Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς Α΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ βαθιὰ συγκίνηση ἀκούσαμε οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς 13ης Ἰανουαρίου 2015 γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ὁσιακῆς μορφῆς τοῦ συγχρόνου ἁγιορείτου ἀσκητοῦ εἶχε ἤδη ἁπλωθεῖ σ᾽ ὄλο τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο, καὶ ἡ ἁγιότης του ἦταν βαθιὰ πεποίθηση τῆς συνειδήσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Κτύπησαν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν! Δόξασαν μὲ χαρὰ τὸν Θεὸ οἱ ψυχὲς τῶν πιστῶν. Προσκυνοῦμε πλέον τὴν ἁγία εἰκόνα του, ζητοῦμεν τὶς πρεσβεῖες του, διηγούμαστε τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα τῶν προσευχῶν του.

Ὁ ὅσιος Παΐσιος (1924-1994) λίγα γράμματα ἤξερε, δὲν ἦταν σπουδαγμένος θεολόγος, δὲν φοίτησε σὲ ἀκαδημαϊκὲς σχολές. Σπούδασε στὸ Πανεπιστήμιο τῆς ἐρήμου, ἔζησε τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή, καλλιέργησε τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ ἔγινε ὁ θεολόγος τοῦ βιώματος καὶ τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἁπλὸς λόγος του, ὅταν ἀναφέρεται στοὺς σύγχρονους ἀγῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς πατερικῆς Παραδόσεως καὶ εὐφραίνει τὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ Β΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ο Κύριος ακόμη παραγγέλλει στους αποστόλους όταν τους διώκουν και τους διώχνουν από την πόλη, στην οποία εισήλθαν για να κηρύξουν, να φεύγουν και να πηγαίνουν σε άλλη, για να εξακολουθήσουν εκεί το έργο τους[1]. Ο Ιησούς Χριστός ακόμη προφητεύει, λέγοντας: «σας αποστέλλω προφήτες και σοφούς και γραμματείς, δηλαδή τους αποστόλους μου και τους διαδόχους τους. Και άλλους από αυτούς θα τους φονεύσετε και θα σταυρώσετε. Άλλους από αυτούς θα μαστιγώσετε στις συναγωγές σας και θα τους διώξετε από μια πόλη σε άλλη»[2]. Οι Ιουδαίοι ακόμη κατεδίωκαν τον Ιησού και ζητούσαν να τον σκοτώσουν, διότι έκανε τις θεραπείες των ασθενών κατά την ημέρα του Σαββάτου[3]. Είναι ακόμη σημαντικό να αναφέρουμε στη συνάφεια αυτή ότι ο Κύριος προφητεύει τους διωγμούς εναντίον των ανά τους αιώνες μαθητών του: «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν»[4]. Εφόσον λοιπόν εδίωξαν τον Ιησού Χριστό, είναι επόμενο ότι θα διώξουν και τους μαθητές του.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. ι΄, 23.

[2] Ματθ. κγ΄, 34. Πρβλ. Λουκ. κα΄, 12.

[3] Ιω. ε΄, 16.

[4] Ιω. ιε΄, 20.

Ἡ στάσις τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, Ἐπισκόπου Σμύρνης, ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν, «οἰκουμενιστῶν» καὶ «νικολαϊτῶν» τῆς ἐποχῆς του Β΄.

