Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» H΄.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία I΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν εἶχε πιαστῆ ἀπὸ τὰ πλοκάμια τοῦ συβαριτισμοῦ τοῦ μαμωνᾶ, ἀλλ’ ἐπλούτιζε «εἰς Θεόν». «Γεννήθηκε φτωχός, ἔζησε φτωχὸς καὶ πέθανε φτωχός». Ἦταν φτωχὸς σωματικά, ἀλλὰ δὲν εἶχε οὔτε τὸν καημὸ καὶ τὴ λαχτάρα τοῦ πλούτου. Ἦταν τύπος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν φτωχῶν καὶ παραπεταμένων.

          «Ἀπόδειξη, ἀπὸ τὶς ἀσυνήθιστες, εἶναι ἡ ὀργάνωση γιορτῆς πρὸς τιμὴν τοῦ Παπαδιαμάντη. Τὴν ὠργανώσανε θαυμαστὲς καὶ φίλοι, λογοτέχνες καὶ ἄνθρωποι κοσμικοί. Καὶ ὡρίσανε μάλιστα τὴν πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη, σύζυγο τοῦ πρίγκιπα Γεωργίου, νὰ εἶναι ἐπικεφαλῆς τοῦ γιορτασμοῦ, ποὺ θὰ γινότανε στὴν αἴθουσα τοῦ Παρνασσοῦ. Ποιὸς λογοτέχνης ἢ ποιὸς ἄνθρωπος, ποὺ θὰ βρισκότανε στὴν ἀπαθλιωμένη κατάσταση τοῦ Παπαδιαμάντη, δὲν θ’ ἀντίκρυζε τούτη τὴν πρωτοβουλία σὰν δῶρο καὶ χαμόγελο τ’ οὐρανοῦ, προωρισμένο ν’ ἀλλάξῃ τὴν ὄψη τῆς ζωῆς του; Ποιὸς δὲν θὰ ἐκμεταλλευότανε τούτη τὴ μοναδικὴ εὐκαιρία;... Καὶ ὅμως! ῞Ολοι οἱ σημαντικοὶ ἄνθρωποι στὴν αἴθουσα, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα: τὸν ἴδιο τὸν τιμώμενο, τὸν ᾿Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Τὸν ἀναζητήσανε παντοῦ, ἀλλὰ δὲν τὸν βρήκανε πουθενά. ῎Ετσι ἡ γιορτὴ ἔγινε δίχως τὸν Παπαδιαμάντη, γιατὶ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ ὑποψιαστῇ πὼς ὁ Παπαδιαμάντης ἀρνήθηκε τὸ χειροκρότημα καὶ τὸ «λιβανωτὸ» τῶν τρανῶν καὶ τῶν σπουδαίων, γιὰ νὰ περάσῃ τὴν ἴδια ὥρα στὸ σπίτι ἑνὸς φτωχοῦ μανάβη, τοῦ Νικόλα τοῦ Μπούκη, στοῦ ὁποίου τὸ σπίτι ὁ Παπαδιαμάντης ἔψελνε συχνὰ καὶ ἡ μικροῦλα κόρη τοῦ Μπούκη, ἡ ᾿Αγγελικοῦλα, τὸν ἄκουγε μὲ κατάνυξη, ὀνομάζοντας τὶς ψαλμῳδίες τοῦ Παπαδιαμάντη «Τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ!»...[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΜΠΑΣΤΙΑ, Παπαδιαμάντης, όπ.π., σ. 111-113.

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Ζ΄.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Θ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὡδηγοῦσε τὸν μεγάλο διηγηματογράφο. Ὑπάρχουν γλωσσικὰ στοιχεῖα ἔκφρασης καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα, τόσο στὰ ἔργα του, ὅσο καὶ σὲ ἄλλα γραπτὰ κείμενα (ὅπως ἐπιστολές). Εἶχε ἀφομοιώσει τὰ ἐνεργὰ στοιχεῖα της ἀρχαίας γλώσσας.

          ῞Οτι ἦταν πρόμαχος τῆς «Καθαρεύουσας» δὲν διαφαίνεται ἀπὸ πουθενά. Ἡ Καθαρεύουσα, ποὺ κατασκευάστηκε ἀπὸ τὸν Κοραῆ στὸ γραφεῖό του, στὸ Παρίσι, ἦταν ψεύτικη γλῶσσα. ῞Οτι καταργήθηκε ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ πρόσφατα (1976) ἀπὸ τὰ δημόσια ἔγγραφα εἶναι ἕνα μεγάλο βῆμα τῆς Παιδείας πρὸς τὴν ἄρση τοῦ διχασμοῦ, ποὺ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ ἐπεκτείνεται καὶ στὴ γλῶσσα. Οἱ ἀρχαΐζοντες θεωροῦνταν οἱ «ἐθνικόφρονες», ἐνῷ οἱ δημοτικιστὲς οἱ «ἀριστεροί».

          ᾿Αλλά! «Ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων στὰ σχολεῖα εἶναι μιὰ ῥιζικὴ ὑπονόμευση αὐτοῦ τοῦ ἐπιτεύγματος»[1]. Ἡ δημοτική, ξεκομμένη ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα, εἶναι ἕνα καράβι στὸ πέλαγο χωρὶς φάρο! Ἡ δημοτικὴ δὲν λύνει τὸ γλωσσικὸ πρόβλημα, ἂν δὲν καθοδηγῆται ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα: «Μιὰ αἰτία, ποὺ κρατήθηκε σὲ τόση πολυαίωνη νεότητα ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνικὸς πολιτισμός, εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἀναθεώρηση τῆς παραδόσεως καὶ ἀναπροσαρμογή του», καὶ συνεπῶς καὶ ἡ ἀναπροσαρμογὴ τοῦ μέσου ἔκφρασης τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πνεύματος, τῆς γλώσσας!

