Μποροῦμε νὰ ὑποτιμοῦμε καὶ νὰ ὑποχωροῦμε σὲ θέματα Πίστεως χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων; Α΄.

Μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος
Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

(Ἀπόσπασμα ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς, τὴν ὁποία ἀπέστειλε ὁ ἅγιος Γέροντας, τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1965, πρὸς τὸν τότε Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν) 

Παναγιώτατε·

ᾄδεται ὄτι ἐνεργεῖτε ὡς ἐνεργεῖτε, ἵνα, προσεταιριζόμενος τὸ πανίσχυρον κοσμικῶς Βατικανόν, ἀντιτάξητε τὴν ἐκ τῆς συμμαχίας αὐτοῦ αἴγλην καὶ δύναμιν πρὸς τοὺς τουρκικοὺς βρυχηθμοὺς καὶ δυνηθῆτε οὔτω νὰ στηρίξετε τὸν δεινῶς ἀπειλούμενον καὶ κλονιζόμενον Θρόνον τῆς πάλαι ποτὲ βασιλευούσης.

Ἐὰν ταῦτα ἔχωνται ἀληθείας, τότε καὶ πλανᾶσθε καὶ ματαιοπονεῖτε.

Ἔχομεν τὴν συμμαχίαν τοῦ Θεοῦ, Παναγιώτατε, ναὶ ἢ οὐ;

Ἐάν, ναί, τότε «εἷς διώξεται χίλιους καὶ δύο μετακινήσουσι μυριάδας»· τότε «κἂν κύματα διεγείρηται, κἂν πελάγη», κἂν τουρκικῶν θηρίων θυμός, ἀράχνης δι᾽ ἠμᾶς ἔσονται εὐτελέστερα· τότε «ἐξανθήσει καὶ ὑλοχαρήσει καὶ ἀγαλλιάσεται τὰ ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου» καὶ «ἀλεῖται ὡς ἔλαφος ὁ χωλός, τρανὴ δὲ ἔσται γλῶσσα μογιλάλων»· τότε… ὢ τότε, «γνῶτε ἔθνη καὶ ἠττᾶσθε ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός!»… 

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 984-986.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη ΣΤ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Κατά την πορεία των ισραηλιτών προς τη γη της επαγγελίας εμφανίζονται δηλητηριώδη φίδια, τα οποία δαγκώνουν τους ισραηλίτες και πολλοί από αυτούς πεθαίνουν. Αυτή ήταν μια τιμωρία του Θεού προς τους αχάριστους ισραηλίτες, οι οποίοι παρόλο ότι ο Θεός τους ευεργέτησε με πολλούς τρόπους, αυτοί με την πρώτη δυσκολία γόγγυζαν κατά του Μωυσή. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, οι ισραηλίτες μετανοούν και προστρέχουν στον Μωυσή. Ο Μωυσής, αφού προσευχήθηκε, παίρνει απότον Θεό την οδηγία να φτιάξει ένα χάλκινο φίδι και να το κρεμάσει σε ένα μεγάλο πάσσαλο, σε ένα τόπο ψηλό. Οποιοδήποτε ισραηλίτη δάγκωναν τα δηλητηριώδη φίδια και ατένιζε στο χάλκινο φίδι θα θεραπεθόταν αμέσως. Το φίδι, το οποίο ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας μυστικός τύπος του Χριστού, ο οποίος υψώθηκε πάνω στο ξύλο του σταυρού. Ο ίδιος ο Ιησούς, μιλώντας στο Νικόδημο για τον συσχετισμό του φιδιού, που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο και της υψώσεως του Κυρίου πάνω στον σταυρό λέγει τα ακόλουθα: «και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον»[1].

Είναι πολλές οι προτυπώσεις του σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη[2]. Στο άρθρο αυτό προσπαθήσαμε δειγματοληπτικά να σημειώσουμε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις.

---

[1] Ιω, γ΄, 14-15.