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου
Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Νωπογραφία ἐκ τοῦ Καθολικοῦ
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Τὴν τοιαύτην ἀποστολοπαράδοτον στάσιν ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν ἠκολούθησαν ἀπαρεγκλίτως διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὅλοι οἱ αὐθεντικοὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, διὰ τῆς αὐστηρότητος ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καὶ τῆς ἀκοινωνησίας πρὸς αὐτούς, ἀφ’ ἑνὸς διεφύλασσον τὸ ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τοῦ αἱρετικοῦ ὀλέθρου, ἀφ’ ἑτέρου ἔδιδον τὴν εὐκαιρίαν εἰς τοὺς αἱρετικοὺς νὰ συναισθανθοῦν τὴν κατάστασίν των καὶ νὰ μετανοήσουν, ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Προξενεῖ ὀδύνην ἡ σύγκρισις τῆς τοιαύτης, πλήρους κρυσταλλίνης διαυγείας, στάσεως τοῦ ἱεροῦ Πολυκάρπου καὶ ὅλων τῶν ἀνὰ τοὺς αἰώνας αὐθεντικῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, συγκρινομένης πρὸς αὐτὴν τῶν «μισθωτῶν» (Ἰωάν. ι΄, 12,13) ποιμένων («ἑνωτικῶν», ἀντιησυχαστῶν, ἀντικολλυβαδιστῶν, οἰκουμενιστῶν, συγκρητιστῶν, νικολαϊτῶν, «προοδευτικῶν», «ἐκσυγχρονιστῶν»), οἱ ὁποῖοι, «ἀγαπήσαντες τὸν νῦν αἰῶνα» περισσότερον παρὰ τὸν Χριστὸν καὶ διακατεχόμενοι ὑπὸ πνεύματος δειλίας καὶ συμπλέγματος μειονεξίας, ἔναντι τῶν κατὰ τὸ φαινόμενον ἰσχυρῶν, αἱρέσεων καὶ αἱρετικῶν, προετίμησαν τὴν ὁδὸν τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς διγλωσσίας, μιμούμενοι, κατὰ ἀξιοθρήνητον τρόπον, τὴν κοσμικὴν διπλωματίαν, «μεταίροντες, οὕτως, ὅρια αἰώνια, ἃ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο».

(Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου,
Λέκτορος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
«Αὐθεντικοὶ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας», Ἀθῆναι 2009, σελ. 43-48).

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1022-1023.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ A΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μέσα στην Καινὴ Διαθήκη υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, στις οποίες οι χριστιανοί διώκονται εξ αιτίας της πίστεώς τους στον Ιησού Χριστό. Πρώτος διωγμός, τον οποίο συναντούμε είναι καταδίωξη του βρέφους Ιησού από τον Ηρώδη και η φυγή στην Αίγυπτο[1].

Ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία μακαρίζει αυτούς, οι οποίοι διώχθηκαν, εξ αιτίας της αρετής και της χριστιανικής τους τελειότητας. Και είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι, διότι είναι δική τους η βασιλεία των ουρανών[2]. Συνεχίζοντας ὁ Κύριος τους μακαρισμούς προς τους δεδιωγμένους, λέγει ότι είναι μακάριοι, όταν τους βρίσουν οι άνθρωποι και τους διώξουν και πουν κάθε είδους κακολογίες και κατηγορίες εναντίον τους, εξ αίτιας της πίστεώς τους προς Αυτόν[3]. Όμως δεν είναι απλά μακάριοι αυτοί που διώκονται, αλλά πρέπει να χαίρονται και να εκδηλώνουν ζωηρά την χαρά τους, διότι η ανταμοιβή τους στους ουρανούς θα είναι μεγάλη. Με αυτό τον τρόπο κατεδίωξαν τους προφήτες, τους οποίους έστειλε ο Θεός, πριν από αυτούς[4]. Ο Κύριος ακόμη προτρέπει τους μαθητές τους να αγαπούν τους εχθρούς τους, να ευλογούν αυτούς που τους καταρώνται, να ευεργετούν εκείνους που τους μισούν και να προσεύχονται για εκείνους, που τους μεταχειρίζονται υβριστικά και περιφρονητικά και τους καταδιώκουν άδικα[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. β΄ 13-18.

[2] «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ματθ. ε΄, 10.

[3] «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς και διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ». Ματθ. ε΄, 11.

[4] «χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς. οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν». Ματθ. ε΄, 12.

[5] «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς». Ματθ. ε΄, 44. 

