶ τῆς “Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποιήσεως”[*]

 

Ὁ νεοφανὴς Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (†2 Δεκεμβρίου), γιὰ τὸ θέμα τῆς ἐξωσωματικῆς, δίδασκε:

«Ὁ ὀργανισμός μας ἔχει μνήμη, τὰ κύτταρά μας, οἱ ἱστοί μας, ὅλα. Ἡ ψυχὴ εἶναι παντοῦ, σ᾽ ὅλο τὸ σῶμα.

(Ἐρώτηση): –Ἂν κόψεις ἕνα κομματάκι δάχτυλο καὶ τὸ πετάξεις, πετᾶς καὶ λίγη ψυχή;

–Ὄχι, ἀλλὰ ὡστόσο καὶ στὴν ἄκρη τοῦ δαχτύλου σου ἔχεις ψυχή. Ἦλθαν γυναικολόγοι καὶ μοῦ εἶπαν, πὼς θ᾽ ἀρχίσουν πειράματα κι αὐτοὶ γιὰ τὸ “παιδὶ τοῦ σωλήνα”. Τοὺς εἶπα νὰ μὴν τὸ κάνουν αὐτό, εἶναι πολὺ κακό. Ἡ γονιμοποίηση εἶναι μυστήριο. Ὅλα τὰ μέρη τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου λαμβάνουν μέρος στὴν συνεύρεση. Ἔχει σημασία αὐτό. Τί παιδὶ θὰ βγεῖ; Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ψυχικὴ διάθεση τῶν δύο, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τους. Αὐτὰ ἐπιδροῦν στὰ νευρικὰ κύτταρα, στὴν κατάσταση τῶν ὀργάνων, στὸ σπέρμα, στὸ ᾠάριο, στὴν σύλληψη. Ἐγὼ τοὺς τὸ εἶπα: Ἔχω πληροφορία, ὅτι θὰ γίνει μεγάλο κακὸ μὲ τὸ παιδὶ τοῦ σωλήνα…». (Κωστάκου Ἄννα, «Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο», ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι 2012, σελ. 98-99).

Ὁ Ἅγιος μὲ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τότε εἶχε «δεῖ» τὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἐπιπτώσεις τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Κι ἐρχόμαστε στὸ σήμερα, 40 χρόνια μετὰ τὴ γέννηση τοῦ πρώτου «μωροῦ τοῦ σωλήνα» (25.7.1978), ὥστε νὰ δοῦμε ὅτι ἐπαληθεύονται πλεῖστοι ὅσοι εὔλογοι προβληματισμοὶ καὶ προφητικὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἐπὶ τοῦ θέματος… (Πρβλ. Χάλδα-Σκαρλάτου Παναγιώτα, Βιολόγος, Γενετικὴ καὶ Μοριακὴ Βιολογία, M.Sc. Biology «Οἱ κίνδυνοι τῆς Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης, ποὺ κανεὶς δὲν θὰ σᾶς τοὺς πεῖ!»).

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, 'Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[*] Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ἑλληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οἰκογένεια», τεῦχος 157/2018.