[2] Βλ. το πρωτευαγγέλιο, η θυσία του Ισαάκ, το φυτό σαβέκ, το στήριγμα του Ιακώβ, η σταυροειδής φάλαγγα, η ράβδος η βλαστήσασα και πολλά άλλα γεγονότα, τα οποία προτυπώνουν το σημείο του σταυρού.

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» Β΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης

(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

Ἐκεῖ, στοὺς “λατίνους”, ὁ πάπας εἶναι αὐτὸς ποὺ καθορίζει τὴν «τύχη» καὶ τῆς ἐπίγειας καὶ τῆς οὐράνιας “ἐκκλησίας” του, αὐτὸς διαχειρίζεται αὐθαίρετα “τὸ περίσσευμα” (ὅπως ὁ ἴδιος ὁ πάπας τὸ ἀποκαλεῖ), “ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὴν χάρι τῶν ἁγίων”.

Ἄλλοτε ὁ πάπας ἀποφασίζει καὶ στέλνει τοὺς ἀνθρώπους στὸ Καθαρτήριο πῦρ καὶ ἄλλοτε τοὺς ἀπαλλάσει ἀπ’ αὐτό, μὲ ἰδική του ἀποκλειστικὴ ἀπόφασι. Αὐτὸς ἐκδίδει συγχωροχάρτια (δηλαδή ἔγγραφα μὲ τὰ ὁποῖα διατείνεται ὅτι δίνεται ἄφεσι ἁμαρτιῶν στοὺς πιστούς του).

Γελοῖα πράγματα! Ἀλλὰ, δυστυχῶς, δὲν εἶναι μόνο γελοῖα, ἀλλὰ ἐπιπρόσθετα εἶναι τόσο βλαβερά, ἐπικίνδυνα καὶ πικρὰ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων! Εἶναι πολὺ λυπηρό, διότι δὲν βλέπουν καὶ δὲν κατανοοῦν αὐτό τους τὸ κατάντημα οἱ ἴδιοι οἱ πάπες, οἱ καρδινάλιοι ἀλλὰ καὶ οἱ τόσοι ἄλλοι τυφλοὶ ὀπαδοί τους!

Ἡ πίστι τῶν “παπικῶν” εἶναι ἐπιφανειακή. Ἐκεῖ, ὅλα πωλοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς κυρίαρχον τὸν Παντοκράτορα Χριστόν, ἀλλά, δυστυχῶς, τὸν “κοσμοκράτορα χρυσό”.

Ἐκεῖ, στὴν “λατινικὴν αἵρεσι”, ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν συγκεντρώνει στὰ χέρια του ὁ τάχα «ἀλάθητος» πάπας καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὀπαδῶν του θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ἀποκλειστικὰ στὴν ἰδική του δικαιοδοσία καὶ ἐξουσία. Γι’ αὐτὸ οἱ “λατῖνοι” δὲν ἔχουν σήμερα αὐθεντικὰ καὶ ἀληθινὰ ἀναγνωρισμένους ἁγίους, ἔχουν μόνο “πλαστούς”, ὅσους ἀνέδειξε σὰν “ἁγίους” ἡ αὐθαιρεσία τοῦ πάπα.

Ἀντιθέτως, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ὅπως τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι γεμάτη ζῶντες πνευματοφόρους καὶ φωτεινοὺς Ἁγίους!».

