ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Δ΄.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

(Εικόνα: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Ἡ αἵρεση τοῦ Νικολαϊτσιμοῦ, ἐὰν τὴν ἀναλύσουμε σὲ βάθος, εὔκολα μποροῦμε νὰ τὴν ἀποδείξουμε ταυτόσημη μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμού.
Μᾶς παρουσιάζεται αὐτὴ ὡς «ἄγγελος φωτὸς» (Β΄ Κορ. ια΄ 14) γιὰ νὰ ἐξαγγείλῃ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αὐτὸ τὸ ἐξωφρενικό: Ὅτι δηλαδὴ θὰ μποροῦσε κάποιος πιστὸς νὰ συνδυάσῃ ταυτόχρονα ἀφενὸς μὲν τὴν ἀμετανόητη διάπραξη σοβαρῶν σαρκικῶν παρεκτροπῶν, καὶ ἀφετέρου αὐτὸς ποὺ πράττει αὐτὰ νὰ αἰσθάνεται καὶ τάχα σωστὸς Χριστιανός! Νὰ μπορῇ μάλιστα αὐτὸς νὰ ἰσχυρίζεται τὴν τελείως σατανικὴ ἄποψη, ὅτι μὲ τὸ να διαπράττῃ αὐτὰ τὰ βδελυκτά, μπορεῖ νὰ εἶναι... ὑπερήφανος(!). Γι’ αὐτὰ τὰ αἰσχρὰ ποὺ διαπράττουν μερικοὶ ἔχουν τὴ σχιζοφρένεια νὰ θεωροῦν πὼς τοὺς ὁδηλοῦν στὴ... «θέωση»!!!

(συνεχίζεται)

— * —

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».