Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΔ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 817: Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

Δὲν πταίει ἡ τεχνολογία αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτή, ἀλλὰ, λόγῳ τῆς ἁμαρτωλῆς ἐκ μέρους μας καταχρήσεως αὐτῆς, καθίσταται αὕτη, εὐκόλως, φορέας τῆς ἀνηθικότητος, ποὺ δυνατὸν νὰ ὁδηγήση τελικῶς τὸν ἄνθρωπον εἰς πᾶσαν ἁμαρτίαν, ἕως καὶ εἰς αὐτὴν ἀκόμη τὴν ῾῾ἀθεΐαν᾽᾽!

Πόσοι αἰσχροὶ λογισμοὶ καὶ φαντασιώσεις, πόσαι ἀναίσχυντοι πράξεις, πόσαι ἐπικίνδυνοι ῾῾γνωριμίαι᾽᾽, πόσαι διολισθήσεις, πόσαι πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι, συμβαίνουν κατὰ νοῦν, κατὰ διάνοιαν καὶ τελικῶς καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν, ἀρχῆς συχνάκις γενομένης ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῶν ὡς ἄνω θεαμάτων καὶ ἀκουσμάτων!

Πόση ἀπώλεια πολυτίμου χρόνου τῆς ζωῆς μας, ποὺ μᾶς χαρίστηκε (αὐτὸς ὁ χρόνος) ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας διὰ σωστήν, σωστικὴν καὶ ἁγίαν ἀξιοποίησίν του! Καὶ ὅμως, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ὡς ταλαίπωροι σκλάβοι, ὑποδουλωνόμεθα ἀνεξελέγκτως σὲ ψυχοφθόραν “ἐξάρτησιν”, σὲ σπατάλη χρόνου καὶ ψυχικῶν δυνάμεων, σὲ δελεαστικὴν μέν, ἀλλ᾽ ὅμως καταστροφικὴν κατάχρησι τῆς τεχνολογίας!

Ἀκούονται δυστυχῶς πολλὰ κακὰ διαπραττόμενα διὰ τοῦ διαδικτύου, τὸ ὁποῖον, λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐμπαθῶν ἐπιλογῶν, ἀπὸ χρήσιμον ὄργανον –ἂς μᾶς ἐπιτραπῆ νὰ τὸ δηλώσωμεν προειδοποιητικῶς, ἀλλὰ καὶ λίαν ἀγαπητικῶς– ὅτι τὸ καταντοῦμε νὰ ἀποβαίνη σὲ ῾῾δια(βόλου)­δί­κτυ­ον᾽᾽!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ ἐπίσκοπος δὲν πρέπει νὰ ἀνέχεται οὔτε νὰ δεικνύεται χαλαρὸς πρὸς τοὺς κακούς. Ἐπιβάλλεται νὰ ἔχῃ ὑπομονή, καρτερία καὶ ἀντοχή, νὰ στιγματίζῃ τὴν κακία καὶ νὰ ἐπαινῇ τὸ καλό. Πρέπει νὰ ἐλέγχῃ ἐν ἀγάπῃ καὶ νὰ ὀρθοτομῇ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἀσφαλῶς προσπάθεια τοῦ ἐπισκόπου εἶναι κατ’ ἐξοχὴν νὰ ξεριζώσῃ ἀπὸ τὴν καρδία του κάθε κακία καὶ ἁμαρτία, ἡ ὁποία χωρίζῃ τὸν ἄνρθωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι ὁ ποιμένας θὰ γίνεται παράδειγμα πρὸς μίμηση καὶ λυχνία, ἡ ὁποία θὰ φωτίζῃ τοὺς πιστούς.

Μέσα στὴν Ἂποκάλυψη ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τὸν ἐπίσκοπο τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησίας, διότι μισεῖ τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, τὰ ὁποῖα μισεῖ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Ἀποκ. β’ 6). Οἱ Νικολαΐτες ἦταν γνωστικὴ αἵρεση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ λύτρωση - γνώση γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐπέρχεται κατὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τῆς σάρκας, μέσα ἀπὸ ἀκολασία, βρώση εἰδωλοθύτων καὶ γενικὰ καταχρήσεων καταφθορᾶς τῆς σάρκας. Οἱ Νικολαΐτες ὀνομάζονταν καὶ Βαλααμῖτες (βλ. Ἀποκ. 14-15). Χρέος τοῦ ποιμένα λοιπὸν εἶναι νὰ στιγματίσῃ καὶ νὰ ἐλέγξῃ τὴν αἵρεση τῶν νεονικολαϊτῶν. Οἱ τελευταῖοι ἰσχυρίζονται στὶς μέρες μας ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ὅταν ὑπάρχῃ ἀγάπη μεταξὺ τῶν δύο προσώπων, δὲν εἶναι ἁμαρτία. Ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν αἵρεση τῶν νεονικολαϊτῶν, ποὺ ἀναβιώνει δυστυχῶς στὴ σημερινὴ ἐποχή, ἔχουν μιλήσει ἐκτενῶς δύο μεγάλα θεολογικὰ ἀναστήματα, ὁ μακαριστὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, καὶ ὁ μακαριστὸς γέροντας π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καὶ ἑπομένως περιττεύει ὁποισδήποτε ἄλλος λόγος. Κάθε σαρκικὴ σχέση ἐκτὸς γάμου εἶναι πορνεία ἢ μοιχεία. Ἑπομένως ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ ἐμμένῃ σταθερὰ στὸ λόγο καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ δὲν ἀρέσει στὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ὑποχρέωση τοῦ ἐπισκόπου νὰ ἀρέσῃ στὸ Θεὸ μᾶλλον παρὰ στοὺς ἀνθρώπους.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΔ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 813: H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

(8) Μὴν καταντῶμεν τὸ «Δια-δίκτυο» σὲ «Δια(βόλου)-δίκτυο»

Τέλος, {ἐὰν ὑπάρχη τέλος εἰς τὴν ὀδυνηρὰν ταύτην, καὶ μόνον ἐνδεικτικῶς ἀναφερομένην, ἀπαρίθμησιν τῶν ἁμαρτωλῶν συμπεριφορῶν τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐπιλέγει νὰ ζῆ ὄχι τὴν κατὰ Χριστὸν ζωήν, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως, τὴν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασία, (δημιουργώντας συχνάκις καὶ ῾῾ἰδικόν του εὐαγγέλιον᾽᾽, ῾῾κομμένο καὶ ραμμένο᾽᾽ εἰς τὰ ἰδικά του ἐγωκεντρικὰ καὶ φιλήδονα μέτρα, τὸ ὁποῖον, ἰδικό του ῾῾εὐαγγέλιον᾽᾽, δηλώνει πὼς τάχα τὸ πιστεύει καὶ τὸ ἀκολουθεῖ)}, καθίσταται ἄκρως ἀναγκαΙον νὰ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς τὴν ψυχοκτόνον καὶ λίαν ψυχοβλαβῆ ἐπίδρασιν, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τῶν συγχρόνων (συχνάκις σατανικῶς ἐμπνεομένων) ἀκουσμάτων, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ τῆς ἀνεξελέγκτου ὁράσεως τῆς τηλεοράσεως, ἀλλὰ καὶ ἑτέρων ἐφαμάρτων, ἕως καὶ τῶν αἰσχροτάτων θεαμάτων, ποὺ παρέχει ἀφειδῶς (ἀκόμη καὶ πρὸς μικρὰ ἀθῶα ἀγγελάκια-παιδάκια), ἡ σύγχρονος (καὶ συνεχῶς ἀναβαθμιζομένη) ἠλεκτρονικὴ τεχνολογία, καὶ μάλιστα, τοῦ ἐν πολλοῖς καὶ συνηθέστατα ἐν καταχρήσει, ἐν παραχρήσει καὶ ἄρα ἐν ἁμαρτωλῇ χρήσει χρησιμοποιουμένου ῾῾δια-δικτύου᾽᾽.

Ἀσφαλέστατα δύναται νὰ καθίσταται χρήσιμο τὸ διαδίκτυο, ὅταν ὅμως χρησιμοποιεῖται ἐπωφελῶς καὶ ὄχι διὰ πονηροὺς καὶ ἁμαρτωλοὺς σκοπούς.

Αὐτὸ τὸ ῾῾δίκτυον᾽᾽ ὅμως οὐχὶ σπανίως, ἐκπίπτει, καταπίπτει καὶ καταλήγει (λόγῳ τῆς ἐφαμάρτου καὶ ἐπικινδύνου ὑφ᾽ ἡμῶν ἐθελουσίας ἐπιλογῆς καὶ χρήσεως) εἰς… ῾῾δια-(βόλου)-δίκτυον᾽᾽.

Καὶ αὐτὸ τὸ κατάντημα, τὸ ἐπαναλαμβάνομεν καὶ τὸ τονίζομεν, συμβαίνει ἀσφαλῶς λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐμπαθῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐπιλογῶν! 

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. β΄ καὶ γ΄ κεφάλαιο) πρὸς τοὺς ἑπτὰ ἐπισκόπους στὴν Μικρὰ Ἀσία προσωπικά: ἄλλοτε τοὺς ἐλέγχει, ἄλλοτε τοὺς ἐπαινεῖ καὶ ἄλλοτε τοὺς νουθετεῖ. Ἐξ ἄλλου, οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖες ἰσχύουν γιὰ τοὺς πιστούς, ἰσχύουν πολλῷ μᾶλλον γιὰ τοὺς ἐπισκόπους! Ἑπομένως κάθε ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸ Ἐυαγγέλιο, ἀπευθύνεται μὲν σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς κατεξοχὴν ὅμως στοὺς ἐπισκόπους.

Ὁ κάθε πιστός, ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο, ὁ ἐπίσκοπος, πρέπει νὰ διατηρῇ τὸν πρῶτο του ζῆλο γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν πρώτη του ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο. Ἡ πεπτοκυία καὶ τρεπτὴ φύση τῶν ἀνθρώπων ἔχει τὴ ροπή, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, νὰ ἀμβλύνει καὶ μειώνει τὴν πρώτη ἀγάπη πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ κατ’ ἐπέκταση τὸν πρῶτο ἐνθουσιασμὸ πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τελείωση. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἱστορία τοῦ μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος ἀρχικὰ μὲν ἔβλεπε τὸν γέροντά του σὰν Θεό, ἀργότερα σὰν ἄνθρωπο καὶ τελικὰ σὰν τὸν διάβολο. Ὁ ἐπίσκοπος ἑπομένως πρέπει νὰ καταβάλλει ἀγῶνα, ἔτσι ὥστε νὰ διατηρῇ τὴν πρώτη του ἀγάπη τὸν ζῆλο του γιὰ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΓ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 809: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

*

Ἡ Ἐκκλησία ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο σωτήρια καὶ ἀληθινά· καὶ βοηθᾶ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανό, ὥστε νὰ ἀπαλλαγῆ (ἐὰν αὐτὸς τὸ θελήση καὶ ἀγωνισθῆ πρὸς τοῦτο), ἀπὸ τὰ ῾῾πάθη᾽᾽ του καὶ νὰ λάβη τὴν θεραπεία καὶ τελικῶς νὰ ἀξιωθῆ τὸ στεφάνι ἑνός, συχνάκις μαρτυρικοῦ μέν, ἀλλ᾽ ὁπωσδήποτε ἁγίου ἐν Χριστῷ ἀγῶνος!

Ἐὰν κάποιος ἰσχυρίζεται ὅτι πάσχει ἀπὸ ἕνα ῾῾πάθος᾽᾽, (π.χ. τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας), ἀλλὰ ἀγωνίζεται μὲ Πίστι καὶ ἀνδρείαν, εἰσερχόμενος μέσα στὴν ῾῾Κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας᾽᾽, γιὰ νὰ ὑπερβῆ αὐτό του τὸ πάθος καὶ τελικῶς κατορθώνει νὰ τὸ ὑπερνικήση καὶ νὰ μὴν διαπράττη πλέον τὴν ἁμαρτία, τότε αὐτὸς ὄχι μόνον δύναται νὰ ἐλευθερωθῆ, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μπορεῖ ἀκόμη νὰ ἀναδειχθῆ σὲ ἅγιο, ἕνεκα τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα, ποὺ ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἀγάπης του πρὸς τὸν Χριστό!

Ὁ ἀγωνιζόμενος ἐν Κυρίῳ, ἀμείβεται ἀπὸ τὸν Χριστὸν γιὰ τὸν ἀνένδοτο καὶ πνευματικὸ ἀγώνα ποὺ διεξάγει, χρησιμοποιώντας τὰ ἅγια ὅπλα, ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὰ ἱερὰ Μυστήριά Της, ὥστε νὰ παύση ἐπιτέλους νὰ διαπράττη τὴν ἁμαρτία ἕως τέλους!

Καὶ τὸ τέλος εἶναι ἡ Σωτηρία καὶ ἡ Αἰώνιος ζωή!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν πρόσωπο, τὸ ὁποῖο βρίσκεται μεταξὺ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Διοχετεύει τὴ χάρη καὶ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στοὺς πιστούς, διὰ μέσου τῶν μυστηρίων καὶ μεταφέρει τὶς προσευχὲς καὶ ἱκεσίες τῶν πιστῶν πρὸς τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο τὸ λειτούργημα καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ὑψίστη. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ λέγεται ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ χαλάσῃς τὶς σχέσεις σου μὲ τὸν Θεὸ παρὰ μὲ τὸν πνευματικὸ (ἐπίσκοπο ἢ ἱερέα). Διότι ἂν χαλάσῃς τὶς σχέσεις σου μὲ τὸν Θεό, ὑπάρχει ὁ πνευματικός, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν δύναμη καὶ ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ξαναφτιάξῃ τὶς σχέσεις σου μὲ τὸ Θεό. Ἂν ὅμως χαλάσῃς τὶς σχέσεις σου μὲ τὸν πνευματικό, δὲν μπορεῖς πλέον νὰ ἔχῃς ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ λαμβάνῃς σωστὴ καθοδήγηση στὴν πορεία σου πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τελείωση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀναντικατάστατη. Βρίσκεται εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΒ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 817: Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέχει τὰ πνευματικὰ φάρμακα, ὥστε νὰ λάβωμε τὴν θεραπεία, ὅλοι ὅσοι πάσχουμε, καὶ θὰ θελήσουμε ἀληθινὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε ταπεινά, γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὰ ῾῾πάθη μας᾽᾽.

Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τὰ θεραπευτικὰ μέσα (τὰ Ἅγια Μυστήριά Της, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα σωτήρια πνευματικά Της ὅπλα), σὲ ἐκεῖνον ποὺ θέλη πραγματικὰ νὰ πολεμήση ἐν Κυρίῳ καὶ νὰ ἐπιτύχη τὴν Αἰώνια Ζωή! Αὐτὴν τὴν Ζωήν, ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος σὲ ὅσους τὸν Πιστεύουν καὶ ἀγωνίζονται στὴν τήρησι τῶν Ἐντολῶν Του!

Ὁ Χριστὸς δὲν ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ καταδικάση τὸν κόσμο!

Ὁ Χριστὸς ἐνηνθρώπησε γιὰ νὰ τὸν θεραπεύση καὶ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο Του!

Ὅσους ὅμως τὸ θελήσουν!

Ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τὴν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας, διότι ἡ ἁμαρτία μολύνει, συντρίβει καὶ τελικῶς καταστρέφει τὸν ἄνθρωπον, ψυχῇ τε καὶ σώματι.

Ἡ ἁμαρτία καταστρέφει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἐνσυνείδητα καὶ ἀμετανόητα τὴν διαπράττει καὶ, ἀκόμη χειρότερον, τὴν προπαγανδίζει, παρασύροντας δυστυχῶς καὶ ἄλλους στὸν πνευματικὸ γκρεμό!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου E΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Κάρβουνο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Παρόλον ὅτι πολλὲς γυναῖκες στεῖρες ἐγέννησαν μὲ τὴν θεία βούληση, ὅμως ἡ Μαρία ἔχει λάμψει περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ γεννήθηκαν. Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ὑπεροχῆς εἶναι διότι, παρόλον ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ ἄγονο καὶ στείρα μητέρα, γέννησε ἐν σαρκὶ τὸν ἁπάντων Θεό, ὑπὲρ φύση καὶ χωρὶς ἀνδρικὸ σπέρμα. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι παρόλον ὅτι ὁ Κύριος πέρασε διὰ μέσου αὐτῆς τῆς πύλης, ὅμως τὴν διεφύλαξε κλειστή. Αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ μυστηρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται μυστήριο. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννᾶ ἐν σαρκὶ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα παραμένει παρθένος.

          Ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι παγκόσμιο γεγονὸς καὶ ἔχει προμηνύσει χαρὰ σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, διότι ἀπὸ αὐτὴν ἔχει ἀνατείλει ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, δηλαδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔλυσε τὴν κατάρα διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του, ἔδωσε τὴν εὐλογία καὶ ἀφοῦ κατήργησε τὸν θάνατο μᾶς ἐδώρησε αἰώνια ζωή.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΑ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 813: H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

(7) Ὁ Χριστός μας δὲν “προ-καταδικάζει” κανέναν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀναμένει τὴν Μετάνοια καὶ τὴν Ἐπιστροφὴ τοῦ καθενός μας στὸ Ἅγιό Του Θέλημα!

Ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἠγάπησε μέχρι τοῦ ἐπονειδίστου Σταυρικοῦ του Θανάτου, μᾶς δίνει τὰ ἀναγκαῖα πνευματικὰ ἐφόδια γιὰ νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ σωζώμεθα, ὅσοι πιστεύουμεν εἰς Αὐτὸν καὶ ὅσοι ἐπιλέγουμε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ ἀνήκουμε στὴν ἁγίαν Του Ἐκκλησία!

Δὲν στηλιτεύεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ καὶ ἐξομολογεῖται ταπεινὰ τὸ πάθος, ποὺ τὸν πολεμᾶ, καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸ διορθώση μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου!

Ἐν τῇ Ἐκκλησία:

Δὲν καταδικάζεται ὁ πάσχων ἄνθρωπος
ἀλλὰ καταδικάζεται αὐτὸ τοῦτο τὸ πάθος
τὸ ὁποῖον καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο!

Τὸ κάθε ἔκφυλο πάθος δηλητηριάζει θανάσιμα ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τὸ ἀποδέχεται, τὸ καλλιεργεῖ καὶ ἐπιδιώκει ἑκουσίως νὰ τὸ διαπράττη, καὶ δὴ ἀμετανοήτως καὶ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, μέσα στὴν ζωή του.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Πνευματικὸ Νοσοκομεῖο», ὅπου δυνάμεθα νὰ προστρέξουμε ἐν Μετανοίᾳ, ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε σ᾽ Αὐτήν, γιὰ νὰ θεραπευτοῦμε ἀπὸ τὸ ῾῾πάθος᾽᾽ ἢ τὰ ῾῾πάθη᾽᾽ μας. Νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ζυγὸν τῆς δουλείας καὶ νὰ ἀπολαύσωμε τελικῶς τὴν ἐν Χριστῷ Ἐλευθερία!

Λέγει ἡ Γραφή· “Ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε” (Ἰωάν. η´, 36).

Καὶ πάλιν ἀλλοῦ ἡ Γραφὴ λέγει· “Τῇ ἐλευθερία ἧ Χριστὸς ὑμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε” (Γαλ. ε´, 1).

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Μέσα στὴν ὑμνογραφία τῆς γιορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου οἱ ὑμνογράφοι χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη «σήμερον»[1]. Ἔτσι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θέλουν νὰ δείξουν τὴ διαχρονικότητα τῶν μεγάλων γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἔλαβαν χῶρα στὸ πρόσωπο τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία παρομοιάζεται μὲ Ἅγιο Θρόνο, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς προετοίμασε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Αὐτός, ποὺ μὲ σοφία ἐστερέωσε τοὺς οὐρανούς, κατασκεύασε μέσα στὴν ἄφατό του φιλανθρωπία ἕνα οὐρανό, ὄχι ἄψυχο ἄλλα ἔμψυχο, δηλαδὴ τὴν Θεόπαιδα Μαριάμ. Ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος παρομοιάζεται μὲ φυτό, ποὺ μᾶς δίνει ζωή, τὸ ὁποῖο βλάστησε ἀπὸ τὴν ἄκαρπη ρίζα, δηλαδὴ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα[2].

          Ἡ ὑμνολογία τῆς γιορτῆς εἶναι γεμάτη ἀπὸ παρομοιώσεις καὶ προτυπώσεις ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ προμηνύουν τὴν ἔλευση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ὁ νυμφικὸς θάλαμος, ποὺ ὑποδέχεται τὸ Φῶς, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Ἀκόμη εἶναι τὸ βιβλίο τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ ἀνατολικὴ πύλη, ἡ ὁποία περιμένει τὴν εἴσοδο τοῦ μεγάλου ἱερέως, ἡ ὁποία εἰσάγει τὸν Χριστὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.

(συνεχίζεται)

---

[1] «Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός», «Σήμερον στειρωτικαὶ πύλαι ἀνοίγονται», «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια», «Σήμερον ἡ στείρα Ἄννα τίκτει Θεόπαιδα».

[2] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τοῦ ἑσπερινοῦ.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Ι΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 809: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

*

Τώρα ἐπῆλθεν πλέον ὁ καιρός, ὁποὺ γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια (προπαγάνδα) ἀπὸ τοὺς “κρατοῦντας”, ὥστε νὰ ἀποσιωπῶνται ἢ νὰ ἀμνηστεύωνται ἢ νὰ δικαιολογοῦνται αἱ ἁμαρτίαι, ἀκόμη καὶ αἱ θανάσιμοι! Ἀλλ᾽ ὅμως ὅλα αὐτὰ οὐδόλως δύνανται νὰ ἐξαφανισθοῦν! Ἀπωθοῦνται προσωρινῶς εἰς τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ ἔλθῃ δυστυχῶς, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα, ποὺ θὰ ἀναδυθοῦν δριμύτερα, φοβερότερα, ἀπειλητικότερα!

Αἱ ἁμαρτίαι ἔπαυσαν πλέον νὰ θεωροῦνται αὐτό, ποὺ πραγματικὰ εἶναι: Δηλαδὴ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Δημιουργό μας καὶ ἄρα θάνατος!

Αἱ ἁμαρτίαι δὲν κατονομάζονται πλέον μὲ τὸ ἀληθινό τους ὄνομα!

Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν Κορυφαίαν Ἁμαρτίαν!

Διότι: Κορυφαία Ἁμαρτία εἶναι ἡ μὴ παραδοχὴ τῆς ἁμαρτίας, ὡς ἁμαρτίας.

Κατ᾽ ἐπέκτασιν μάλιστα, καὶ ἐξ ἀντιθέτου, χλευάζεται ἡ σωτήριος Ἀρετή!

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

«Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοὶ σήμερον γέγονεν» ἀναφωνεῖ ὁ Στέφανος Ἁγιοπολίτης[1]. Ἡ γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι, μέσα στὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πάναγνος κόρη Μαριάμ, ἡ ὁποία κατὰ ἕνα σχῆμα ὀξύμορο, εἶναι καὶ Μητέρα καὶ Παρθένος, ἔχει προορισθεῖ «ἀπὸ γενεῶν ἀρχαίων» νὰ γίνει δοχεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τελεσιουργεῖται τὸ θαῦμα στὴν γέννησή της, δηλαδὴ νὰ γεννιέται ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν στείρα Ἄννα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ προπάτορες Ἀδὰμ καὶ Εὔα χαίρονται ἀγαλλόμενοι. Ἡ Εὔα, ἡ ὁποία ἔχει πλασθεῖ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδάμ, μακαρίζει τὴν κόρη καὶ ἀπόγονό της, διότι γεννήθηκε λύτρωση γι’ αὐτήν, ἀφοῦ θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ Ἅδη. Χαίρεται καὶ ὁ Δαβίδ, παίζοντας μὲ χαρὰ τὴν κιθάρα του. Διότι ἡ πάναγνος παρθένος Μαριὰμ γεννᾶται ἀπὸ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία μοιάζει μὲ τὴν πέτρα, ἀπὸ τὴν ὁποία θαυματουργικὰ προῆλθε νερό, ὅταν ἐπορεύοντο οἱ Ἰσραηλῖτες στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

(συνεχίζεται)

---

[1] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τῆς Λιτῆς Γενεθλίου Θεοτόκου.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Θ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 817: Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

(6) Ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ζωῆς μας, ἀπεργάζεται καὶ ἐπεξεργάζεται βαθμηδόν, τὸν ὄλεθρον καὶ τὴν καταστροφὴν τοῦ κόσμου

Παλαιότερον οἱ ἄνθρωποι ᾐσθάνοντο ἐντροπήν, ὅταν ἔπιπτον εἰς σοβαρὰ ἁμαρτήματα.

Σήμερον ὅμως, δυστυχῶς, παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῆς Ἁγίας Αἰσχύνης καὶ τῆς Σωτηρίου Ἐντροπῆς καὶ ἐπῆλθεν πλέον ὁ καιρός τῆς ἀγρίας ἀναισχυντίας καὶ τῆς ἀπροκαλύπτου ἀδιαντροπίας, ὅπου αἱ ἐκ τῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων ἀμνηστευθεῖσαι ἁμαρτίαι διαπράττονται πλέον ἀνευθύνως καὶ ἐπιπολαίως, ἄνευ τῆς ῾῾ἁγίας συστολῆς᾽᾽ καὶ ἄνευ τῶν θεαρέστων καὶ ἐν ταπεινώσει θεραπευτικῶν “τύψεων τῆς συνειδήσεως”, αἱ ὁποῖαι δύνανται νὰ μᾶς ὁδηγήσουν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν, εἰς τὴν πραγματικὴν Μετάνοιαν καὶ εἰς τὴν ἁγίαν Ἐπιστροφήν! Καὶ ἑπομένως εἰς τὴν αἰώνιον Ζωήν!

Σήμερον καλλιεργεῖται ἐντέχνως –δυστυχῶς ἀκόμη καὶ ἀπὸ θεωρουμένους ὡσὰν τάχα ῾῾πνευματικοὺς ἀνθρώπους᾽᾽– ἡ φίμωσις, ἡ πώρωσις, ἕως καὶ ἡ, εἰ δυνατόν, θανάτωσις τῆς συνειδήσεως, μεθοδεύεται ἡ ἐξάλειψις ἀπὸ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἁγίων νοημάτων: Τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, τῆς προσδοκωμένης Ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων, τῆς ἀναμενομένης Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, τῆς ἀναποφεύκτου Ἡμέρας τῆς Κρίσεως, τῆς ἐπερχομένης Συντελείας τοῦ Αἰῶνος τούτου, τῆς Μελλούσης Ζωῆς! Καὶ καταβάλλεται συστηματικῶς, ἰδιαζόντως στὶς ἡμέρες μας, ἡ προσπάθεια νὰ ἀποσιωπῶνται καθοριστικαὶ διὰ τὴν Σωτηρίαν μας ἔννοιαι, ὅπως π.χ. «ἁμαρτία», «ἐνοχή», «κρίσις», «τιμωρία», «κόλασις», «μετάνοια», «συγχώρησις», «ἐπιστροφὴ εἰς τὸν Θεόν», «παράδεισος», «αἰωνιότης», «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ»! 

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μετὰ τὴν Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Ἔφεσο ἄρχισαν νὰ εἰσάγωνται στὴ λατρεία τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας ὑπὸ μορφὴν ἑορτῶν[1]. Γύρω στὰ τέλη τοῦ Ε΄ ἢ ἀρχὲς τοῦ ΣΤ΄ αἰώνα στὰ Ἱεροσόλυμα εἰσήχθη καὶ ἡ γιορτὴ τοῦ Γενεσίου ἢ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὸ πρότυπο τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων[2]. Στὴν Δύση ὁ πάπας Σέργιος Α΄ στὰ τέλη τοῦ Ζ΄ αἰώνα εἰσήγαγε ἐπίσημα τὴ γιορτή στὸ ἑορτολόγιο τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας[3].

          Τὴν προηγούμενη μέρα τῆς γιορτῆς, δηλαδὴ τὴν 7^η Σεπτεμβρίου, ἑορτάζονται τὰ προεόρτια τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου. Στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ψάλλονται ἰδιόμελα τοῦ Σεργίου καὶ τοῦ Στεφάνου Ἁγιοπολιτῶν καὶ Γερμανοῦ Α΄ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Στὸν ὄρθρο ὑπάρχουν δύο κανόνες, ἕνας τοῦ Ἰωάννη καὶ ὁ ἄλλος τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης. Ἡ γιορτὴ ἀποδίδεται στὶς δώδεκα Σεπτεμβρίου, διότι μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἤδη μάλιστα εἶχαν ἀνεγερθεῖ καὶ ναοὶ πρὸς τιμὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἤδη κατὰ τὸ τέλος τοῦ Δ΄ αἰώνα ἑορταζόταν ἡ γιορτὴ τῆς Ὑπαπντῆς, ἡ ὁποία εἶναι μὲν Δεσποτικὴ ἀλλὰ ἐτιμᾶτο καὶ τιμᾶται ἡ Θεοτόκος.

[2] Πολλοὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν ἤδη τὴ γιορτή, ἔγραψαν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους γιὰ τὴν γιορτὴ καὶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

[3] Κατὰ τὸν Ι΄ καὶ ΙΑ΄ αἰώνα ἐπεκράτησε ἡ γιορτὴ σὲ ὁλόκληρη τὴν Δύση.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Η΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 813: H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

Ὁ διαστροφικὸς τρόπος ζωῆς θὰ ἐπιφέρη ἀναποφεύκτως καὶ διαστροφικὸν τρόπον καταστροφῆς!

Αὐτὸ ἀποτελεῖ δυστυχῶς ἀδυσώπητον καὶ ἀναπότρεπτον νομοτέλειαν τοῦ “παρὰ φύσιν” τρόπου ζωῆς!

Λειτουργοῦν καὶ ἐδῶ, ὅπως καὶ πάντοτε, οἱ Πνευματικοὶ Νόμοι, ὅπου ἔθεσεν ὁ Ὕψιστος, διὰ τὴν εὔρυθμον λειτουργία τοῦ κόσμου!

Διὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ ὁ μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος προεφήτευε λέγων: ῾῾ὅταν ἐπέλθη ὁ καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἀμνηστευθῆ, θεσπισθῆ νομικῶς καὶ γίνη ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς θεωρουμένους ῾῾χριστιανικοὺς λαοὺς᾽᾽ ὡς τρόπος ζωῆς τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τότε ἀναποφεύκτως θὰ ἐπακολουθήση ταχέως καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου! Διότι ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος, τοιαῦτα ζοφερὰ καὶ βρωμερὰ ὑπόβαθρα ῾῾ἀναμένει᾽᾽ νὰ ἀναφανοῦν ἐμφαντικῶς ἐπὶ τῆς γῆς, ὥστε νὰ διευκολυνθῆ καὶ νὰ γίνη ἀποδεκτὴ ἡ ἐμφάνισίς του μέσα εἰς τὸν κόσμον᾽᾽! (σ.σ.: ἀπόδοσις ἐκ τοῦ λατινικοῦ πρωτοτύπου, λόγων τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, στοὺς ὁποίους ἔκανε πλειστάκις ἀναφορὰν σὲ ποικίλα κηρύγματά του, ὁ μακαριστὸς Ἅγιος Γέροντας τῆς Λαρίσης, Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος).

Τὰ πάθη μας, ὀφείλομεν μετὰ ἡρωικῆς ἀγωνιστικότητος, συνεποῦς αὐταπαρνήσεως καὶ γνησίας Πίστεως εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, νὰ τὰ καθιστῶμεν ἀντικείμενα μετανοίας, ἐξομολογήσεως καὶ ἀνενδότου ἀγῶνος πνευματικῆς ἀντιμετωπίσεως, ἐὰν ἐπιθυμοῦμε νὰ εὕρωμεν Ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριον!

Ἀλλ᾽ εἶναι τελείως ἀνεπίτρεπτον ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τὰ τοιαῦτα πάθη καὶ ἁμαρτήματα, νὰ τὰ ἀμνηστεύωμεν, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰ δικαιολογοῦμε καὶ νὰ τὰ… ῾῾νομιμοποιοῦμεν᾽᾽. Πρὸ πάντων δέ, νὰ τὰ θεωροῦμεν καὶ… σὰν «αἰτίαν ὑπερηφανείας»!

Σᾶς ἐρωτῶμεν ἀγαπητοί μου Χριστιανοί: Μήπως αὐτὸ τὸ κατάντημα δὲν ἀποτελεῖ ἐσχάτην Ὕβριν κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ μας;

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Είκόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾶς μητέρας.

Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ. 

Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

          Στὰ τέσσερα Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν γίνεται καμιὰ ἀναφορὰ γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴ γέννηση τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἀναφορὰ γίνεται στὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, οἱ διηγήσεις τῶν ὁποίων εἰσήλθαν στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας[1].

          Οἱ γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, καταγόντουσαν καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὸ βασιλικὸ γένος τοῦ Δαβίδ[2]. Ὅμως δὲν γεννοῦσαν παιδὶ καὶ ἐλυποῦντο για τὸ ὄνειδος τῆς ἀπαιδίας. Γι’ αὐτὸ ἐπροσεύχοντο θερμὰ στὸ Θεὸ μὲ δάκρυα, ὁ μὲν Ἰωακεὶμ στὴν ἔρημο, ὅπου γιὰ σαράντα μέρες νήστευε καὶ προσευχόταν, ἡ δὲ Ἄννα στὸν κῆπο. Ἡ Ἄννα μάλιστα ὑφίστατο ταπεινώσεις ἀπὸ τὴν θεραπαινίδα της, ἡ ὁποία τῆς εἶπεν ὅτι ὁ Κύριος ἀπέκλεισε τὴν μήτρα της, γιὰ να μὴ ἀποκτήσῃ παιδί. Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἄκουσε τὶς προσευχὲς τῶν δούλων του καὶ ἄγγελος Κυρίου ἔδωσε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα καὶ στὸν Ἰωακεὶμ καὶ στὴν Ἄννα ὅτι θὰ γεννήσουν παιδί. Ἔτσι, τὸν ἔνατο μήνα ἡ Ἄννα γέννησε κόρη, τὴν ὁποία ὠνόμασε Μαριάμ.

          Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ὤρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας στὶς ἐννέα Δεκεμβρίου καὶ ἐννέα μῆνες μετά, δηλαδὴ στὶς ὀκτὼ Σεπτεμβρίου, τὸ γενέθλιο τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἀναφορὰ γιὰ τὴν γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γίνεται στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου (Β΄ αἰώνας) καθὼς καὶ στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ψευδοματθαίου, τὸ ὁποῖο στηρίζεται πάνω στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου. Βλ. ΘΗΕ, τ. 4, στ. 258.

[2] Ὁ ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, Ματθάν, καὶ ἡ σύζυγός του Μαρία ἐγέννησαν τὸν Ἰακώβ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος καὶ τρεῖς κόρες, τὴν Μαρία, Σωβὴ καὶ Ἄννα. Ἡ Μαρία ἐγέννησε τὴ Σαλώμη, ἡ Σωβὴ τὴν Ἐλισάβετ καὶ ἡ Ἄννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἔτσι ἡ Σαλώμη, ἡ Ἐλισαάβετ καὶ ἡ Θεοτόκος εἶναι πρῶτες ἐξάδελφες μεταξύ τους.