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 987-988.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη E΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Κατά την πορεία των ισραηλιτών προς τη γη της επαγγελίας συναντούν το πρώτο εχθρικό έθνος, τους Αμαληκίτες. Ο τελευταίος κατάγεται από τον εγγονό του Ησαύ, τον Αμαλήκ. Ο Αμαλήκ μέσα στην έρημο Ραφιδείν επιχειρεί αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον των ισραηλιτών. Ο Μωυσής ανεβαίνει σε ένα κοντινό βουνό μαζί με τον Ααρών και τον Ωρ. Τότε ο Μωυσής, αφού προσευχήθηκε, κρατώντας την ράβδο του ύψωσε τα χέρια του, σχηματίζοντας το σημείο του σταυρού. Τότε όση ώρα κρατά ο Μωυσής τα χέρια του υψωμένα σε σχήμα σταυρού οι ισραηλίτες νικούν του Αμαληκίτες. Όταν όμως κουράζεται, τότε νικούν οι Αμαληκίτες. Τότε ο Ααρών και ο Ωρ βάζουν τον Μωυσή να καθίσει πάνω σε μια πέτρα και ο ένας από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά κρατούν τα χέρια του Μωυσή υψωμένα, έτσι ώστε να μην κουράζεται. Με αυτό τον τρόπο νίκησαν οι ισραηλίτες τους Αμαληκίτες. Στο περιστατικό αυτό βλέπουμε ότι η προσευχή του Μωυσή αλλά και η σταυροειδής στάση του σώματος του Μωυσή είναι αυτά που έκαναν τους ισραηλίτες να νικήσουν τον Αμαλήκ. Ο Μωυσής έχοντας υψωμένα τα χέρια του και κρατώντας τη ράβδο προεικονίζει τον Κύριο επάνω στον σταυρό.

(συνεχίζεται)

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» A΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ἡ σχέσι τῆς παπικῆς “ἐκκλησίας” μὲ τὴν ἀληθινήν, τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν εἶναι φτωχή, ψυχρὴ καὶ θνησιγενής.

Ἐντελῶς διαφορετικὸ γεγονὸς ἀπὸ τὸν παπισμὸν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἐδῶ, στὴν Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὴν Οὐράνιαν Ἐκκλησίαν. Καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι σοφή, αὐθεντική, πλήρης, εἰλικρινής, μὲ ἁγιοπνευματικὸν πλοῦτον.

Ἐκεῖ (δηλ. στοὺς πλανεμένους “λατίνους”), ξεπροβάλλει παντοῦ ὁ πάπας. Ὅλοι στὸν “παπισμόν”, τιμοῦν καὶ προβάλλουν κατὰ κύριον λόγον τὸν ἴδιον τὸν πάπα καὶ ὄχι τοὺς ἁγίους.

Οἱ παγκόσμιοι ἅγιοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης στοὺς “παπικοὺς” ὑποτιμοῦνται, εἶναι κρυμμένοι, ἔχουν περιέλθει σὲ λήθη. Τὰ λείψανά τους τὰ δείχνουν πότε πότε στοὺς “πιστούς” τους, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὰ ἐπιδεικνύουν στοὺς τουρίστες. Συναφῶς καὶ σαφῶς οἱ “λειτουργικὲς ἀπολύσεις” (στὸ τέλος δηλαδὴ τῆς “λειτουργίας”) σ’ αὐτούς, εἶναι ἀτημέλητες καὶ ψυχρές. Σὰν νὰ λένε ξηρὰ καὶ ψυχρὰ στὸν κόσμο: “φύγετε τώρα, ἡ λειτουργία τελείωσε”!

Ἀντιθέτως, σὲ μᾶς, στὴν Μίαν καὶ Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, οἱ «Ἀπολύσεις» τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μας εἶναι τόσο συγκινητικές, τόσο ταπεινὲς καὶ τόσο ἁγιοπνευματικές, γεμᾶτες ἐλπίδα: «Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ Πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος…».

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 987-988.

---

[1] Ἡ ἁγία του μνήμη ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Όταν ο Θεός έδωσε τις δέκα πληγές στους Αιγυπίους, ο Φαραώ αναγκάστηκε και άφησε τους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο. Όμως μπροστά στους Εβραίους υπήρχε ένα τείχος αδιαπέραστο: Η Ερυθρά θάλασσα. Ο Μωυσής ζητά την βοήθεια του Θεού. Ο Κύριος τότε παραγγέλλει στον Μωυσή: «Έπαρον τη ράβδω σου και έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν και ρήξον αυτήν»[i]. Έτσι ο Μωυσής υψώνει τη ράβδο του κατακόρυφα και εκτείνει το χέρι του οριζόντια, διαγράφοντας το σημείο του Σταυρού. Τότε η Ερυθρά θάλασσα διαχωρίζεται με θαυμαστό τρόπο και έτσι οι Εβραίοι μπορούν και περνούν διά μέσου της, πορευόμενοι προς την γη της Επαγγελίας.

