Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης E΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Μέσα στὸ μπουντρούμι ὁ Γέρος παρηγοροῦσε τὸν Πλαπούτα, καὶ τοῦ ἐξιστοροῦσε τὴ ζωὴ παλαιῶν ἀρματολῶν, ποὺ πέθαναν δοξασμένοι καὶ ἀνυπότακτοι, καὶ χαιρόταν, ποὺ σὲ λίγο θὰ συναντοῦσε στὸν ἄλλο κόσμο πολλοὺς ἀπὸ τοὺς συμπολεμιστὲς τῆς νιότης του. Κάποτε μάλιστα καλοῦσε τὸν δεσμοφύλακα, καὶ μὲ νοήματα τὸν ρωτοῦσε πότε θὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν. Αὐτὸς δὲν καταλάβαινε. Ὁ Κολοκοτρώνης τότε γελοῦσε γιὰ τὸ σάστισμα τοῦ Βαυαροῦ, καὶ ὁ Πλαπούτας, ποὺ ἄφινε ἑπτὰ κόρες καὶ ἕνα ἀνήλικο γυιὸ ὀρφανούς, θύμωνε.

          Τελικά, μετὰ ἀπὸ ἀναβολὲς τῆς ἐκτελέσεως τῆς θανατικῆς ποινῆς καὶ φοβούμενοι ἐξέγερση τοῦ λαοῦ, ὑποχώρησαν καὶ μετρίασαν τὴν ποινὴ τῶν στρατηγῶν σὲ εἰκοσαετῆ κάθειρξη, ἐνῷ θὰ παρέπεμπαν τοὺς δύο δικαστές, Τερτσέτη καὶ Πολυζωίδη, σὲ δίκη. Σημαντικὴ καὶ ἔντονη ἦταν καὶ ἡ παρέμβαση τοῦ νεαροῦ τότε βασιλιᾶ Ὄθωνα ὑπὲρ τῶν δύο κρατουμένων.

          Οἱ συνθῆκες διαβιώσεως τῶν δύο κρατουμένων στοὺς ἕντεκα μῆνες, ποὺ ἔμειναν φυλακισμένοι στὴν ᾿Ακροναυπλία, ἦταν ἀπάνθρωπες. Τὸ κελλί τους ἦταν πολὺ μικρὸ καὶ βρώμικο καὶ ἡ καθημερινή τους τροφὴ πολὺ κακῆς ποιότητας. Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ μάλιστα ἀρώστησε βαριά, καὶ χάρη σὲ μιὰ μοναχή, ποὺ τὸν περιποιεῖτο, κατάφερε νὰ ἐπιζήσῃ. Στὶς εἴκοσι Μαΐου 1835, μόλις ὁ ῎Οθωνας ἐνηλικιώθηκε, ὑπέγραψε τὸ διάταγμα γιὰ τὴν ἀποφυλάκιση τῶν δύο κρατουμένων.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)