1.2. Η πτώση του ανθρώπου και οι συνέπειές της ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

      H έξωση του ανθρώπου από τον Παράδεισο και το πρόσταγμα του θανάτου δεν αποτελούσε ενέργεια εκδικητική και τιμωρητική του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά ευεργεσία και φιλανθρωπία προς τον πεπτωκότα άνθρωπο, αφού με τον θάνατο επρονόησε τη διακοπή της αμαρτίας και την κατάργηση της αθανασίας του κακού, ενώ με την έξωση από τον Παράδεισο ματαίωσε τα σχέδια του διαβόλου να εισάξει το κακό στον Παράδεισο, για να γίνει έτσι αυτό αθάνατο διαμέσου του ανθρώπου[1]. Αναφέρει σχετικά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «τό διακοπῆναι τήν ἁμαρτίαν ἵνα μή ἀθάνατον ᾖ τό κακόν... γίνεται φιλανθρωπία ἡ τιμωρία. Οὕτω γάρ ἐγώ πείθομαι κολάζειν Θεόν»[2]. Έτσι θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο άνθρωπος απαλλάσσεται απο την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο δια μέσου του θανάτου, αφού δια του θανάτου θανατώνεται ο θάνατος του ανθρώπου[3].

      Αφού ο διάβολος κατάφερε  να εκχύσει, «διά τῆς ἀκοῆς τό δηλητήριον» στις ψυχές των πρωτοπλάστων τότε, «εἰσέχεε τῇ ψυχῇ τόν ἰόν, ἐθανάτωσε τό ζῶν ἐκεῖθεν, τό σῶμα λέγω, τήν δ’ ἀφ’ ἐαυτῆς ζῶσαν ψυχήν ἠμαύρωσεν∙ ἀφῃρήμεθα τό θεῖον κάλλος, ἐστερήμεθα τῆς θείας μορφῆς, τό φῶς ἀπεβάλομεν, τήν πρός αὐτό τῷ ἀνωτάτῳ φῶς ὁμοιότητα διεφθείραμεν∙ περιεβαλόμεθα τόν ζόφον ὡς ἱμάτιον, φεῦ, καί ὡς διπλοΐδα τό σκότος ἐνεδεδύμεθα»[4]. Με αυτό το συμπυκνωμένο και περιεκτικό λόγο του ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, περιγράφει τις συνέπειες της υπακοής στον διάβολο και της παρακοής του Θεού από τούς πρωτοπλάστους. Φοβερή συνέπεια της πτώσης ήταν η απώλεια της δυνατότητας του «καθ’ ὁμοίωσιν», με το «κατ’ εἰκόνα» να διαβρώνεται και να αμαυρώνεται αλλά ευτυχώς να μήν χάνεται[5], δίνοντας έτσι ελπίδα σωτηρίας και την προοπτική επαναφοράς του ανθρωπίνου γένους στην προπτωτική κατάσταση.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Θέματα Πατερικῆς Θεολογίας,  σ σ. 253, 275.

[2] ΓΡ. ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος 38,  P. G. 36, 324D.

[3] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος,  σ. 50.

[4] ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ,  Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  σ. 85.

[5] ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ, Κεφάλαια ἑκατόν πεντήκοντα, 39, Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, τόμ. Ε΄, σ. 57.