          Μετά από τρεις ημέρες πορεία ο ισραηλιτικός λαός βρίσκεται στην έρημο Σουρ. Όμως δεν έχουν νερό να πιουν και αρχίζουν να γογγύζουν κατά του Μωυσή. Τότε ο Μωυσής προσεύχεται στον Θεό και ο Κύριος του δείχνει ένα ξύλο, το οποίο έβαλε στο νερό και αμέσως εγλυκάνθη το νερό: «Και έδειξεν αυτώ Κύριος Ξύλον, και ενέβαλεν αυτό εις το ύδωρ, και εγλυκάνθη το ύδωρ»[ii]. Το ξύλο εκείνο δεν είχε φυσικές ιδιότητες αλλά ήταν δύναμη υπερφυσική. Το ξύλο εκείνο, που γλύκανε τα νερά της Μερράς είναι προτύπωση του σταυρού. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τονίζει αυτή την προτύπωση: «Ετύπου την χάριν σου, Σταυρέ, γυκαίνων Μωσής τα ύδατα τα πικρότατα ξύλω. Και γαρ πικρίας παθών ερρύσθημεν τη ση δυνάμει. διό ημάς γλύκανον ασπαζομένους σε νυν εκ κατανύξει ψυχής»[iii]. Όπως το ξύλο εκείνο γλύκανε τα πικρά νερά της Μερράς, έτσι και ο ξύλο του σταυρού γλύκανε την πικρή γεύση του απαγορευμένου ξύλου της γνώσεως, από το οποίο έφαγε ο Αδάμ και θανατώθηκε[iv]. Παρόμοιο θαύμα επιτελεί ο Κύριος διά μέσου του Μωυσή, όταν ο ισραηλιτικός λαός βρίσκεται στην έρημο Ραφιδείν. Οι εβραίοι γογγύζουν πάλιν στον Μωυσή ότι δεν έχουν νερό. Τότε ο Θεός παραγγέλλει στον Μωυσή: «Και πατάξεις την πέτραν και εξελεύσεται εξ αυτής ύδωρ, και πίεται ο λαός»[v].Έτσι το χτύπημα του βράχου με την ράβδο του Μωυσή μεταβάλλει το βράχο σε πηγή.

(συνεχίζεται)

---

[i] Έξ. ιδ΄, 16.

[ii] Έξ. ιε΄, 25.

[iii] Τροπάριο ζ΄ ωδής, Παρασκευής δ΄ εβδομάδος των νηστειών, Τριώδιον.

[iv] Βλ. Στεργίου Ν. Σάκκου, Ο σταυρός στην Παλαιά Διαθήκη, εκδ. Χριστιανική Ελπίς, Θεσσαλονίκη 2005, σ. 90.

[v] Έξ. ιζ΄, 6.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Ε΄.

Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν παρέλευσι τῆς μακρᾶς περιόδου τοῦ Εὐαγγελίου (ποὺ συμβολικῶς διατυπώνεται ὡσὰν ῾῾1000 χρόνια᾽᾽), καὶ ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, (ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Χριστιανοὶ θὰ ῾῾κοσμικοποιηθοῦν᾽᾽ σὲ ὕψιστο βαθμό, τόσο πολὺ μάλιστα, ὥστε θὰ ἀμνηστευθοῦν ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρωπίνων κυβερνήσεων οἱ ἁμαρτίες. Καὶ θὰ καταντήσουμε στὸ ἔσχατο κατάντημα, ὥστε νὰ γίνουν “νόμοι” οἱ αἰσχρὲς ἁμαρτίες. Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ αὐτὸ (τὸ αἶσχος) ἀκόμη καὶ μὲ ἀποφάσεις “κοινοβουλίων” καὶ “κυβερνήσεων”), τότε, αὐτή, ἡ Ἐσχάτη Μεγάλη καὶ Ὑπέρτατη ᾽Αποστασία, θὰ διευκολύνῃ καὶ θὰ ἐπιτρέψῃ καὶ θὰ ἐπιφέρῃ τὸ ῾῾λύσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ» (Λόγος τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἀθανασίου Μυτηλιναίου).

Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν Τελικὴ Περίοδο τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας, μέσα δηλαδὴ εἰς αὐτὸ τὸ βορβορῶδες περιβάλλον, θὰ δυνηθῇ νὰ ἀναδυθῇ καὶ νὰ δράσῃ ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος μαζὶ μὲ τὸν Τελικό του Ψευδοπροφήτη!

Στὴν συνέχεια ὅμως, θὰ συμβῇ ταχύτατα καὶ κατακλυσμιαία ἡ ἐξέλιξις τῶν ἱστορικῶν γεγονότων! Στὸ τέλος θὰ γίνῃ ἡ Τελικὴ Κρίσις, ἡ Δευτέρα καὶ Ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ! Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ πλέον τὸ τέλος τοῦ ῾῾Ἱστορικοῦ Χρόνου᾽᾽, ὅπως δηλαδὴ ἀντιλαμβανόμαστε αὐτὸν τὸν χρόνο καὶ τὸν “ζοῦμε”, στὴν παροῦσα ἐφήμερή μας ἐπίγεια ζωή!

Μετὰ ταῦτα ἀρχίζει, ὁριστικῶς, ἡ ἔνδοξος καὶ ἀτελεύτητος, ἡ ἄῤῥητος Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐν πλήρει Δυνάμει!» (Ἀποκ. κ´, 10 καὶ ἑξῆς.)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1115.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Μια άλλη προτύπωση του σημείου του σταυρού είναι και τη στιγμή που δίνει ο Ιακώβ την ευλογία του στα δύο παιδιά του Ιωσήφ, Εφραϊμ και Μανασσή. Όπως αναφέρει το βιβλίο της Γενέσεως «εκτείνας δε Ισραήλ (Ιακώβ) την χείρα την δεξιάν επέβαλεν επί την κεφαλήν Εφραϊμ, ούτος δε ήν ο νεώτερος, και την αριστεράν επί την κεφαλήν Μανασσή, εναλλάξ τας χείρας»[i]. Με τη λέξη «εναλλάξ» η διήγηση της Γενέσεως υποδηλώνει τον σταυροειδή σχηματισμό των χεριών. Αυτός ο σχηματισμός προεικονίζει με ένα μυστικό τρόπο τον σταυρό του Κυρίου. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας αναφέρεται σε αυτό τον σταυροειδή σχηματισμό των χεριών του Ιακώβ: «Προτυπών τον σταυρόν σου, Χριστέ, ο πατρια΄ρχης Ιακώβ τοις εγγόνοις την ευλογίαν χαριζόμενος επί ταις κάραις εναλλάξ τας χείρας επέθηκεν»[ii]. Ένα άλλο τροπάριο σημειώνει τα εξής: «Ο γήρα καμφθείς και νόσω τρυχωθείς ανωρθούτο Ιακώβ χείρας αμείψας, την ενέργειαν φαίνων του ζωηφόρου σταυρού. Την παλαιότητα και γαρ του νομικού σκιώδους γράμματος εκαινογράφησεν ο εν τούτω σακρί προσπαγείς Θεός και την ψυχόλεθρον νόσον της πλάνης απήλασε»[iii].

(συνεχίζεται)

---

[i] Βλ. Γεν. μη΄, 14.

[ii] Τροπάριο Λιτής 14^ης Σεπτεμβρίου.

[iii] Τροπάριο στ΄ ωδής του Κανόνος 14^ης Σεπτεμβρίου.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Δ΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

*

Ἡ ὡς ἄνω ἀναφερομένη δευτέρα συντριβὴ τοῦ Σατανᾶ, δηλαδὴ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽, δηλοῖ ὅτι αὐτὸς μένει “κουτσουρεμένος”, μὲ ἀκρωτηριασμένη δηλαδὴ τὴ δύναμί του, μὲ ῾῾καίριο φρένο᾽᾽ στὴν αὐθάδεια καὶ τὴν καταστροφική του μανία, τὴν δυναμικὴ παρουσία εἰς τὸν κόσμον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Ἁγίων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγιαστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) μέσα στὸν κόσμο!