Ἡ στάσις τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, Ἐπισκόπου Σμύρνης, ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν, «οἰκουμενιστῶν» καὶ «νικολαϊτῶν» τῆς ἐποχῆς του A΄.

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου
Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἐπιθυμῶ νὰ ἀναφερθῶ δι’ ὀλίγων εἰς τὴν στάσιν τοῦ αὐθεντικοῦ Ποιμένος τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, ἐπισκόπου Σμύρνης, ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς ποιμαντορίας του πολλοὶ καὶ ἐδημιούργουν ὀξύτατα προβλήματα εἰς τὴν ἀρχέγονον Ἐκκλησίαν, κάτι ἀνάλογον, δηλαδή, τρόπον πρὸς τὰ συμβαίνοντα καὶ εἰς τὴν ἐποχήν μας.

Ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ὡς μαθητὴς τῶν Ἀποστόλων, ἄρα γνησιότατος φορεὺς τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως, ἀντιμετώπισε τὴν κατάστασιν κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ μάλιστα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐδέχθη τὴν μεγαλυτέραν ἐπίδρασιν.

Ἀντιμετωπίζοντας ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος τὸ πλῆθος τῶν Γνωστικῶν αἱρέσεων (σ.σ. πνευματικῶν προγόνων τῆς σημερινῆς μασωνίας, «νεονικολαϊτισμοῦ», «οἰκουμενισμοῦ» καὶ ἄλλων πολλῶν παρομοίων πλανῶν), αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ἐκ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ διὰ συγκερασμοῦ τεσσάρων εἰδῶν τῶν τότε θρησκευμάτων, γράφει πρὸς τοὺς Φιλιππησίους εἰς τὴν διασωθεῖσαν ἐπιστολήν του ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος· «Πᾶς ὃς ἂν μὴ ὁμολογῇ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθέναι, ἀντίχριστός ἐστιν, καὶ ὃς ἂν μὴ ὁμολογῇ τὸ μαρτύριον τοῦ Σταυροῦ, ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν· καὶ ὃς ἂν μεθοδεύῃ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου πρὸς τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας καὶ λέγῃ, μήτε Ἀνάστασιν μήτε Κρίσιν εἶναι, οὗτος πρωτότοκός ἐστιν τοῦ Σατανᾶ...»

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1022-1023.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

3. Κυριακὴ τῆς  Σταυροπροσκύνησης

(Εἰκόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἡ τρίτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκύνησης. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ βρίσκεται στὴ μέση τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Σκοπὸς της εἶναι νὰ ὑποστηρίξει τοὺς πιστοὺς στὸν ἀγῶνα τους κατὰ τῶν παθῶν τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας. Μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ πάθη τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα ὑπέμεινε γιὰ χάρη μας καὶ μᾶς παρηγορεῖ. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ σκοπὸ ἔχει νὰ γλυκάνει τὴν πικρία ποὺ νοιώθουμε ἀπὸ τὴ νηστεία καὶ νὰ μᾶς ἐνισχύσει στὴν πορεία μας μέχρι νὰ φτάσουμε στὴ ζωηφόρο ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ὀνομάζεται καὶ Ξύλο Ζωῆς. Εἶναι τὸ ξύλο ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο φυτεύτηκε στὸν Παράδεισο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, ποὺ οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τοποθέτησαν τὴ γιορτὴ αὐτὴ στὸ μέσο τῆς Σαρακοστῆς, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει ἀφενὸς μὲν τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἀπὸ αὐτόν, ἀφετέρου δὲ ὅτι πλέον ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος πρὸ Χριστοῦ ἦταν τὸ πιὸ ἀτιμωτικὸ ὄργανο θανάτου ἔχει γίνει ξύλο ζωηφόρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ζωογονούμαστε καὶ παίρνουμε δύναμη.

Περὶ συμπροσευχῶν καὶ περὶ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων Β΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου (Τσαλίκη) τοῦ ἐν Εὔβοίᾳ

Εἰκὼν ἱστορηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἀγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, εὑρισκομένη στὸ Εἰκονοστάσιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ὁσίων Δαϋὶδ τοῦ Γέροντος καὶ Ἰακώβου (Τσαλίκη),

ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν Σταυροβουνίου

Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετὸ (μόνο) τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

«Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: “Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται”.

Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικὰ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος».

Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ (παπικοῦ), ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του, ἀπ᾽ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἀλλὰ μόνο χρίσμα.

Χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγῳ ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη.

(Ἀπὸ τὸ σπουδαῖο βιβλίο τοῦ ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστὼφ «Ἀντιαιρετικὰ Ἐφόδια: Ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι»)

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1062-1063.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

2. Ἡ πρόοδος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

(Εἰκόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἡ πρόοδος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἑορτάζεται κατὰ τὴν 1^η Αὐγούστου. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ συμπίπτει μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς νηστείας τοῦ δεκαπενταυγούστου, ὁπόταν ἑρτάζουμε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Ἡ γιορτὴ τῆς προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καθιερώθηκε σὲ ἀνάμνηση τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν Βυζαντινῶν ἀπὸ τὴν ἐπιδρομὴ τῶν Σαρακηνῶν, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορα Μανουὴλ Κομνηνοῦ. Κατὰ τὴ γιορτὴ αὐτὴ γινόταν στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ πρόοδος, δηλαδὴ ἡ λιτάνευση, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἔβγαζαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ σκευοφυλάκιο τῆς μεγάλης ἐκκλησίας, τὸν περιέφεραν μέσα στοὺς δρόμους τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τὸν τοποθετοῦσαν σὲ διάφορους ναοὺς πρὸς προσκύνηση καὶ ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν. Ἀκολούθως πάλιν τὸν τοποθετοῦσαν στὸ σκευοφυλάκιο.

(συνεχίζεται)

Περὶ συμπροσευχῶν καὶ περὶ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων Α΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου (Τσαλίκη) τοῦ ἐν Εὔβοίᾳ

Εἰκὼν ἱστορηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἀγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, εὑρισκομένη στὸ Εἰκονοστάσιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ὁσίων Δαϋὶδ τοῦ Γέροντος καὶ Ἰακώβου (Τσαλίκη),

ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν Σταυροβουνίου

Διηγεῖται ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης:

«Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μας ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό.

Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελλί μου.

Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις.

Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης.

Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι μας δύο Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μία ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη».

(συνεχίζεται)

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1062-1063.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σαρκώματα: Αρχιμ. Γαβριήλ Σιόκουρου. Φορέματα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μετὰ ἀπὸ τριακόσια περίπου χρόνια ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος πῆρε ξανὰ πίσω τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πάρει τὸ Τίμιο Ξύλο, ὅταν εἶχαν κυριεύσει τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς αἰχμαλώτους χριστιανούς, καὶ ταὸν πατριάρχη Ζαχαρία. Ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος λοιπὸν εἰσῆλθε νικηφόρος καὶ θριαμβευτὴς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀπύψωσε γιὰ δεύτερη φορὰ τὸ ζωηφόρο ξύλο στὴν μεγάλη Ἐκκλησία μπροστὰ στὸν λαὸ τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔβγαλε τὸ βασιλικό του στέμμα καὶ ἀνυπόδητος σηκώνοντας τὸ κιβώτιο μὲ τὸ Τίμιο Ξύλο τὸ ἔφερε στὸ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ πάλιν στὶς 14 Σεπτεμβρίου στὸ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ὁ λαὸς ἔψαλλε τὸ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου».

Ἡ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἀρχαιότατη καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς Δεσποτικὲς γιορτές, τὶς γιορτὲς δηλαδὴ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸν Δεσπότη Χριστό. Ἀναφέρεται στὴ σταύρωση καὶ τὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ τιμᾶται μὲ αὐστηρὴ νηστεία, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀναγινώσκεται στὴ θεία Λειτουργία εἶναι τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο ποὺ διαβάζεται τὴ Μεγάλη Παρασκευή.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία B΄.

ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου
†Γεωργίου Φλωρόφσκυ

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας 

Δὲν ἔχω καμμιὰν ἁπολύτως αὐθαίρετον ὁμολογιακὴν πεποίθησιν. Ἡ πεποίθησί μου ἀνήκει ἀποκλειστικῶς στὴν Una Sancta («Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»).

Γνωρίζω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσίς μου θὰ ἀγνοηθῇ ἀπὸ πολλοὺς Χριστιανούς. Θὰ θεωρηθῇ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωϊστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτησις.

Γνωρίζω ἐπίσης, ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα, δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους.

Ὅμως, δὲν βλέπω κανέναν λόγον, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν᾽ ἀμφιβάλλω γι᾽ αὐτὰ ἢ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος σ᾽ αὐτά. Τὸ μόνον ὅμως, ποὺ λογικὰ μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω καὶ νὰ ζῶ τὴν Πίστι μου καὶ νὰ προσπαθῶ νὰ τὴν ἐκφράζω μὲ τέτοιον τρόπον, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις καὶ ἡ φτωχή μου ζωὴ νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν Ἀλήθειαν.

Διότι εἶμαι σίγουρος ὅτι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτή, ἀπὸ μόνη της, φέρνει βεβαιότητα!»

Καθηγητής, Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκυ(†)

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1051-1052.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὅμως καὶ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ζητοῦσαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ δὲν μποροῦσαν. Ζήτησαν λοιπὸν ἔστω καὶ νὰ τὸν δοῦν. Τότε ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τὸν Τίμιο Σταυρό. Ἀφοῦ ὅλοι οἱ χριστιανοὶ εἶδαν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἄρχισαν νὰ φωνάζουν τὸ «Κύριε ἐλέησον». Ἀπὸ τότε ἐπεκράτησε ἡ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὶς 14 Σεπτεμβρίου.

 

Ἡ ἁγία Ἑλένη, ἔκτισε ἀκόμη καὶ διάφορους ναούς, ὅπως στὸ ὁρος τῶν Ἐλαιῶν καὶ στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Μὲ διαταγὴ τοῦ υἱοῦ της Κωνσταντίνου, ἀνέλαβε νὰ κτίσει μεγάλο ναὸ στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ, ἐκεῖ ποὺ σταυρώθηκε ὁ Κύριος. Ἡ ἁγία Ἑλένη κατεδάφισε τὸν εἰδωλολατρικὸ ναό, τὸν ὁποῖο εἶχε κτίσει ἐκεῖ ὁ αὐτοκράτορας Ἀδριανός, πρὶν ἀπὸ διακόσια χρόνια καὶ ἔκτισε μεγαλοπρεπῆ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως.

 

Μετὰ ἀπὸ τριακόσια περίπου χρόνια ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος πῆρε ξανὰ πίσω τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πάρει τὸ Τίμιο Ξύλο, ὅταν εἶχαν κυριεύσει τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς αἰχμαλώτους χριστιανούς, καὶ ταὸν πατριάρχη Ζαχαρία. Ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος λοιπὸν εἰσῆλθε νικηφόρος καὶ θριαμβευτὴς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀπύψωσε γιὰ δεύτερη φορὰ τὸ ζωηφόρο ξύλο στὴν μεγάλη Ἐκκλησία μπροστὰ στὸν λαὸ τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔβγαλε τὸ βασιλικό του στέμμα καὶ ἀνυπόδητος σηκώνοντας τὸ κιβώτιο μὲ τὸ Τίμιο Ξύλο τὸ ἔφερε στὸ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ πάλιν στὶς 14 Σεπτεμβρίου στὸ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ὁ λαὸς ἔψαλλε τὸ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου».

 

Ἡ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἀρχαιότατη καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς Δεσποτικὲς γιορτές, τὶς γιορτὲς δηλαδὴ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸν Δεσπότη Χριστό. Ἀναφέρεται στὴ σταύρωση καὶ τὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ τιμᾶται μὲ αὐστηρὴ νηστεία, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀναγινώσκεται στὴ θεία Λειτουργία εἶναι τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο ποὺ διαβάζεται τὴ Μεγάλη Παρασκευή.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία A΄.

ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου
†Γεωργίου Φλωρόφσκυ

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας 

«Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτή, μέσα στὴν ὁποία βαπτίστηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία!

Καὶ τὸ πιστεύω ἐκ βαθέων γιὰ πολλοὺς λόγους:

Ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴν καθολικὴν Παράδοσιν, ποὺ ἐγγενῶς ἐνυπάρχει εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν!

Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, κατὰ λογικὴν συνέπειαν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς “ἐκκλησίες” ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων “ἐκκλησιῶν” μὲ ἁπόλυτον ἀκρίβεια.

Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν γιά μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμιον ἐπιστροφὴν στὴν Ὀρθοδοξία.

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1051-1052.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Α΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μὲ τὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε, κατάλαβε τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀφοῦ δέχθηκε τὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ ἔγινε χριστιανός, ἔστειλε τὴ μητέρα του, ἁγία Ἑλένη, τὸ 326 μ.Χ., ἕνα χρόνο μετὰ ταὴν πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδο, στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ βρεῖ τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Πράγματι, ἡ ἁγία Ἑλένη πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρῆκε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καθὼς καὶ τοὺς σταυροὺς τῶν δύο ληστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συσταυρωθεῖ στὰ δεξιὰ καὶ ἁριστερὰ τοῦ Κυρίου. Βρῆκε ἀκόμη καὶ τὰ καρφιά, τὰ ὁποῖα εἶχαν χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ σταυρώσουν τὸν Κύριο. Ὅμως ἡ ἁγία Ἑλένη δὲν ἤξερε ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς σταυροὺς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὅταν ὅμως τοποθέτησαν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου πάνω στὸ σῶμα μιᾶς γυναίκας χήρας, ἡ ὁποία εἶχε ἀποθάνει, αὐτὴ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἀναστήθηκε, ἐνῶ οἱ ἄλλοι δύο σταυροὶ τῶν δύο ληστῶν δὲν εἶχαν δείξει ὁποιοδήποτε θαῦμα. Ἔτσι, μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ ἁγία Ἑλένη κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖο προσκύνησε μὲ εὐλάβεια.

(συνεχίζεται)

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία;

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1047-1050.

Γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Σταυρού Α΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

1. Ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου)

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὡς γνωστὸν, ὑπῆρξε ὁ πρῶτος χριστιανὸς αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 313μ.Χ., καθιέρωσε τὴν ἀνεξιθρησκεία σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς ρωμαϊκῆς τότε αὐτοκρατορίας. Ἔτσι, μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο σταμάτησαν οἱ διωγμοὶ ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος βρισκόταν κάποτε σὲ πόλεμο στὴ Ρώμη ἐναντίον τοῦ Μαγνεντίου ἢ ὅπως λένε κάποιοι ἄλλοι, βρισκόταν σὲ πόλεμο στὸν ποταμὸ Δούναβη ἐναντίον τῶν Σκυθῶν. Ὅμως βρισκόταν σὲ ἀμηχανία, διότι ἔβλεπε ὅτι οἱ ἐχθροί του εἶχαν πολὺ περισσότερο στρατὸ ἀπὸ ὅτι αὐτός. Βρισκόμενος λοιπὸν σὲ αὐτὴ την κατάσταση, φανερώθηκε στὸν οὐρανὸ τὴν ἡμέρα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, σχηματισμένο μὲ ἀστέρια καὶ γύρω ἀπὸ τὸν σταυρὸ μὲ ρωμαϊκὰ γράμματα ἡ φράση «Ἐν τούτῳ νίκα», πάλιν σχηματισμένο μὲ ἀστέρια.

