Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ὁ Θεὸς δὲν προδιαγράφει, οὔτε προκαθορίζει τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀλλὰ προγνωρίζει, ὡς παντογνώστης, τὴν θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ θεληματικὴ τάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ κάθε γεγονός, ποὺ τοῦ συμβαίνει. Ὁ ἀπειροτέλειος Θεός, ἐπειδὴ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἴδιος, ἔπλασε καὶ τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση δική του, δηλαδὴ ἐλεύθερο νὰ ἀποφασίζῃ ὁ ἴδιος γιὰ τὴν προσωπική του στάση ἀπέναντι σὲ κάθε γεγονὸς τῆς ζωῆς.

          Ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ μετέχουν καὶ νὰ μετάσχουν τῆς δικῆς του βασιλείας καὶ δόξας. ῞Ομως δὲν μπορεῖ νὰ παραβιάσῃ τὴ θέληση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, γιατὶ κάθε ἕνας ἀπὸ μᾶς εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ προσωπικότητα, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία, δηλαδὴ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κοινωνία προσώπων.

          Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ μικρὸς ἦταν εὐαίσθητο παιδί, φιλάσθενο καὶ ἀδύνατο. «Μικρὸς ἐζωγράφιζα ἁγίους», μᾶς λέγει, «καὶ μετὰ ἔγραφα στίχους». Δύο φορὲς ἐκινδύνευσε ἡ ὑγεία του. Τὴ μιά, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ συκιὰ καὶ ἐκτύπησε στὸ ἀριστερό του χέρι, καὶ τὴν ἄλλην, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ ἀφηνιασμένη φοράδα.

          Ἀπὸ παιδὶ ὁ ᾿Αλέξανδρος γνώριζε τὴ φτώχεια καὶ τὴ δυστυχία, ἀλλὰ οὐδέποτε ἐγόγγυσε, οὔτε εἶπε ποτὲ ὁποιονδήποτε λόγο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Πάντοτε ἐδοξολογοῦσε τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό.

          Καὶ ἂς ἔρθωμε διαχρονικὰ στὴ σύγχρονη ἐποχή μας, καὶ ἔτσι νὰ μιλήσωμε πολὺ θετικὰ καὶ ξεκάθαρα γιὰ τὸ Κυπριακὸ ζήτημα.

          Μήπως σκέφτηκε ποτὲ κανεὶς ἀπὸ μᾶς ὅτι ἡ μισὴ Κύπρος εἶναι σκλαβωμένη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὄχι ἐπειδὴ μποροῦσαν οἱ Τοῦρκοι νὰ τὴν πάρουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐμεῖς τοὺς ἀνοίξαμε διάπλατα τὶς πόρτες; Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὰ γεγονότα τοῦ 1974, διότι αὐτὰ εἶναι μόνο τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα. Καὶ ἐπειδὴ πάντοτε βλέπουμε μόνο ἐπιφανειακά, κατηγοροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, καὶ ἔτσι βρίσκει δικαίωση ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του.

          Οὐδέποτε θὰ καταλάβουμε ὅτι γιὰ ὁτιδήποτε περνᾶμε σὰν ἔθνος τὴν εὐθύνη φέρομε ὁ καθένας μας. ῞Οταν βρεθοῦμε μόνοι μας, τότε ἂς κοιτάξουμε τὸν ἑαυτό μας στὸν καθρέφτη, καὶ ἀμέσως θὰ δοῦμε τὸν μεγάλο ἔνοχο καὶ τὸν μεγαλύτερό μας ἐχθρό. Διότι ὁ μεγαλύτερός μας ἐχθρὸς δὲν εἶναι οὔτε ὁ διάβολος, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)