Λέγει ἐπ᾽ αὐτοῦ σύγχρονος ἅγιος ἑρμηνευτής:

«Αὐτὸ τὸ ἀναφερόμενο ῾῾δέσιμο τοῦ σατανᾶ᾽᾽ γιὰ 1000 χρόνια, συμβαίνει καὶ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους, βαπτισμένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι βιώνουν ἐν ἐπιγνώσει καὶ ἐν ἀληθινῇ μετανοίᾳ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴν ζωὴν μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας!

Τὰ ῾῾χίλια χρόνια᾽᾽ εἶναι ἕνας συμβολικός, ῾῾στρογγυλευμένος ἀριθμός᾽᾽, ποὺ φανερώνει τὸ μεταξὺ τῶν δύο Παρουσιῶν τοῦ Χριστοῦ χρονικὸ διάστημα. Δηλαδὴ τὸν χρόνο, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου κηρύττεται καὶ βιοῦται τὸ Εὐαγγέλιον ἐπὶ τῆς γῆς: Ἀπὸ τῆς ἐν σαρκὶ Πρώτης Ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμο, μέχρι τοῦ χρόνου ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1115.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ βρισκόταν στις τελευταίες στιγμές της ζωής του κάλεσε κοντά του τον αγαπημένο του γιο Ιωσήφ, ο οποίος ήταν αντιβασιλέας της Αιγύπτου. Ο Ιωσήφ υπόσχεται στον πατέρα του Ιακώβ να ταφούν τα οστά του στον τάφο των πατέρων του στη γη της επαγγελίας. Ο Ιακώβ τότε προσκύνησε στο άκρο της ράβδου του[i]. Το γεγονός αυτό τονίζει και ο απόστολος των εθνών Παύλος, λέγοντας ότι ο Ιακώβ «προσεκύνησεν επί το άκρον της ράβδου αυτού»[ii]. Η ράβδος του Ιακώβ είναι σύμβολο της άλλης «ράβδου δυνάμεως», δηλαδή του τιμίου σταυρού. Ο σταυρός του Χριστού είναι η ράβδος και η βακτηρία των χριστιανών[iii]. Όπως ο Ιακώβ προσκύνησε το άκρο της ράβδου του, έτσι και εμείς σήμερα όταν ασπαζόμαστε τον τίμιο σταυρό, προσκυνούμε τον Κύριο.

(συνεχίζεται)

---

[i] Βλ. Γεν. μζ΄, 31.

[ii] Βλ. Εβρ. ια΄, 21.

[iii] Βλ. Ψαλμ. κβ΄, 4.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Γ΄.

*

Ἐπισημαίνουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τοῦ βιβλίου τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἑπτὰ ἰδιαίτερους χαρακτηρισμοὺς τοῦ Σατανᾶ, ποὺ ἀναφέρει καὶ διατυπώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης:

◯1  Δράκων· ◯2  ὄφις ὁ μέγας· ◯3  ὄφις ὁ ἀρχαῖος· ◯4  ὁ καλούμενος διάβολος· ◯5  ὁ σατανᾶς· ◯6  ὁ πλάνος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη· ◯7  ὁ κατήγορος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συντριβὴ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου μέσα στὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου, πραγματοποιεῖται σὲ τρεῖς κύριες καὶ χαρακτηριστικὲς φάσεις:

(α) Πρὶν τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου: Ἡ πτῶσις τοῦ πρώην φωτεινοῦ ἀγγέλου (τοῦ Ἑωσφόρου) ἀπὸ τὴν ῾῾ἄνω φωτοφορία᾽᾽, (λόγῳ τοῦ ἀνοήτου καὶ ἀμετανοήτου ἐγωϊσμοῦ του), στὰ ῾῾κάτω᾽᾽, δηλαδὴ στὴν ῾῾ὑλικὴ δημιουργία᾽᾽ (Ἀποκ. ιβ´ 7-9).