Ἔτσι λοιπὸν σχημάτισε μὲ χρυσὸ ἕνα Σταυρό, σύμφωνα μὲ τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ φάνηκε στὸν οὐρανό, καὶ διέταξε νὰ προπορεύεται ὁ Σταυρὸς τοῦ στρατοῦ του. Μὲ τὴ βοήθεια λοιπὸν τοῦ Σταυροῦ κατατρόπωσε τοὺς ἐχθρούς του, οἱ ὁποῖοι τράπηκαν σὲ φυγή.

(συνεχίζεται)

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία; Ε΄.

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβύτερου,
καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
†π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ[1]

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

…Ἡ σημερινὴ συγκυρία, ποὺ ἔχει ἐνώσει ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παπικῆς προελάσεως μὲ τὸ ἅρμα τῆς Οὐνίας, εἶναι ἀληθινὰ θεόσδοτη εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐπανεξετασθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς οὐσίας (ἐκκλησιαστικότητος, δηλαδὴ) τῆς (λεγομένης) «Λατινικῆς Ἐκκλησίας - Βατικανοῦ», ὥστε καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ἂν τὸν ἐπιθυμεῖ πιὰ τὸ Βατικανό, νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐκ νέου. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴ νέα φωτισμένη Ἡγεσία του, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Ἡγεσίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν θὰ ἠρνοῦντο ποτὲ νὰ τεθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος τῆς (λεγομένης) «Ῥωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τὴ Ῥώμη, ἐπάνω στὴ σωστὴ βάση.

Καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ χαθεῖ. Ἤδη καταγγέλλονται μυστικὲς διαβουλεύσεις, στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικὰ παρασκήνια, γιὰ ἐξομάλυνση τῶν σχέσεων μὲ τὸ Βατικανό, ποὺ προσπαθεῖ νὰ διασκεδάσει τὶς ἀρνητικὲς ἐντυπώσεις. Ἡ Οὐνία ὅμως παραμένει. Καὶ ἡ καταστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἔχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, ὑποχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἔγκλημα! Οἱ ἐνέργειές μας δὲν καταγράφονται μόνο στὶς δέλτους τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ θὰ κριθοῦν στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς Ἱστορίας, ποὺ εἶναι συγχρόνως Σωτήρας καὶ Κριτής της…».

†Γεώργιος Μεταλληνός

(Ὁμότιμος Καθηγητὴς
τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1047-1050.

Ἡ ἀνδρεία γυνὴ κατὰ τὸ Παροιμιῶν λα΄ (στ. 10-31) ΣΤ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Παρόμοια και ο κορυφαίος απόστολος Πέτρος στην Α΄ καθολική επιστολή αναφέρεται στις εναρέτους συζύγους, στις οποίες παραγγέλλει να υποτάσσονται στους συζύγους των, ώστε και αν μερικοί από αυτούς απειθούν στον λόγο του Ευαγγελίου, να κερδηθούν στην πίστη του Χριστού χωρίς λόγο και κήρυγμα, με μόνη την ενάρετο συμπεριφορά των γυναικών[1].

Όπως αναφέρει ενδεικτικά ο κύριος Νικόλαος Βασιλειάδης «οι στίχοι 10-31 αποτελούν το αιώνιον κάτοπτρον, εμπρός εις το οποίον καλούνται να καθρεπτίζουν τους εαυτούς των οι γυναίκες και να στολίζουν εμπρός εις αυτό το εσωτερικόν και εξωτερικόν των. Εάν το κάμνουν, θα έχουν τον έπαινον και την τιμήν παρά Θεού και ανθρώπων[2].

---

[1] Βλ. Α΄ Πέτρ., γ΄ 1-6.

[2] Βλ. Η Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τ. 12, έκδ. Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι, Νοέμβριος ²1997, σ. 307.