          Ὁ Παπαδιαμάντης εἶχε ὑποτάξει τὴ γλῶσσα στὴ ζωή, καὶ ὄχι τὴ ζωὴ στὴ γλῶσσα - γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρχαΐζουσα ἔκφραση ἦταν ἐξίσου ἀληθινὴ μὲ τὸ δημοτικὸ τραγούδι»!

(συνεχίζεται)

---

[1] ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ, Η νεοελληνική ταυτότητα, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1978, σ.153.

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» ΣΤ΄.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Η΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          «Ὁ Παπαδιαμάντης τραγούδησε τοὺς φτωχούς, καὶ τὸ ἔργο του στάθηκε τὸ μεγάλο χρονικὸ τῆς Ἑλληνικῆς φτωχολογιᾶς»[1]. Ὁ κῦρ-᾿Αλέξανδρος, παρὰ τὴν ἀσθενική του κράση, ἐτηροῦσε τὶς νηστεῖες μὲ ὅλη τους τὴν αὐστηρότητα.

          Εἶναι ἕνα «χαστούκι» γιὰ μᾶς σήμερα, ποὺ προφασιζόμαστε διάφορους λόγους, γιὰ νὰ μὴ νηστεύουμε. Βέβαια ἡ νηστεία δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλὰ ἕνα μέσο, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν καθυπόταξη τῶν σαρκικῶν καὶ ἄλλων ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος.

          ῎Εψαλλε στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ ἁγίου ᾿Ελισσαίου δεξιά καὶ ἐγνώριζε τὸ τυπικό, καθὼς καὶ τὴν Βυζαντινὴ Μουσική, ὅσο πολὺ λίγοι. Εἶναι μεγάλο ψέμα ἡ κατηγορία, ποὺ τοῦ προσάπτουν μερικοὶ ἄθεοι ἢ ὁπαδοὶ τοῦ Μακράκη, ὅτι ἦταν οἰνόφλυγας καὶ ἐρωτύλος. Ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ἦταν καθ’ ὅλα ἀσκητικώτατος καὶ ἐγκρατέστατος.

          Ὁ ἰδιόμορφος ἐκφραστικὸς χαρακτῆρας τοῦ Παπαδιαμάντη καθιστᾷ τὸν λόγο του πολὺ γλαφυρό. Γιὰ τὴν κατανόηση τῶν διηγημάτων του σὲ βάθος χρειάζεται ἡ ἐξάσκηση στὴν «ἀνάγνωση» ἀρχαίων συγγραφέων ἀπὸ τὸ πρωτότυπο, γιατὶ ἡ μετάφραση δὲν ἐξασκεῖ τὸ μυαλό μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾷ, τὶς περισσότερες φορές, παθητικοὺς δέκτες ὁποιασδήποτε συνθηματολογίας!

(συνεχίζεται)

---

[1] ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, Παπαδιαμάντης, δοκίμιο, εκδ. Ιωάννη Κ. Μπαστιά, Αθήναι ²1974 σ. 101.

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Ε΄.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Ζ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ Παπαδιαμάντης ἔγραφε κυρίως διηγήματα. Τὰ μυθιστορήματά του, ὅπως «Οἱ ῎Εμποροι τῶν ᾿Εθνῶν» καὶ «Ἡ Γυφτοπούλα», εἶναι χωρὶς μεγάλη λογοτεχνικὴ ἀξία, καὶ εἶναι ἕνα ξέσπασμα τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου κατὰ τῆς ᾿Αρχαιοπληξίας καὶ τῆς ῾Ρωμαιοκαθολικῆς Δύσης.

          Μεγαλούργησε ὅμως σὰν διηγηματογράφος. Τὰ διηγήματά του ὑπολογίζονται σὲ διακόσια. «Τὰ ἀριστουργήματά του εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ σκιαθίτικα διηγήματά του, ὅπως τὸ «῎Ονειρο στὸ κῦμα», «Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν δρῦν», «Φτωχὸς ῞Αγιος», «Νοσταλγὸς» κ.ἄ. Στὰ ἀριστουργήματά του κατατάσσεται καὶ τὸ μεγάλο διήγημά του (νουβέλλα) «Ἡ Φόνισσα», ποὺ μερικοὶ τὸ θεωροῦν τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα του»[1].

          Ἡ Θεολογία τοῦ Παπαδιαμάντη, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὰ διηγήματά του, εἶναι ἡ Θεολογία τῆς Μεταμορφώσεως, τῆς λειτουργικῆς ἀλλοιώσεως ἑνὸς λαοῦ σὲ σῶμα Χριστοῦ. Εἰκονογραφεῖ ὁ Παπαδιαμάντης κάτω ἀπὸ ταπεινὸ καὶ ἀπέριττο ἔνδυμα αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, ἔχοντας ταυτόχρονα σαφέστατη ἐπίγνωση ὅτι ἐπέρχεται ῥαγδαία ἡ διάβρωσή της. Ὁ Εὐρωπαϊκὸς διαφωτισμὸς εἶχε ἀφήσει τοὺς πάντες γύρω του σὲ ἐκστατικὸ παραλήρημα, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης ἀντιτάσσει σ’ αὐτὴ τὴν ἔκσταση τὶς ταπεινὲς μορφὲς τῶν τελευταίων ἀληθινῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ ψηλαφήσῃ μέσα στὸ ᾿Ορθόδοξο ἦθος τοῦ νησιοῦ του. Φιλακόλουθες γριοῦλες τοῦ νησιοῦ, ἁπλοϊκοὶ παπᾶδες, τσοπάνηδες καὶ βαρκάρηδες, παράνομοι καὶ μέθυσοι, παρουσιάζονται ὅλοι δικαιωμένοι καὶ ἁγιασμένοι μέσα στὴν ᾿Εκκλησία, ποὺ ἀκόμα λειτουργεῖ σωστά.

(συνεχίζεται)

---

[1] ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΥ, Σύντομη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, έκδοση ΙΗ’, σ. 102.

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Δ΄.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία ΣΤ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Στὰ 1878 γράφει τὸ πρῶτό του μυθιστόρημα «Ἡ Μετανάστις» καὶ ὕστερα ἀπὸ τέσσερα χρόνια στὰ 1882 τὸ δεύτερό του μυθιστόρημα «Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν». Μὲ αὐτὰ τὰ δύο μυθιστορήματα ἐξοφλεῖ τοὺς λογαριασμούς του μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Δύση.

          Στὴ συνέχεια γράφει τὸ τρίτο του μυθιστόρημα «Τὴ Γυφτοποῦλα», μὲ τὸ ὁποῖο λυτρώνεται ἀπὸ τὴν ἀρχαιοπληξία, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν γοητεία του παγανιστικοῦ ἀνθρωπισμοῦ τῶν ἀρχαίων, καθὼς καὶ τῶν νεωτέρων ἀπομιμήσεών του.

          Δηλαδὴ βλέπουμε τὸν ᾿Αλέξανδρο στὴν ἠλικία τῶν εἴκοσι ἑπτὰ μόλις χρόνων νὰ προβληματίζεται ποιὸ δρόμο νὰ ἀκολουθήσῃ. Αὐτὸν τῆς Δύσεως; Τὸν παγανιστικὸ ἀνθρωπισμὸ τῶν ἀρχαίων ἢ τὴν Ἑλληνικὴ ᾿Ορθοδοξία; Καὶ προτιμᾶ τὸν τελευταῖο.

          ᾿Εγὼ θὰ τὸ εὐχόμουν νὰ ὑπῆρχε σήμερα, ἔστω καὶ ἐλάχιστος, προβληματισμὸς σὲ ἕνα νέο ἢ μία νέα τῶν εἴκοσι ἑπτὰ χρόνων γύρω ἀπὸ τὸ ποιὸ δρόμο νὰ ἀκολουθήσῃ. Τέτοια πολυτέλεια χρόνου δὲν ὑπάρχει.

          Μόλις παρουσιαστῇ κάτι μπροστὰ στὰ αἰσθητήριά μας ὄργανα, ἀμέσως λειτουργοῦν ἐνστικτωδῶς τὰ πάθη μας, καί, ἐὰν εἶναι κάτι, ποὺ διεγείρει τὰ τελευταῖα, τότε τὸ ἐνστερνιζόμαστε καὶ τὸ κάνουμε κτῆμα καὶ πάθος μας.

          Θὰ τὸ εὐχόμουν, ἔστω νὰ ὑπῆρχε αὐτὸς ὁ προβληματισμός, καὶ δὲν θὰ μ’ ἐνωχλοῦσε καθόλου, ἐὰν διάλεγε ὁ νέος ἢ ἡ νέα τὸν δρόμο τῆς παγανιστικῆς ἀρχαιότητας ἢ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Δύσεως, καὶ λέγω ὅτι δὲν θὰ μὲ πείραζε, διότι, ἐὰν ὑπῆρχε εἰλικρίνεια στὸν ἄνθρωπο, θὰ καταλάβαινε τὴ ματαιότητα τοῦ παγανιστικοῦ ἀνθρωπισμοῦ τῶν ἀρχαίων, οἱ ὁποῖοι θεοποιοῦν τὴν ὕλη καὶ τὰ πάθη τους, καθὼς καὶ τὴν ματαιότητα τῆς ῾Ρωμαιοκαθολικῆς Δύσεως, ποὺ εἶναι γεμάτη ἐξωτερικὴ ὑποκρισία καὶ εὐγένεια, χωρὶς ὅμως πραγματικὸ περιεχόμενο.

(συενχίζεται)

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Γ΄..

 

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Ε΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ μοναχός, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ νὰ φυλάττῃ τρεῖς ἀρετές: τὴν παρθενία, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπακοή.

          Μὲ τὴν παρθενία νικᾷ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις, ποὺ ἐμφωλεύουν βαθιὰ μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ οὐσία καὶ τραβοῦν τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὰ γήϊνα καὶ ὑλικά. Μὲ τὴν ἀκτημοσύνη ὁ μοναχὸς νικᾷ τὸ μεγαλύτερο πάθος, ὅπως τὸ ὀνομάζει ὁ ῞Αγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ φιλαργυρία - ἡ ἀγάπη πρὸς τὰ χρήματα καὶ τὰ πλούτη του κόσμου τούτου. Μὲ τὴν ὑπακοὴ ὁ ἀληθινὸς καὶ πραγματικὸς μοναχὸς νικᾷ τὴ φιλοδοξία, τὴν κενοδοξίαν καὶ ὅλα τὰ συναφῆ πάθη, ποὺ ἐμφωλεύουν μέσα στὸ λογιστικὸ μέρος της συνειδήσεώς μας.

          Στὸν Παπαδιαμάντη μερικοὶ ἀπένειμαν τὴν προσωνυμία «ὁ ἐν κόσμῳ Καλόγηρος» ἢ «κοσμοκαλόγερος». Καὶ πράγματι ἦταν τέτοιος.

          Κάποτε ἡ μητέρα τοῦ Παπαδιαμάντη, ἡ ᾿Αγγελικὴ ἡ Γκιουλώ, ὅπως τὴν φώναζαν, κόρη τοῦ ᾿Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη, καταγομένη ἀπὸ ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τοῦ νησιοῦ, ἐρώτησε τὸν μικρὸ ᾿Αλέξανδρο τί ἤθελε νὰ γίνῃ σὰν μεγαλώσει καὶ ἐκεῖνος ἀπερίφραστα ἀπάντησε πὼς θὰ γίνῃ κοσμοκαλόγηρος!

          Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς λαϊκῆς πνευματικότητας καὶ εὐλάβειας τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου, προτοῦ «βελτιωθεῖ» καὶ «διαφωτιστεῖ». Γνώριζε καλὰ τὰ πατερικὰ κείμενα, καὶ προπαντὸς τὸ ᾿Ορθόδοξο λειτουργικὸ τυπικό. (Τὸ ἔμαθε, ὅταν, νέος εἴκοσι δύο χρόνων, πῆγε γιὰ λίγο καιρὸ στὴ χερσόνησο τοῦ Ἁγίου ῎Ορους). Παραμένει ἴσαμε σήμερα ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικώτερους Θεολόγους τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ, στὸν ὁποῖο δίκαια δόθηκε ὁ χαρακτηρισμὸς «Ὁ ῞Αγιος τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων».

          Καὶ ἦταν μία πραγματικὰ ἁγία ψυχὴ ὁ Παπαδιαμάντης. ᾿Ασκητὴς σωστός. Δίκαια τοῦ δόθηκε τὸ προσωνύμιο ὁ «κοσμοκαλόγερος». ᾿Αγαποῦσε τὶς ἀκολουθίες, ὅσο ἐλάχιστοι. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι παράξενο ὅτι τὸν ἀπέῤῥιψαν οἱ σύγχρονοί του καὶ ἡ κατοπινὴ γενιά, ποὺ ἦταν ἄνθρωποι ψωριασμένοι ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ διανόηση, ἀκαδημαϊκοί, θεολόγοι, λόγιοι διαφωτιστὲς καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῆς νεοελληνικῆς νεοειδωλολατρίας.

(συνεχίζεται)

Δια-φθορὰ καὶ Δια-ζύγια Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μὲ τὸ γενικότερον κατάντημα τῆς ἰδιαζούσης ποιοτικῶς καὶ ἀκραίας ποσοτικῶς «Καταστάσεως Ἀποστασίας» εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐπῆλθον ἀναποφεύκτως καὶ αἱ σήμερον ἀναφανεῖσαι καὶ συνεχῶς ἀναδυόμεναι μεγάλαι συμφοραὶ εἰς τὸ Γένος μας.

Μεταξὺ τῶν ἄλλων αὐξάνονται συνεχῶς οἱ χωρισμοὶ καὶ τὰ διαζύγια, κατὰ δραματικὸν καὶ ῥαγδαῖον μάλιστα ῥυθμόν.

Ὁ χωρισμός μας καὶ τὸ ἐθελούσιον ῾῾διαζύγιόν᾽᾽ μας ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας, ἐπέφερεν, ὡς ἀναπόφευκτον συνέπειαν (λειτουργούντων καὶ τῶν ἀλληλενδέτων μὲ τὰ τεκταινόμενα πνευματικῶν νόμων), τὰ διαζύγια ἐν τῷ Μυστηρίῳ τοῦ Γάμου!

Γνωρίζομεν, ἐκ τῆς πολυχρονίου ἐμπειρίας μας, κάλλιστα, ὅτι ὅσοι Χριστιανοὶ εἶναι πραγματικῶς συνδεδεμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήριά Της δὲν ἔχουν τὰ ἰδιαζόντως ἀσήκωτα οἰκογενειακὰ προβλήματα, ποὺ συνεπάγεται καὶ ἐπιφέρει ἡ Ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστόν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν καὶ καταλήγουν πλειστάκις εἰς τὸν χωρισμὸν τῶν ἐγγάμων. Μὲ ὅ,τι τραγικὸ συνεπάγεται τὸ τοιοῦτον διαζύγιον!

Ἀλλὰ καὶ εἰς περιπτώσεις, ποὺ ἐμφανισθοῦν σοβαρὰ προβλήματα μέσα εἰς ὄντως χριστιανικὰς οἰκογενείας, αὐτὰ δύνανται εὐκολώτερον νὰ ξεπεραστοῦν, μὲ τὴν πίστιν, τὴν ταπείνωσιν, τὴν μετάνοιαν, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὑπομονήν, θεμελιωδεστάτας ἀρετάς, τὰς ὁποίας μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας, ὁ Χριστός μας! Καὶ ἐντὸς τοῦ ἐν Κυρίῳ ἐγγάμου βίου τὰ ἀναφυόμενα προβλήματα ἀντιμετωπίζονται ἐπιτυχῶς καὶ ἐν τέλει ἐπωφελῶς, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ αὐτοὺς βεβαίως, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ πιστεύουν εἰς Αὐτόν ὥστε νὰ τηροῦν καὶ τὰς ἁγίας ἐντολάς Του.

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

            Ξυπνᾶμε τὸ πρωῒ καὶ τρέχομε νὰ προλάβουμε. Τώρα τὸ τί θὰ προλάβουμε δὲν ξέρω οὔτε καὶ ἐγώ. Δουλεύουμε ἀπὸ τὸ πρωῒ μέχρι τὸ βράδυ, γιὰ νὰ γίνουμε πλουσιώτεροι. Καὶ ὅμως ὁ Παπαδιαμάντης εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ γίνῃ πολὺ πλούσιος καὶ δὲν τὸ θέλησε.

            Προσπαθοῦμε νὰ γίνουμε διασημότεροι, νὰ ἀνεβοῦμε σὲ πιὸ μεγάλα ἀξιώματα καὶ τρέχουμε ξοπίσω ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας. Καὶ ὅμως ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μποροῦσε νὰ γίνῃ πολὺ διάσημος ἐν ὅσῳ ζοῦσε, καὶ ὅμως δὲν τὸ θέλησε, παρὰ μόνο πήγαινε καὶ ἔψελνε σὲ μικρὰ ξωκκλήσια, ὅταν γίνονταν συχνὰ ἀγρυπνίες.

            Σήμερα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, περιποιούμεθα τὸ σῶμά μας, γεμίζουμε τὴν κοιλιά μας, προτοῦ κἂν πεινάσουμε, βλέπουμε τὴ γυναῖκα σὰν μέσο ἡδονῆς καὶ κάνουμε τόσες αἰσχρὲς πράξεις, ὅσες ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ φανταστῇ κανείς.

            Καὶ ὅλο τρέχομε καὶ ποτὲ δὲν σταματᾶμε. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινὰ ἀπὸ τόσες εἰκόνες ἀπὸ τὴν τηλεόραση, καὶ οὔτε κἂν ἔχουμε τὸν χρόνο νὰ σκεφτοῦμε αὐτό, ποὺ βλέπουμε, διότι σὲ δέκατο τοῦ δευτερολέπτου ἀλλάζουν οἱ εἰκόνες. Καὶ γι’ αὐτὸ ἔχουμε γίνει παθητικοὶ δέκτες στὴν κοινωνία μας καὶ πιόνια, ποὺ μᾶς παίρνουν, ὅπου θέλουν.

            Λοιπὸν ἔχουμε γίνει ἄνθρωποι χωρὶς περιεχόμενο καὶ χωρὶς νόημα στὴ ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεός μᾶς τιμωρεῖ καὶ θὰ μᾶς τιμωρήσῃ περισσότερο. Μέχρι ποὺ νὰ καταλάβουμε ὅτι χρειαζόμαστε σὰν ἔθνος πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴ βοήθεια τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ.

(συνεχίζεται)

Ἡ σημερινὴ μεγιστοποιημένη Ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐπηρεάζει ἐπικινδύνως καὶ τὴν εὐλογημένην πραγμάτωσιν καὶ σωτήριον βίωσιν τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Εἰκὼν “φορητή”, ὑπὸ τοῦ ἁγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, ἐπὶ τοῦ εἰκονοστασίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν Εὐβοίᾳ διαλαμψάντων, Δαυΐδ Γέροντος καὶ Ἰακώβου τοῦ “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκη)», ἀνεγερθέντος ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τῷ Σταυροβουνίῳ,

ἐν σωτηρίῳ ἔτει 2019

Αὐτὴ ἡ γενικότερη «Κατάστασις Ἀποστασίας» ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας, δὲν ἄφησεν ἀσφαλῶς ἀνεπηρέαστον οὔτε καὶ τὴν ἐν Θεῷ πραγμάτωσιν καὶ σωτήριον βίωσιν τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τοῦ Γάμου!

Ὡς συνέπεια αὐτοῦ τοῦ γεγονότος παρατηρεῖται καὶ εἰς τὰς σχέσεις τῶν φύλων μεγάλη διαφθορά: ψεῦδος, ὑποκρισία, ξεγύμνωμα, ἀνήθικος προκλητικότης ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, πορνεῖαι, μοιχεῖαι, πάσης φύσεως ἀσέλγειαι, μέχρι καὶ φόνοι (π.χ. ἐκτρώσεις)!

Μεγάλη εἶναι ἡ ὑπάρχουσα αὔξησις τῶν ποικίλων συνεπαγομένων καὶ συμπεπλεγμένων ἐγκλημάτων, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἤδη προαναφέραμεν, τὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων, ὅπου δηλαδὴ καταντᾷ ὁ ἴδιος ὁ γονεὺς νὰ φονεύσῃ, μὲ ἰδικήν του ἀπόφασιν, συγκατάθεσιν, ἔγκρισιν, ἀνοχήν, συμμετοχήν, καταπίεσιν, ἐνοχὴν κ.ἄ., τὸ ἰδικόν του τὸ σπλάγχνον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἕνα ἐντελῶς ἀθῶον καὶ ἀνυπεράσπιστον κυοφορούμενον ζωντανὸν καὶ ἔμψυχον παιδί του!!!

Εἶναι ὁλοφάνερον πλέον ὅτι κατὰ τὰς ἡμέρας μας ὁ θεσμὸς τῆς θεοσδότου χριστιανικῆς οἰκογενείας ὑφίσταται ἐκ βάθρων ἀδυσώπητον σεισμικὴν δόνησιν!