(β) Τὸ δέσιμό του γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽: Δηλαδὴ ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου μετὰ τὴν Ἐνανθρώπησι, τὴν Σταύρωσι, τὴν Ἀνάστασι, τὴν Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξον Ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ αὐτὸ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου θὰ ἰσχύσῃ καὶ διαρκέσῃ μέχρι τὶς παραμονὲς τὴς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε, τότε πλέον, αὐτὸς (ὁ σατανᾶς-διάβολος) θὰ ἐπανεμφανισθῇ δριμύτερος, ἐξ αἰτίας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ ἐπισυμβῇ κατὰ τὶς Ἔσχατες ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς Ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ μεγάλη, ἡ ἀπροσμετρήτων διαστάσεων καὶ ἡ ἐσχάτη Ἀποστασία, θὰ “καλλιεργήσῃ τὸ ἔδαφος” καὶ θὰ διανοίξῃ τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ Τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ὀλίγον μόνον χρόνον προτοῦ αὐτὸς τελικὰ ἐμφανισθῇ, ἰδιαζόντως πλέον, στὴν οἰκουμένην (Ἀποκ. κ´ 1-3).

(γ) Ἡ ὁριστικὴ καὶ αἰωνία κάθειρξις τοῦ διαβόλου στὴν ἀτελεύτητον Κόλασι: Αὐτὴ θὰ πραγματοποιηθῇ ἀμέσως, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Θὰ συμβῇ δηλαδὴ κατὰ τὴν Ἐσχάτην Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὅπου καὶ ἡ Τελεσίδικη καὶ Ὁριστικὴ καταδίκη τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ ἡ δικαία Κρίσις τοῦ Σύμπαντος Κόσμου (Ἀποκ. κ´, 10).

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1115.

Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Στη μελέτη αυτή θα παραθέσουμε κάποιες από τις πολλές προτυπώσεις του τιμίου και ζωοποιού σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη.

          Μια πρώτη προτύπωση του τιμίου σταυρού είναι το «ξύλον της ζωής»[i], το οποίο υπήρχε μέσα στον Παράδεισο. Μετά την παράβαση της εντολής του Θεού από τους πρωτοπλάστους, ο Θεός εξεδίωξε αυτούς από τον Παράδεισο. Ο λόγος, που εξεδιώχθησαν οι πρωτόπλαστοι από τον Παράδεισο ήταν για να μη φάγει ο Αδάμ και η Εύα από τον καρπό του ξύλου της ζωής και έτσι να γίνουν αθάνατοι. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να γίνει το κακό αθάνατο. Επομένως ο θάνατος κατέστη μια τροχοπέδη, η οποία θα απέτρεπε τον άνθρωπο από το να πράττει το κακό. Ο τίμιος σταυρός πολλές φορές στην πατερική θεολογία αλλά και στην εκκλησιαστική υμνολογία χαρακτηρίζεται «ξύλον σωτηρίας», ξύλον ζωής αιωνίου, «ξύλον αφθαρσίας», φυτόν αναστάσεως», ξύλον ζωηρόν», «ζωοποιόν», «ζωηφόρον», ξύλον τρισμακάριστον» και ξύλον ζωής»[ii].

(συνεχίζεται)

---

[i] Βλ. Γεν. β΄, 9 και γ΄, 22-24.

[ii] Βλ. Στεργίου Ν. Σάκκου, Ο σταυρός στην Παλαιά Διαθήκη, εκδ. Χριστιανική Ελπίς, Θεσσαλονίκη 2005, σ. 29.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Β΄.

