2.4. Ανάσταση των νεκρών Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Μέχρι τώρα, σ’αυτό το κεφάλαιο, μελετήσαμε τη ζωή του ανθρώπου πέραν του τάφου, από την ημέρα που επισυμβαίνει ο θάνατος μέχρι τη λεγόμενη μέση κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου. Αναφερθήκαμε στη σημασία των μνημοσύνων και τονίσαμε την ωφέλειά τους για τις ψυχές των κεκοιμημένων που ζουν αναμένοντας την ανάσταση των νεκρών, δηλαδή την ανάσταση των νεκρών σωμάτων, για να ενωθούν και πάλι με αυτά, ζωοποιώντας τα και συγκροτώντας έτσι και πάλιν τον όλον άνθρωπο, που, όπως προαναφέρθηκε, δεν έχασε την υπόστασή του με τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα.

       Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της νεκρώσιμης ακολουθίας, που είναι ένα απόσπασμα από την Α΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, αντλούμε πληροφορίες για το πώς θα γίνει η ανάσταση των κεκοιμημένων. Γράφει ο θείος Παύλος: «Οὐ θέλομεν δέ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γάρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καί ἀνέστη, οὕτω καί ὁ Θεός τούς κοιμηθέντας διά τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σύν αὐτῷ. Τοῦτο γάρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι  ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τήν παρουσίαν του Κυρίου οὐ μή φθάσωμεν τούς κοιμηθέντας∙ ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι  ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα»[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] Α΄Θεσ. 4, 13-17.