Ἡ ὀγδόη ἡμέρα Β΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Κάτι, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ διευκρινίσωμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ ἀείμνηστος πατὴρ ᾿Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τοῦ αἰώνα μας, ἡ πέτρα ποὺ σκεπάζει τὸν τάφο τοῦ Κυρίου δὲν ἀπεκυλίσθη, γιὰ νὰ βγῇ ἔξω ὁ Κύριος, ἀλλὰ γιὰ νὰ μποῦν οἱ μυροφόρες καὶ οἱ μαθητὲς στὸν τάφο καὶ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀνάσταση, ἡ ὁποία εἶχε ἀθόρυβα, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ πάρῃ εἴδηση, γίνει πιὸ πρίν.

          ῎Ετσι ἡ δυτικοῦ τύπου, εἰκόνα ποὺ ἐμφανίζει τὸν ῎Αγγελο νὰ ἀποκυλίῃ τὴν πέτρα καὶ τὸν Χριστὸ νὰ ξεπηδᾷ ἀπὸ τὸν τάφο, ἐνῷ οἱ φρουροὶ λιποθυμοῦν ἀπὸ τὸν φόβο τους, δὲν ἀναπαριστᾷ τὴν πραγματικότητα. ᾿Εξάλλου ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία δὲν παρουσίασε ποτὲ τέτοια εἰκόνα, ἀλλὰ μόνο τὴν κάθοδο τοῦ Κυρίου στὸν ᾍδη.

(συνεχίζεται)