του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Πέτρος ο Πελοποννήσιος:
Βλέπομε λοιπόν ότι ο Πέτρος είχε πολύ πιθανόν από
γεννήσεως του την δυνατότητα να ακούη ακριβώς και να καταγράφη με κάθε
λεπτομέρεια οποιαδήποτε μελωδία, αυτό που στην μουσική ονομάζουμε «τέλεια ακοή»
(Absolute Pitch).
Πέθανε στα 1777 από επιδημητική αρρώστεια και κατά
την ταφή του οι δερβίσηδες πήραν άδεια από τον Πατριάρχη και έπεξαν πένθιμες
μελωδίες με τους αυλούς τους.
Κάποιος δερβίσης μαθητής του Πέτρου κατέβηκε στον
τάφο και απέθεσε τον πλαγίαυλο του πάνω στο νεκρό σώμα του Πέτρου λέγοντας:
«Πάρε, διδάσκαλε και απο μας τους ορφανούς μαθητές
σου το τελευταίο αυτό δώρο, για να συμψάλλεις στον Παράδεισο με τους αγγέλους».
Οι Εκκλησιαστικοί, λοιπόν, μουσικοί ερμηνευτές,
εχρησιμοποιούσαν τα διάφορα όργανα της ανατολικής κλασσικής ορχήστρας, όπως
κανονάκι, πολίτικη λύρα, ανατολική κιθάρα, (ούτι), πλαγίαυλο (νεί), στην
καθημερινή τους ζωή, αλλά ουδέποτε διενοήθηκαν να χρησιμοποιήσουν όργανα στην
Εκκλησία, γιατί τότε ήξεραν ότι διαστρέφουν το ήθος της λατρευτικής μας μουσικής
παραδόσεως.
Σήμερα οι μαθητές των Ελληνικών σχολείων διδάσκονται
μόνο Ευρωπαική Μουσική και έτσι παραγνωρίζεται η Εκκλησιαστική Μουσική
Παράδοση. Πιστεύομε ότι πρέπει, παράλληλα με την Ευρωπαική Μουσική, να
γνωρίζουν οι καθηγητές της μουσικής και Εκκλησιαστική μουσική, ούτως ώστε να
διασώσουν και να μεταλαμπαδεύσουν στην επόμενη γενεά τον μεγάλο αυτό θησαυρό
που κληρονομήσαμε από τους μεγάλους μαίστορες και διδασκάλους της
Εκκλησιαστικής μας Μουσικής.
Περιοδικόν Ο ΛΟΓΟΣ (Τεύχος 12, 28 Μαρτίου – 10 Απριλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου