Β Ὁ ἀσωτότατος ποὺ ἔγινε ὁσιώτατος!

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (νῆσος Νάξος 1749 - Ἅγιον Ὅρος 1809), κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Νωπογραφία («φρέσκο») ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν» (ᾎσμα ᾎσμ. η´, 7)

Δευτερον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ ὅσιος Ἰουλιανός, ὁ ὁποῖος ἦτον πρότερον ἕνας ἀσωτότατος ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὕστερον ἔγινε μέγας ἀσκητὴς καὶ Ὁσιώτατος. Οὗτος λοιπόν, κοντὰ εἰς τὰς ἄλλας ἀρετὰς ποὺ τὸν ἐκοσμοῦσαν, εἶχεν ἐπιπροσθέτως καὶ μίαν ὑπερβολικὴν ἀγάπην εἰς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ἄναπτεν ἡ καρδία του ἀπὸ ἔνθεον ἔρωτα. Ὑπὸ τοῦ ὁποίου τούτου ἔρωτος παρακινούμενος ὁ μακάριος, ἐκεῖ ὅπου συναντοῦσε μέσα εἰς τὰ βιβλία τὰ ὁποῖα ἀνεγίνωσκε, γεγραμμένον τὸ Ὄνομα Ἰησοῦς, ἢ Χριστός, ἢ Σωτήρ, ἢ Θεός, ἔκλαιε παρευθύς, καὶ βγάζοντας δάκρυα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του, κατέβρεχε τὸν τόπον ἐκεῖνον τοῦ χαρτιοῦ, ὅπου ἦσαν γεγραμμένα τὰ ὡς ἄνω θεῖα Ὀνόματα. Τόσον πολύ μάλιστα ἔκλαιγε, ὥστε ἔσβυναν καὶ ἐχαλοῦσαν τελείως τὰ γράμματα εἰς τὸ χαρτί. Βλέποντας δὲ ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας τὰ βιβλία ἔτσι χαλασμένα εἰς ἐκεῖνα τὰ συγκεκριμένα σημεῖα, ἠρώτησεν αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει: «Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου χαλᾷ ἐδῶ τὰ βιβλία;». Ὁ δὲ ἅγιος Ἰουλιανὸς ἀπεκρίθη εἰς αὐτόν καὶ εἶπε: «Δὲν θέλω νὰ κρύψω ἀπὸ ἐσένα τίποτε, πάτερ. Ἡ πόρνη, ὅταν ἐπῆγεν εἰς τὸν Σωτήρά μας Χριστόν, ἔβρεξε τοὺς πόδας του μὲ τὰ δάκρυά της, καὶ τοὺς ἐσφόγγισε μὲ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς της, καὶ ἔτσι ἔλαβε παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν της. Καὶ ἐγώ, ὅταν κάμνω ἀνάγνωσιν εἰς τὰ βιβλία, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκω γεγραμμένον τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου, τὸ βρέχω μὲ τὰ δάκρυά μου, διὰ νὰ λάβω παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μου»! Τότε ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας χαριέντως τοῦ λέγει: «Ὁ Θεὸς εἶναι φιλάνθρωπος, καὶ δέχεται τὴν προαίρεσίν σου, ὅμως τὰ βιβλία παρακαλῶ σε νὰ μὴν τὰ χαλᾷς». Ὁ δὲ Ἰουλιανὸς τοῦ ἀπεκρίθη καὶ πάλιν: «Πίστευσόν μοι, ὅτι ἐὰν δὲν κλαύσω ἔτσι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου, δὲν ἠμπορεῖ νὰ δροσισθῇ ἡ καρδία μου ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης, ὁποὺ ἀνάπτει καὶ καίει ἐντός μου».