Ἔπαυσε συναφῶς νὰ ὑπάρχῃ ὁ πρέπων σεβασμὸς καὶ ἡ εὐλογημένη ὑπακοὴ τῶν τέκνων πρὸς τοὺς γονεῖς τους.

Τὰ διαζύγια συνεχῶς ἐπαυξάνονται μὲ ῥαγδαίους ῥυθμούς…

Παντοῦ μοιχεῖαι, πορνεῖαι, πρωτοφανεῖς καὶ ἀπερίγραπτοι ἀσωτεῖαι, μέχρι καὶ βδελυρότατοι διαστροφαί, ὅπως π.χ. αἱ ἐπαίσχυντοι ἀσέλγειαι, πού, ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια καὶ Ἐπιστροφὴ στὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, συνεπάγονται ἀναποφεύκτως, λειτουργούντων ἀδυσωπήτως καὶ τῶν πνευματικῶν νόμων, ποικίλας καὶ φοβερὰς ἐπιπτώσεις, καρποὶ δυστυχῶς καὶ αὐταί, τῶν ἀλόγων ἐπιλογῶν μας.

Μεγάλη ἀδιαφορία ἀπὸ πολλοὺς πρὸς τὴν συζυγικὴν πίστιν καὶ πρὸς τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας, ὅπως τὰ ὥρισεν καὶ τὰ εὐλόγησεν ὁ Θεός ἐν τῷ ἁγίῳ Μυστηρίῳ τοῦ ἐν Χριστῷ Γάμου.

Ἐχάθη ἡ σωφροσύνη, ἐφυγαδεύθη ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὅλαι αὐταὶ αἱ ἁμαρτίαι μᾶς φέρουν ἀντιμετώπους πρὸς τὸν ἴδιον τὸν Θεόν! Καί, ὡς τὰ πράγματα δεικνύουν, δημιουργοῦμεν ῾῾ἐξ ἰδίων μας᾽᾽, ἀπὸ μόνοι μας, μηδενὸς μάλιστα ἐξαναγκάζοντος, ἐκείνας τὰς ἁμαρτωλὰς προϋποθέσεις, πού, λόγῳ τῶν ἀναποδράστων πνευματικῶν νόμων, ὅπως προείπαμεν, μᾶς ὁδηγοῦν ἀναποφεύκτως πρὸς τὴν αὐτοτιμωρίαν μας καὶ τοιουτοτρόπως κατρακυλοῦμεν ἀδυσωπήτως πρὸς τὴν αὐτοκαταστροφήν μας!

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ μικρὸς ἦταν εὐαίσθητο παιδί, φιλάσθενο καὶ ἀδύνατο. «Μικρὸς ἐζωγράφιζα ἁγίους», μᾶς λέγει, «καὶ μετὰ ἔγραφα στίχους». Δύο φορὲς ἐκινδύνευσε ἡ ὑγεία του. Τὴ μιά, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ συκιὰ καὶ ἐκτύπησε στὸ ἀριστερό του χέρι, καὶ τὴν ἄλλην, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ ἀφηνιασμένη φοράδα.

          Ἀπὸ παιδὶ ὁ ᾿Αλέξανδρος γνώριζε τὴ φτώχεια καὶ τὴ δυστυχία, ἀλλὰ οὐδέποτε ἐγόγγυσε, οὔτε εἶπε ποτὲ ὁποιονδήποτε λόγο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Πάντοτε ἐδοξολογοῦσε τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό.

          Καὶ ἂς ἔρθωμε διαχρονικὰ στὴ σύγχρονη ἐποχή μας, καὶ ἔτσι νὰ μιλήσωμε πολὺ θετικὰ καὶ ξεκάθαρα γιὰ τὸ Κυπριακὸ ζήτημα.

          Μήπως σκέφτηκε ποτὲ κανεὶς ἀπὸ μᾶς ὅτι ἡ μισὴ Κύπρος εἶναι σκλαβωμένη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὄχι ἐπειδὴ μποροῦσαν οἱ Τοῦρκοι νὰ τὴν πάρουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐμεῖς τοὺς ἀνοίξαμε διάπλατα τὶς πόρτες; Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὰ γεγονότα τοῦ 1974, διότι αὐτὰ εἶναι μόνο τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα. Καὶ ἐπειδὴ πάντοτε βλέπουμε μόνο ἐπιφανειακά, κατηγοροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, καὶ ἔτσι βρίσκει δικαίωση ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του.

          Οὐδέποτε θὰ καταλάβουμε ὅτι γιὰ ὁτιδήποτε περνᾶμε σὰν ἔθνος τὴν εὐθύνη φέρομε ὁ καθένας μας. ῞Οταν βρεθοῦμε μόνοι μας, τότε ἂς κοιτάξουμε τὸν ἑαυτό μας στὸν καθρέφτη, καὶ ἀμέσως θὰ δοῦμε τὸν μεγάλο ἔνοχο καὶ τὸν μεγαλύτερό μας ἐχθρό. Διότι ὁ μεγαλύτερός μας ἐχθρὸς δὲν εἶναι οὔτε ὁ διάβολος, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Δ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Εἰκὼν “φορητή”, ὑπὸ τοῦ ἁγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, ἐπὶ τοῦ εἰκονοστασίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν Εὐβοίᾳ διαλαμψάντων, Δαυΐδ Γέροντος καὶ Ἰακώβου τοῦ “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκη)», ἀνεγερθέντος ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τῷ Σταυροβουνίῳ, ἐν σωτηρίῳ ἔτει 2019

Ὁ ἁγιασμένος σταυρικὸς τρόπος ζωῆς καὶ ὑπάρξεως, καταπολεμεῖται καὶ χλευάζεται καὶ ἀντικαθίσταται ὁλοὲν καὶ περισσοτέρως ἀπὸ τὸν καταστροφικὸν ἀντισταυρικὸν τρόπον ζωῆς, δηλαδὴ τὴν ἐπάρατον ἐκκοσμίκευσιν!

Προβάλλεται πλέον ἕνας χριστιανισμὸς ἀντι-σταυρικὸς καὶ ἄρα ἀντί-χριστος. Ἕνας “Χριστιανισμὸς Ξένος Σταυροῦ”, (Χ-Ξ-Στ), φέρον δηλαδὴ τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου: «χξστ», ὅπως τοῦτο προμηνύεται καὶ κατατίθεται εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 18)!

Πῶς εἶναι ἑπομένως δυνατὸν νὰ μετανοήσῃ κάποιος δι᾽ ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας, ἐνῷ μὲν τὰς διαπράττει, δὲν τὰς παραδέχεται ὅμως ὡς ἁμαρτίας, ἀλλὰ τὰς θεωρεῖ ἁπλῶς παρωνυχίδας; Ἤ, καὶ τὸ χειρότερον, νὰ θεωρῇ τὰς τοιαύτας ἁμαρτίας καὶ ὡς τάχα… “ἀρετάς”!!!

Ὑπάρχει μήπως χειροτέρα ἁμαρτία ἀπὸ τὴν σκληροκαρδίαν καὶ ἄρα ἀπὸ τὴν ἀμετανοησίαν; Καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἡ ἀμετανοησία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀμνήστευσιν πολλῶν σοβαρῶν, ἀκόμη καὶ θανασίμων ἁμαρτημάτων; Πολλῷ δὲ μᾶλλον, ὅπως μόλις προείπαμεν, ὅταν θανάσιμα ἁμαρτήματα προβάλλονται πλέον καὶ ὡς… «ὑπερηφάνεια»!!!

Ἡ τοιαύτη ἀμετανοησία ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς τὴν ἐσχάτην ἀνοησίαν!

Μήπως δὲν συνιστᾷ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐμμονὴ εἰς τὴν ἀμετανοησίαν, αὐτό, ποὺ κατονομάζομεν ὡς βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, καὶ ἡ ὁποία (βλασφημία) βεβαίως δὲν δύναται νὰ ὁδηγήσῃ εἰς μετάνοιαν, ἄρα οὔτε καὶ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ κατὰ συνέπειαν ὁδηγεῖ εἰς τὴν αἰώνιον καταδίκην (Μάρκ. γ´, 29);

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ Ἀλέξανδρος βαπτίσθηκε στὶς 9 Ἀπριλίου τοῦ 1851 στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Καθὼς ὅμως ὁ ἱερέας παπᾶ-Νικόλας ἔρριπτε τὸ λάδι στὴν Ἁγία κολυμβήθρα, ἔτυχε νὰ σχηματισθῇ αὐτόματα πάνω στὸ νερὸ σταυρὸς μὲ τὸ λάδι. Τότε ὁ παπᾶ-Νικόλας, ἐξηγῶντας αὐτὸ τὸ γεγονός, εἶπε ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ θὰ γίνῃ μεγάλος.

          Ὁ Θεὸς δὲν προδιαγράφει, οὔτε προκαθορίζει τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀλλὰ προγνωρίζει, ὡς παντογνώστης, τὴν θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ θεληματικὴ τάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ κάθε γεγονός, ποὺ τοῦ συμβαίνει. Ὁ ἀπειροτέλειος Θεός, ἐπειδὴ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἴδιος, ἔπλασε καὶ τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση δική του, δηλαδὴ ἐλεύθερο νὰ ἀποφασίζῃ ὁ ἴδιος γιὰ τὴν προσωπική του στάση ἀπέναντι σὲ κάθε γεγονὸς τῆς ζωῆς.

          Ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ μετέχουν καὶ νὰ μετάσχουν τῆς δικῆς του βασιλείας καὶ δόξας. ῞Ομως δὲν μπορεῖ νὰ παραβιάσῃ τὴ θέληση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, γιατὶ κάθε ἕνας ἀπὸ μᾶς εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ προσωπικότητα, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία, δηλαδὴ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κοινωνία προσώπων.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἡ Προσκυνηματικὴ Εἰκὼν τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων

τῶν ἐν Εὐβοίᾳ: Ὁσίου Δαυῒδ (τοῦ Γέροντος)

καὶ ὁσίου Ἰακώβου (Τσαλίκη),

εὑρισκομένη ἐντὸς τοῦ ὁμωνύμου Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀνεγερθέντος

πρὸς τιμήν των, ἐντὸς τοῦ Στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ., εἰς Σταυροβούνι

Σήμερον προβάλλεται προκλητικῶς ἡ ἁμαρτία,
καὶ προσβάλλεται πρωτογνώρως ἡ Ἀρετή!

Εἰς τὰς ἡμέρας μας κορυφοῦται τὸ κακὸ μέσα εἰς τὸν κόσμον, ὥστε νὰ προσβάλλεται ὁ πνευματικὸς καὶ σωτήριος τρόπος ζωῆς, ποὺ μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐφήρμοσαν λόγῳ τε καὶ ἔργῳ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ προβάλλεται πλέον ἡ ἁμαρτία, πὼς εἶναι τάχα… ὁ «φυσιολογικὸς τρόπος ὑπάρξεως καὶ ζωῆς»!

