Ταυτόχρονα μαζὶ μὲ τὸ ἄγγελμα τῆς
ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ ᾍδη
πραγματοποιεῖται καὶ τὸ ὄνειρο τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, δηλαδὴ ἡ ἀποτίναξη ἀπὸ
τοὺς ἑλληνικοὺς ὤμους τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ. Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ
παρουσιάσω κάποιες ἀθέατες, ἀλλὰ σημαντικές, πτυχὲς τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα
τοῦ 1821.
Ὁ πατέρας τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ,
Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης, ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πιὸ ἔνδοξους πολεμάρχους τοῦ ἑλληνικοῦ
ἔθνους. Αὐτὸς ἔσωσε τὴν Πελοπόννησο ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἀφανισμό. Ἂν δὲν
ἀναχαίτιζε τὸν ἀλβανικὸ κίνδυνο, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις, γιὰ νὰ
ξεκινήσῃ ἡ ἐπανάσταση.
Ἀξιοσημείωτο γεγονὸς ἀποτελεῖ ὁ
θάνατός του. Κατὰ τὴ διάρκεια συμπλοκῆς μὲ τοὺς Τούρκους τραυματίσθηκε καί,
τρεκλίζοντας, κρύφτηκε σὲ ἕνα λόγγο. Καθὼς ὅμως ὑπέφερε ἀπὸ τὴ δίψα, βγῆκε ἀπὸ
τὴν κρυψῶνα, γιὰ νὰ ἀναζητήσῃ νερό. Τὸν ἐντόπισαν ὅμως ἑπτὰ Μπαρδουνιῶτες
Τοῦρκοι. Ὁ Κωνσταντῆς τότε, κρατῶντας τὸ σπαθὶ στὸ χέρι, ζήτησε νὰ τὸν ἀφήσουν
νὰ φύγῃ, φωνάζοντας: «Βρὲ Τοῦρκοι, καὶ ἐγὼ θὰ χαθῶ, μὰ κι ἀπὸ σᾶς θὰ φάγω ὅσους
μπορέσω».
Ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἐκείνους στρατιῶτες ὁ ἕνας
εἶχε ὑπηρετήσει παλιὰ ὡς ἐθελοντὴς στὸ κλέφτικο σῶμα τοῦ Κωνσταντῆ. Τότε οἱ Τοῦρκοι
ἄφησαν κάτω τὰ ὅπλα τους καὶ ὡρκίσθηκαν στοὺς πιὸ ἱεροὺς ὅρκους τῆς θρησκείας
τους πώς, ὄχι μόνο δὲν θὰ τὸν συνελάμβαναν, ἀλλὰ θὰ τὸν φυγάδευαν κιόλας. Ὁ
πληγωμένος ἥρωας ἔδειξε ἐμπιστοσύνη, κάθισε μαζί τους, καὶ συζητοῦσε τὸν τρόπο
διαφυγῆς του. Παίρνοντας θάρρος, ζήτησε λίγο νερό. Τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς σηκώθηκαν
πρόθυμα νὰ τοῦ φέρουν. Ὅμως τὴν κατάλληλη στιγμὴ τοῦ ἐπιτέθηκαν ὕπουλα καὶ τὸν
σκότωσαν. ᾿Αφοῦ τὸν λῄστεψαν, ἔκοψαν τὸ κεφάλι του καὶ τὸ πέταξαν σὲ ἕνα
πηγάδι.
Πόσο εὔκολη εἶχαν ἀπὸ παλιὰ οἱ Τοῦρκοι
τὴν καταπάτηση τῶν πιὸ ἱερῶν ὅρκων καὶ ὑποσχέσεων τῆς θρησκείας τους,
προκειμένου νὰ σκοτώσουν ἕνα γκιαούρη!
Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου