2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Στο βιβλίο της Γένεσης αναφέρεται, ότι η δημιουργία του κτιστού κόσμου συντελέστηκε τις πρώτες έξι μέρες και, αφού δημιούργησε ο Θεός  τον άνθρωπο, βασιλιά και κύριο της κτίσης, «κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε»[1]. Με την «κατάπαυση» του Θεού συμπληρώνεται το προαιώνιο σχέδιό Του, η κατασκευή του κόσμου «ἐκ τοῦ μή ὄντος», εις «τό εἶναι» και εγκαινιάζεται η «ἑβδόμη ἡμέρα», δηλαδή το μεγάλο διάστημα που αρχίζει μετά την κατασκευή του σύμπαντος κόσμου και το οποίο διανύουμε τώρα οι άνθρωποι και η κτίση[2]. Κατά την «ἑβδόμην ἡμέρα» επισυνέβη η πτώση και αστοχία του ανθρώπου με τραγική συνέπεια να εισέλθει στον κόσμο η φθορά και ο θάνατος, αλλά και να πραγματοποιηθεί η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, προκειμένου ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο και την κτίση. Ο Αδάμ ως βασιλιάς και κύριος όλης της κτίσης, με την πτώση του, παρέσυρε όλη την κτίση στη φθορά και τον θάνατο. Έτσι ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, κάμνει λόγο για την πτώση της κτίσης, αλλά και για την προσδοκία της, να ελευθερωθεί από τη φθορά: «Ἡ γάρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται, τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα, ἐπ’ ἐλπίδι ὅτι καί αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. οἴδαμεν γάρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Γέν. 2, 2.

[2] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος; σ. 295.

[3] Ρωμ. 8, 19-22.