Ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων Α΄.

Ὑπὸ Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Κύπρος

Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας τελειώνει, ὡς γνωστό, μὲ τὴ φράσι, «...προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ Μέλλοντος Αἰῶνος». Τόσο μεγάλη λοιπὸν εἶναι ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (σὲ πεῖσμα κάθε πλανεμένου «σοφιστή», «νεοπλατωνιστή», «παγανιστή», «φιλοσόφου» καὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου παλαιότερου ἢ νεώτερου αἱρετικοῦ ἢ ἄλλου ἀλλοθρήσκου, ποὺ ἀπαξιώνει τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου), ποὺ καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, προορίζεται νὰ ἀναστηθῆ ἔνδοξο καὶ «πνευματικό», δηλαδὴ διεπόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους, ὄχι τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἰσχύουν τώρα (μετὰ τὴν πτῶσι), ἀλλὰ κυβερνόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ἰσχύουν στὴν «Καινὴν Κτίσιν», δηλαδὴ τὴν μετὰ τὴν κοινὴ Ἀνάστασι ἔνδοξη καθιέρωσι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!

(συνεχίζεται)

— * —

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».