2.3.3 Ποιά η ωφέλεια των ευχών και μνημοσύνων, που τελούνται στη Θεία Λειτουργία, για τις ψυχές των κεκοιμημένων; ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

      Τι γίνεται όμως με τους κεκοιμημένους που βρίσκονται σε καλό «τόπο» και δεν έχουν ανάγκη προσευχής; Οι προσευχές μας πάνε χαμένες;

      Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, όταν του υπέβαλαν την πιο πάνω ερώτηση, απάντησε χαρακτηριστικά ως εξής: «Πῶς νά πάη χαμένη;(η προσευχή για τον κεκοιμημένο) Ὅταν λέμε ‟ἀνάπαυσον τόν τάδεˮ καί αὐτός εἶναι σέ καλή θέση στήν ἄλλη ζωή, δέν παρεξηγείται∙ ἴσα-ἴσα συγκινείται.‟Γιά δές, λέει, ἐγώ εἶμαι σέ καλή θέση καί ἐκεῖνοι ἀγωνιοῦνˮ, ὁπότε φιλοτιμιέται καί μᾶς βοηθάει πιό πολύ, πρεσβεύοντας στόν Θεό γιά μᾶς. Ἀλλά ποῦ νά ξέρης σέ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ ἄλλος; Φυσιολογικά κάνεις εὐχή πρῶτα γι’αὐτούς πού γνωρίζεις ὅτι μέ τήν ζωή τους λύπησαν τόν Θεό καί εὔχεσαι καί γιά ἄλλες ἀνάλογες περιπτώσεις καί ὕστερα εὔχεσαι καί γιά ὅλους τούς  κεκοιμημένους»[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΟΣΙΟΥ, Οἰκογενειακή Ζωή,  σ. 281.