Ταῦτα διηγεῖται ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας καὶ εἶναι καταγραμμένα εἰς τὴν Συλλογὴν Ἰωάννου Πατριάρχου Ἀντιοχείας, ἐν τῇ πρώτῃ ὑποθέσει τῇ «περὶ θανάτου καὶ τῶν ἐκεῖ δικαιωτηρίων», ἐν χειρογράφοις σῳζομένῃ.

* * *

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 871-874.

Βαρνάβας και Παύλος οι απόστολοι Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

1.     Ο απόστολος Βαρνάβας στην Αντιόχεια.

      Μετά τον διωγμό του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στέφανου μερικοί από τους μαθητές, που είχαν ιουδαϊκοί καταγωγή, γεννημένοι όμως στην Κύπρο και στην Κυρήνη της Λιβύης, αφού πήγαν στην Αντιόχεια, δίδασκαν τον λόγο του Χριστού προς τους ελληνιστές Εβραίους. «Και ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον» (Πράξ. Ια΄, 21). Οι απόστολοι, που κατοικούσαν στα Ιεροσόλυμα, εξεπλάγησαν και αμφέβαλλαν για το αν πρέπει να γίνεται τέτοια ενέργεια. Έτσι έστειλαν τον απόστολο  Βαρνάβα στην  Αντιόχεια, για να εξακριβώσει τα γεγονότα πως έχουν γίνει. « Ο Βαρνάβας αποστέλλεται ως έμπιστο πρόσωπο από τους αποστόλους στη Αντιόχεια και εκφραστής του γνωστού πνεύματος της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων» .

Η εκλογή του αποστόλου Βαρνάβα δεν ήταν τυχαία, για τον λόγο ότι οι χριστιανοί, που εκήρυτταν στην Αντιόχεια, ήταν συμπατριώτες του ή ακόμη και μαθητές του. Αυτός, όταν πήγε και είδε τη χάρη και την ευλογία αυτή του Κυρίου, χάρηκε πάρα πολύ, παρακαλούσε δε και παρακινούσε όλους αυτούς, που είχαν πιστεύσει, να μένουν με όλη τους την καρδιά πιστοί και αφοσιωμένοι στον Κύριο. « Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρακαλεί πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω» (Πράξ. ια ΄, 23). Από τη στιγμή αυτή αρχίζει το αποστολικό έργο του Βαρνάβα, για το οποίο έλαβε τον τίτλο του αποστόλου.

Ο απόστολος των εθνών Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, αναφερόμενος στα δικαιώματα, τα οποία έχουν οι απόστολοι, διερωτάται: «η μόνον αυτός (ο Παύλος) και ο Βαρνάβας δεν έχουν το δικαίωμα να εργάζονται βιοποριστικό επάγγελμα, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι, και να ζουν από τα βοηθήματα, που με αγάπη θα τους προσφέρουν οι μαθητές τους. Από αυτό το χωρίο εξάγεται το συμπέρασμα, ότι ο Βαρνάβας εθεωρείτο, τόσο από τον απόστολο Παύλο, όσο και από την πρώτη χριστιανιή κοινότητα, ως ισότιμος των αποστόλου Βαρνάβα μαζί με τον Παύλο «Αποστόλους» (Πραξ. Ιδ΄,4-14)».

(συνεχίζεται)

Α Ἡ Θεοπυρίκαυστος καρδία τοῦ ὄντως Θεοφόρου Ἁγίου Ἰγνατίου!

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (νῆσος Νάξος 1749 - Ἅγιον Ὅρος 1809), κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Νωπογραφία («φρέσκο») ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ εἰμι·

πηγὴ κήπου καὶ φρέαρ Ὕδατος ζῶντος» (ᾎσμα ᾎσμ. ε´, 8· δ´, 15)

πρωτον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ ὄντως Θεοφόρος Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νὰ ἐμελέτα συχνὰ εἰς τὴν καρδίαν του τὸ γαλακτομελίρρυτον Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόσον ἄναπτεν ἡ ψυχή του καὶ ὅλα τὰ ἐντός του εἰς τὴν θεϊκὴν ἀγάπην καὶ τὸν θεῖον ἔρωτα, ὁποὺ ἐγίνετο ὡσὰν ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ του ὅλος! Καὶ διὰ τοῦτο, ἄλλοτε μὲν ἐφώναζε: «Δὲν ὑπάρχει μέσα εἰς ἐμένα καμμία φωτιὰ καὶ καμμία ἐπιθυμία, ποὺ νὰ ἀγαπᾷ ὁποιοδήποτε πρᾶγμα τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ μέσα εἰς τὴν καρδίαν μου εὑρίσκεται ἕνα Θεϊκὸν Νερόν, ὁποὺ πάντοτε ἀναβρύζει καὶ πάντοτε ἀναβράζει ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα. Κι αὐτὸ τὸ Πνευματικὸ Νερόν, ποὺ εἶναι μέσα μου, φωνάζει συνεχῶς καὶ μοῦ λέγει· “τί κάθησαι ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον; Ἔλα νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα”. Καὶ ἐγὼ δὲν γλυκαίνομαι πλέον οὔτε εἰς τὰ φθαρτὰ φαγητά, οὔτε εἰς τὰς ἡδονὰς τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλὰ θέλω καὶ ἐπιθυμῶ διακαῶς τὸ Νερὸν τῆς Ζωῆς, καὶ τὸ Νερὸν τὸ Ἀθάνατον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ παντοτινὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος».

Ἄλλοτε δὲ πάλιν ὁ ἴδιος θεοφόρος ἅγιος Ἰγνάτιος ἔλεγεν: «Ὁ ἐδικός μου Ἔρωτας ἐσταυρώθη, ἡ ἐδική μου Ἀγάπη ἀπέθανεν (ὀνομάζωντας ἔτσι τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν)».

Τέτοια λόγια τὸν ἐπαρακίνει νὰ λέγῃ ἡ ἄσβεστος ἐκείνη φλόγα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἄναπτε μέσα εἰς τὴν καρδίαν του! Καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν ἐμαρτύρησεν εἰς τὴν ῾Ρώμην, ὅλα μὲν τὰ ἄλλα του μέλη καὶ τὰς σάρκας τὰ κατέφαγον οἱ λέοντες, τὴν δὲ ἁγίαν του καρδίαν δὲν ἀπετόλμησαν νὰ φάγουν, ἀλλὰ τὴν ἀφῆκαν ἀκεραίαν! Τὴν ὁποίαν, παίρνοντές την οἱ στρατιῶται καὶ ἀσεβεῖς, καὶ σχίζοντές την εἰς τὰ δύο, ὢ τοῦ θαύματος! Εὑρῆκαν γεγραμμένα μὲ χρυσᾶ γράμματα, εἰς μὲν τὸ ἕνα μέρος τῆς καρδίας ΙΗΣΟΥΣ, εἰς δὲ τὸ ἄλλο μέρος ΧΡΙΣΤΟΣ.

* * *

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 871-874.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Γ΄. Η πρώτη χριστιανική κοινότητα.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

4. Κορυφαίος των εβδομήκοντα.

Ήταν φίλος του αποστόλου Παύλου, αφού είχαν μαθητεύσει και οι δυο κοντά στον Γαμαλιήλ, αλλά, όπως φαίνεται, ήταν μάλλον λίγο μεγαλύτερος του αποστόλου των εθνών. Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων συμπεραίνουμε,  πώς ήταν από τούς πρώτους μαθητές, και σύμφωνα με την αρχαία παράδοση ήταν ο κορυφαίος των εβδομήκοντα αποστόλων.

5. Ο ανεψιός Μάρκος.

Στην προς Κολασσαείς επιστολή του ο απόστολος Παύλος αναφέρει τα εξής: «Ασπάζεται υμάς Αρίσταρχος ο συναιχμάλωτος μου, και Μάρκος ο ανεψιός Βαρνάβα»(Πράξ. Δ΄, 10). Από αυτό το χωρίο συμπεραίνουμε ,ότι ο απόστολος Βαρνάβας επιδεικνύει μεγάλο ενδιαφέρον για τον ανεψιό του.

Η μητέρα του Μάρκου Μαρία ήταν χήρα, και κατά πάσαν πιθανότητα εξαιρετικά εύπορη. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της πρώτης χριστιανικής κοινότητας, αφού στο σπίτι της έλαβαν χώρα ο μυστικός δείπνος, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και άλλα γεγονότα.

(συνεχίζεται)

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ Α΄.

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (νῆσος Νάξος 1749 - Ἅγιον Ὅρος 1809), κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Νωπογραφία («φρέσκο») ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Μύρον ἐκκενωθὲν τὸ Ὄνομά σου!»
(ᾎσμα ᾈσμάτων α´, 3)

Λόγος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
μὲ ἀφορμὴν τὴν ποιητικήν του σύνθεσιν, ἔχουσαν ὡς τίτλον:

«Χαιρετιστήριοι Οἶκοι εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν»[1]

Η

῾ αἰτία, ἡ ὁποία μὲ ἔκαμε νὰ συνθέσω τὰς Εὐχὰς αὐτὰς εἰς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδελφοί, δὲν ἦτο ἄλλη, παρὰ διὰ νὰ σᾶς παρακινήσω εἰς τὸ νὰ μελετᾶτε συχνὰ τὸ σωτήριον καὶ γλυκύτατον καὶ χαροπάροχον καὶ πάντων τῶν καλῶν πρόξενον Ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν καρδίαν καὶ μὲ τὸν νοῦν σας.

Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ συχνὴ μελέτη τοῦ σωτηρίου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια, ὑπερφυσικὰ καὶ ἀνεκδιήγητα χαρίσματα, ὁποὺ ἔχει νὰ χαρίσῃ εἰς ἐσᾶς, τὰ ὁποῖα ἀναφέρουν ὁ ἅγιος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, εἰς τὸ βιβλίον, ὁποὺ ὀνομάζεται Φιλοκαλία, ἐπιπροσθέτως, θὰ σᾶς ἀναβιβάσῃ ἀκόμη καὶ εἰς τὴν πλέον ὑψηλοτέραν ἀρετήν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θεϊκὴ Ἀγάπη, καὶ θὰ προπαρασκευάσῃ τὴν καρδίαν σας ὥστε νὰ καταστῇ ναὸς καὶ κατοικητήριον τοῦ ἁγίου τούτου Ὀνόματος, τόσον ἐνόσῳ ζῆτε, ὅσον καὶ μετὰ θάνατον.

Καὶ ἂν ἀμφιβάλλετε γι᾽ αὐτὸ τὸ θαυμάσιο γεγονός, ἂς πάρετε μίαν μικρὰν γεῦσιν ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα τρία ὡραιότατα καὶ γλυκύτατα παραδείγματα, τῶν ὁποίων γλυκύτερα καὶ ὡραιότερα δὲν εὑρίσκονται εἰς ὅλας τὰς ἀπ’ αἰῶνος ἐκκλησιαστικὰς ἱστορίας!

* * *

(συνεχίζεται)

---

[1] Οἱ ὑπέροχοι αὐτοὶ «Χαιρετιστήριοι Οἶκοι» εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν περιλαμβάνονται εἰς τὸν τόμον «ΥΜΝΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ, ἤγουν χαιρετιστήριοι οἶκοι εἰς Ἁγίους καὶ Ἑορτὰς τῆς Ἐκκλησίας» (σελ. 633-649), τὸν ὁποῖον ἐξέδωσε καὶ ἐκυκλοφόρησε ἡ Μονή μας, ἐν ἔτει 1996, μὲ πρόλογο ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Κιτίου κ. Χρυσοστόμου καὶ μὲ εἰσαγωγὴ ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ἰωάννου Φουντούλη.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 871-874.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Β΄. Η πρώτη χριστιανική κοινότητα.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

3. Η πώληση του αγρού.

Ο Ιωσής, λοιπόν, ο οποίος ονομάστηκε από τους  αποστόλους Βαρνάβας, που στα Ελληνικά σημαίνει υιός παρηγοριάς και ενισχύσεως, και ο οποίος ήταν Λευίτης, γεννηθείς στην Κύπρο, είχε ένα αγρό. Φαίνεται, ότι ο απόστολος Βαρνάβας ήταν πλούσιος. Αφού επώλησε τον αγρό, του οποίου ήταν ιδιοκτήτης, έφερε το εισπραχθέν ποσόν, και το τοποθέτησε μπροστά στα πόδια των αποστόλων για το κοινό ταμείο της Εκκλησίας. Από το γεγονός ότι στις Πράξεις των Αποστόλων μόνο η πράξη του αποστόλου Βαρνάβα μνημονεύεται, συμπεραίνουμε ότι αυτός μαζί με τη συγγενή του Μαρία, μητέρα του ανεψιού του Μάρκου, πρωτοστάτησε στην οργάνωση  του κοινοτικού βίου της πρώτης Εκκλησίας.

Με αυτή του την πράξη ακόμη ο απόστολος Βαρνάβας δείχνει αφ’ενός  μεν την αφιλοχρηματία του, αφ’ ετέρου δε την αγάπη του προς τους πτωχούς. Επίσης φαίνεται, ότι ο ιερός ευαγγελιστής και συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων θέλει να προβάλει το παράδειγμα του αποστόλου Βαρνάβα προς μίμηση, και να το αντιδιαστείλει με το αμέσως επόμενο παράδειγμα του Ανανία και της Σαπφείρας.    

Ο απόστολος Βαρνάβας ήταν, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, Λευίτης, Κύπριος την καταγωγή, πράγμα το οποίο αντίκριζε τη χριστιανική θρησκεία. Θα ήταν πολύ δύσκολο για ένα ιουδαϊκής καταγωγής χριστιανό, όπως ήταν ο απόστολος Πέτρος, να αντιληφθεί πλήρως το οικουμενικό πνεύμα του Χριστιανισμού.

(συνεχίζεται)

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη, Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτου.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη εἶναι ἡ φυσικὴ κατάστασι, ἐνῶ, ἀντίθετα, ἡ πτῶσι στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι στὴν πραγματικότητα κάτι τὸ ἀφύσικο.

Σήμερα ὅμως ἔχει τόσο πολὺ παραπλανηθῆ ὁ κόσμος, ὥστε νὰ θεωρῆ τὸ φυσικὸ σὰν ἀφύσικο καὶ τὸ ἀφύσικο σὰν φυσικό! Θεωρεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος τὸ φῶς σὰν σκότος καὶ τὸ σκότος σὰν φῶς!

Χαρακτηρίζει π.χ. ὁ σημερινὸς κόσμος τοὺς ἐγκρατεῖς καὶ σώφρονας ἀνθρώπους ὡσὰν ῾῾καθυστερημένους᾽᾽ καὶ ῾῾ὀπισθοδρομικούς᾽᾽, ἐνῶ αὐτούς, ποὺ κυλίονται στὸν βοῦρκο καὶ τὸν βόρβορο τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, τοὺς θεωρεῖ… προοδευτικούς! Τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς ἐκθειάζει!

Ἦλθε ἡ ἐποχή, ποὺ ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὅτι θὰ βλέπουν αὐτοί, ποὺ εἶναι ἄφρονες, ἐκείνους, ποὺ σωφρονοῦν, καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν σὰν παράφρονες, μὴ μπορώντας νὰ διακρίνουν ὅτι στὴν πραγματικότητα ἄφρονες καὶ παράφρονες εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 863-865.