Κάποτε, ἀφηγεῖται ὁ Παλλάδιος, ἐπεσκέφθηκα τὸν ῞Αγιο Μακάριο τὸν ᾿Αλεξανδρινό. ῎Εξω ἀπὸ τὸ κελλί του βρῆκα τὸν Ἱερέα ἑνὸς χωριοῦ, ξαπλωμένο μπροστὰ ἀπὸ τὴν πόρτα. Τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς του ἢταν καταφαγωμένο ἀπὸ καρκῖνο, ὥστε νὰ φαίνωνται τὰ ὀστὰ τοῦ κρανίου. Ὁ ῞Αγιος Μακάριος ὅμως δὲν ἤθελε οὔτε νὰ τὸν συναντήσῃ.
Παρακάλεσα τότε τὸν ῞Αγιο νὰ λυπηθῇ αὐτὸ τὸν δυστυχισμένο καὶ νὰ τοῦ πῇ τουλάχιστο ἕνα λόγο παρηγοριᾶς. «Εἶναι ἀνάξιος νὰ θεραπευθῇ» μοῦ ἀπαντᾶ· «ἡ ἀσθένεια αὐτὴ τοῦ δόθηκε γιὰ τιμωρία του. ᾿Εὰν λοιπὸν θέλῃς νὰ θεραπευθῇ, τότε πρέπει προηγουμένως νὰ τὸν πείσῃς νὰ σταματήσῃ νὰ λειτουργῇ.
«Γιατί, σὲ παρακαλῶ, Πάτερ; ρώτησα κατάπληκτος. «Διότι», μοῦ ἀπάντησε «ἐνῷ πορνεύει, λειτουργῇ καὶ γι᾿ αὐτὸ τιμωρεῖται. ᾿Εὰν λοιπόν, ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ ὅσα, ἀπὸ καταφρόνηση κατετόλμησε, τότε σίγουρα καὶ ὁ Θεὸς θὰ τὸν θεραπεύσῃ.
Μετέφερα τὰ λόγια αὐτὰ στὸν ἄρρωστο καὶ αὐτὸς συμφώνησε, ὁρκιζόμενος μπροστὰ στὸ Θεὸ νὰ μὴ ἱερατεύσῃ πλέον οὐδέποτε. Τότε καὶ ὁ ῞Αγιος τὸν δέχθηκε καὶ λέγει σ᾿ αὐτόν: «Πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον τίποτε δὲν δύναται νὰ παραμείνῃ κρυπτό»; «Ναί, σὲ παρακαλῶ», ἀπάντησε ἐκεῖνος. «Μήπως», ρωτᾶ ὁ ῞Οσιος «μπόρεσες νὰ τὸν περιπαίξῃς»; «῎Οχι, κύριέ μου, δὲν μπόρεσα», λέγει πάλιν ὁ ἀσθενής. «᾿Εφ᾿ ὅσον λοιπόν», λέγει ὁ θεῖος Μακάριος «γνωρίζεις τὴν ἁμαρτίαν σου καὶ τὴν τιμβρίαν τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπέστης, ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας, στὸ ἑξῆς νὰ διορθωθῇς.
Πράγματι, ὁ ἀρρωστος
Κληρικὸς ἐξωμολογήθηκε τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἔδωσε λόγο νὰ μὴ ξαναπέσῃ στὴν ἁμαρτία
στὸ μέλλον, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ξαναλειτουργήσῃ πλέον, ἐπανερχόμενος στὴ τάξη τῶν
λαϊκῶν. ῞Υστερα ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ ῞Αγιος Μακάριος ἔβαλε πάνω του τὰ χέρια του καὶ μέσα
σὲ λίγες μέρες θεραπεύθηκε ἡ κεφαλή του καὶ πάλινφύτρωσαν τρίχες ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ
πληγή· μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀνεχώρησε γιὰ τὸ σπίτι του, δοξάζοντας τὸ Θεὸ καὶ εὐχαριστώντας
τὸν ῞Αγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου