Τὸ χρονικὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδας A΄. Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Τὴ μέρα αὐτὴ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν πάγκαλο ᾿Ιωσήφ, υἱὸ τοῦ Πατριάρχη ᾿Ιακώβ, καὶ τὴν ἄκαρπο συκιά, τὴν ὁποία ὁ Κύριος καταράστηκε καὶ ἀμέσως ξεράθηκε.

          Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ ᾿Ιωσήφ τὸν ἐφθόνησαν καὶ ἔτσι τὸν ἔρριψαν σὲ ἕνα λάκκο, ὕστερα δὲ τὸν ἐπούλησαν στὸν ἀρχιμάγειρα τοῦ βασιλιᾶ τῆς Αἰγύπτου, Πετεφρή. Ἡ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, βλέποντας τὸν ᾿Ιωσὴφ ὅτι ἦταν πολὺ ὡραῖος, ἠθέλησε νὰ ἁμαρτήσῃ μαζί του. Αὐτὸς ἀρνήθηκε καὶ τότε ἐκείνη τὸν ἐσυκοφάντησε στὸν ἄνδρα της ὅτι τάχα αὐτὸς ἐπετέθηκε μὲ σκοπὸ νὰ τὴ βιάσῃ.

          Λέει χαρακτηριστικὰ ἕνας ὕμνος τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας· «Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν,

εὑρὼν ὁ δράκων,

διὰ ῥημάτων ἔσπευδε κολακείας,

ὑποσκελίσαι τὸν ᾿Ιωσήφ.

᾿Αλλ’ αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα,

ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν,

καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο,

ὡς ὁ πρωτόπλαστος

πρὸ τῆς παρακοῆς».

          Κάποτε ὁ ἄρχοντας τῆς Αἰγύπτου Φαραὼ εἶδε ἕνα ὄνειρο καὶ ὁ ᾿Ιωσήφ, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ἐξήγησε. Τοῦ εἶπε δηλαδὴ ὅτι θὰ ἔλθουν σ’ ὅλη τὴ χώρα ἑπτὰ χρόνια εὐφορίας καὶ ἑπτὰ χρόνια ἀκαρπίας καὶ πείνας. Τότε ὁ Φαραὼ διώρισε τὸν ᾿Ιωσὴφ γενικὸ ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου καὶ αὐτός, ὅταν, ὅπως ἐπροφήτευσε, ἦλθαν τὰ χρόνια τῆς δυστυχίας καὶ πείνας, ἄνοιξε τὶς ἀποθῆκες καὶ ἐχόρτασε τὸν κόσμο.

          Ὁ Κύριος ἐπωλήθηκε, ὅπως ὁ ᾿Ιωσήφ, ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους καὶ μετὰ ἐῤῥίφθη νεκρὸς στὸν τάφο. Ὕστερα ὅμως ἀνεστήθη· ἔκτοτε δὲ μᾶς τρέφει μὲ τὸ Πανάγιο σῶμα καὶ αἷμά Του.

          Τὸ ἄλλο θέμα, ποὺ προβάλλει ἡ ᾿Εκκλησία μας τὴν ἴδια μέρα, εἶναι ἡ συκιά, ἡ ὁποία δὲν ἔκανε καρποὺς καὶ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς καταράστηκε καὶ ξεράθηκε. Ἡ συκιὰ συμβολίζει τὴ Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων, καθὼς καὶ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἔχει ἀρετές. 

          Τὴν ἡμέρα αὐτὴ θυμόμαστε τὴν παραβολὴ τοῦ Κυρίου γιὰ τὶς δέκα παρθένους, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ πέντε ἦσαν φρόνιμες καὶ ἕτοιμες, ἐνῷ οἱ ἄλλες πέντε ἦσαν ῥάθυμες καὶ ὀκνηρές. Οἱ πέντε εἰσῆλθαν εἰς τὸ νυμφῶνα μαζὶ μὲ τὸν νυμφίο, ἐνῷ οἱ ἄλλες ἔμειναν ἔξω τοῦ νυμφῶνος.

          Μὲ αὐτὴ τὴν παραβολὴ ὁ Κύριος, θέλει νὰ μᾶς διδάξῃ ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Νυμφίο Χριστό, διότι δὲν ξέρομε πότε θὰ ἔρθῃ. Καὶ ἡ στιγμὴ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας ἡ μέρα τοῦ θανάτου καὶ γιὰ ὅλους μαζὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

          Σὲ ὅλους ἀρέσει τὸ ὡραῖο καὶ πάντοτε ἀναζητᾶμε κάτι ποὺ νὰ γεμίζῃ τὴν καρδιά μας. ᾿Εὰν γνωρίσωμε καὶ βιώσωμε τὴν ᾿Αλήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας μας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ χαρὰ ἡμῶν, τότε μὲ καμιὰ ἀνθρώπινη χαρὰ καὶ ἠδονὴ δὲ θὰ ἀλλάξωμε τὴν οὐράνια εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση.

          Τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε ἐπίσης τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων μὲ τὴν ὁποία ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νὰ καλλιεργήσωμε τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα ἔδωσε σὲ μᾶς ὁ πανάγαθος καὶ ἀπειροτέλειος Θεός.

(συνεχίζεται)