Καὶ ρίχτηκε κάτω ὁ δράκοντας, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ποὺ λέγεται διάβολος καὶ σατανᾶς καὶ παραπλανᾶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη· ῥίχτηκε κάτω στὴν γῆν καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὸν ῥίχτηκαν στὴν γῆν καὶ οἱ σκοτεινοί του ἄγγελοι (δηλαδὴ οἱ πρώην φωτεινοὶ ἄγγελοι, ποὺ κατάντησαν δαίμονες σκοτεινοί, διότι ἀρνήθηκαν τὸν Θεό-Δημιουργό τους καὶ ἀκολούθησαν στὴν πτῶσι του τὸν διάβολο-ἑωσφόρο, ξεπέφτοντας ἀπὸ τὸν πνευματικὸν χῶρον “τῆς ἄνω φωτοφορίας”)(…)

Ῥίχτηκε καὶ διώχτηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ τοὺς κατηγοροῦσε συνεχῶς (καὶ τοὺς διεκδικοῦσε νὰ τοὺς καταστήσῃ δικούς του) μέρα καὶ νύκτα, μπροστὰ στὸν Θεό μας.

Αὐτὸν ὅμως τὸν διάβολο τὸν ἐνίκησαν οἱ πιστοὶ στὸν Θεὸ-Δημιουργὸ ἀδελφοί μας. Καὶ τὸν ἐνίκησαν χάρις στὸ αἷμα καὶ τὴν Σταυρικὴ Θυσία τοῦ Ἀρνίου καὶ μὲ τὴν Ὁμολογίαν (δηλαδὴ λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, ἐνώπιον τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας), ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους, φτάνοντας μέχρι καὶ τὴν θανάτωσίν των!]

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1115.

ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Παράλληλα, στην παραβολή των ζιζανίων ο Κύριος αναφέρει ότι ο εχθρός, που έσπειρε τα ζιζάνια είναι οι διάβολος. Και ο θερισμός σημαίνει το τέλος της παρούσης περιόδου του κόσμου. Οι θεριστές σημαίνουν τους αγγέλους, που θα είναι εκτελεστές των διαταγών του υπέρτατου Κριτή[1]. Στην διήγηση του Κυρίου επίσης για την Δευτέρα Παρουσία αναφέρεται ότι όταν θα έλθει ο υιός του ανθρώπου με την δόξα του και όλοι οι άγιοι άγγελοι θα είναι μαζί του, τότε θα καθίσει σε θρόνο ένδοξο και λαμπρό[2]. Κατά την Δευτέρα Παρουσία του ο Κύριος αναφέρει ακόμη ότι θα αποστείλει τους αγγέλους του και θα μαζέψει δια μέσου αυτών τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από το ένα άκρο της γης έως το αντίθετο άκρο του ουρανού[3]. Περιγράφοντας ο Κύριος τη ζωή μετά την Δευτέρα Παρουσία αναφέρει ότι ούτε οι άντρες έρχονται σε γάμο ούτε οι γυναίκες δίδονται σε γάμο αλλά είναι σαν τους αγγέλους, που ζουν στους ουρανούς, οι οποίοι ούτε πολλαπλασιάζονται με φυσική γέννηση ούτε έχουν επιθυμίες γάμου[4]. Στην πορεία προς Εμμαούς επίσης οι δύο μαθητές, Λουκάς και Κλεόπας αναφέρουν στον Κύριο ότι κάποιες γυναίκες πήγαν στο μνημείο, όπου ετάφη ο Κύριος και αφού δεν βρήκαν εκεί το σώμα του, είπαν ότι είδαν και οπτασία αγγέλων, οι οποίοι τους είπαν ότι ο Ιησούς ζει[5]. Στην γνωριμία των πρώτων μαθητών με τον Κύριο, ο Ιησούς αναφέρει στον Ναθαναήλ ότι από τώρα, που άνοιξε κατά την βάπτισή του ο ουρανός, θα τον δουν και αυτοί ανοιγμένο και τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν για να υπηρετούν τον υιό του ανθρώπου[6].

---

[1] Ματθ. ιγ΄, 39.

[2] Ματθ. κε΄, 31. Μαρκ. η΄, 38.

[3] Μαρκ. ιγ΄, 27.

[4] Μαρκ. ιβ΄, 25.

[5] Λουκ. κδ΄, 23.

[6] Ιω. α΄, 52.