Τὸ ἀφύσικον καὶ παραφύσιν, προβάλλεται –ἀλίμονον!!!– ὡς δῆθεν φυσιολογικόν!

Ἡ Ἁγιότης (πίστις, θεοσέβεια, ταπείνωσις, τιμιότης, ἁγνότης, αὐταπάρνησις, ἀφιλοχρηματία, σωφροσύνη, ἐλεημοσύνη, μετάνοια, λιτότης, καὶ μάλιστα ἡ ἀληθινὴ Ἀγάπη, ὅπως τὴν ἐδίδαξε λόγῳ τε καὶ ἔργῳ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι μὲ τὶς δυστυχῶς διαστρεβλωμένες καὶ παραποιημένες ῾῾ἐκδοχές᾽᾽ της), παρουσιάζεται πλέον, ὡς… παρωχημένη, ἀχρείαστη ἢ καὶ ἄχρηστη!

Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ ἐπικίνδυνος πορεία καὶ ἐφάμαρτος ῾῾μοντέρνα᾽᾽ νοοτροπία, ἐμφανίζεται ἐμφαντικῶς, ἀκόμη καὶ μεταξὺ ἡμῶν τῶν θεωρουμένων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν!

Ὅταν ὅμως ἡ ἁμαρτία ἀμνηστεύεται, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδύνατον νὰ ὁδηγήσῃ πλέον εἰς τὴν σωτήριον Μετάνοιαν! Ἀλλ᾽ ὅμως, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ σωτήριος Μετάνοια, ἐκεῖ ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἡ λυτρωτικὴ ἐξαγόρευσίς της, οὔτε ἡ ἐν τῷ Μυστηρίῳ ἐξομολόγησίς της. Ἤ, καὶ ἂν ἐμφανίζεται, αὐτὴ εἶναι συχνάκις μόνον τυπική, ῾῾διὰ τῶν χειλέων μόνον᾽᾽, ἐξωτερική. Δὲν εἶναι πάντοτε καθαρὰ καὶ εἰλικρινής. Δὲν ἐνεργεῖται μὲ τὴν δέουσαν συντριβὴν καρδίας καὶ μὲ πραγματικὴν διάθεσιν διορθώσεως καὶ ἀλλαγῆς τρόπου σκέψεως καὶ ζωῆς! Δὲν ἐπιτελεῖται ἡ ἀναγεννημένη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι περαιτέρω πορεία τῆς ζωῆς τοῦ μετανοοῦντος!

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία A΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἶναι μία μεγάλη λογοτεχνικὴ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ σὰν τέτοια πρέπει νὰ τὴ δοῦμε μέσα στὰ σωστὰ πλαίσια.

          Ὁ καθορισμὸς τῆς χρονολογίας, ποὺ γεννήθηκε (1851 μ.Χ.), ἢ τοῦ τόπου, ποὺ τὸν γέννησε -Σκίαθος- δὲν εἶναι τόσο ἀπαραίτητα, ὅσο ὁ καθορισμὸς τοῦ πνευματικοῦ χώρου, ποὺ τὸν γέννησε. Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν πνευματικὸς γόνος τῶν Κολλυβάδων.

          Τὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων ἦταν ἕνα πνευματικὸ κίνημα τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ 18ου αἰώνα καὶ τῶν πρώτων δεκαετιῶν τοῦ 19ου αἰώνα στὸ ῞Αγιον ῎Ορος. Φαινομενικά του αἰτήματα ἦταν ἡ τέλεση τῶν μνημοσύνων τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, στὴν οὐσία ὅμως ἤθελε καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση, τὴ Βιβλική, τὴν ᾿Εκκλησιαστική, τὴν Ἁγιοπατερική.

          ῞Ενα πνευματικὸ τέκνο καὶ ἀνάστημα τῶν Κολλυβάδων (Ἀθανάσιος Πάριος, ἅγιος Μακάριος Νοταρᾶς, ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης) εἶναι ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Τὸ ὅτι ἔγινε «θεμελιωτὴς τοῦ θρησκευτικοῦ διηγήματος εἰς τὴν Ἑλλάδα», αὐτὸ τὸ ὀφείλει κυρίως σὲ δύο παράγοντες: Στὸ θρησκευτικὸ περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς του -ὁ πατέρας του ἦταν ἱερέας- καὶ στὴν ἀτμόσφαιρα τῶν Κολλυβάδων, ποὺ γνώρισε. «Αἱ ἀγρυπνίαι εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου ᾿Ελισσαίου μετὰ τοῦ Νικολάου Πλανᾶ καὶ τοῦ κύκλου τῶν φιλακολούθων καὶ τῶν ἁπλοϊκῶν ἀποδεικνύουν τὴν αὐστηρὰν παραδοσιακὴν θέσιν του» [1].

(συνεχίζεται)

---

[1] Κ. Κ.  ΠΑΠΟΥΛΙΔΗ, Το κίνημα των Κολλυβάδων, σ. 90.

Ἡ Ἐσχάτη Ἀποστασία εἰς τὰς ἡμέρας μας προετοιμάζει τὸ πεδίον δράσεως τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου καὶ περὶ τῆς κορυφώσεως τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀνθρωποκτονιῶν μέσῳ τῶν «ἐκτρώσεων-ἀμβλώσεων» Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Αὕτη ἡ Μεγάλη Ἀποστασία προχωρεῖ εἰς τὰς ἡμέρας μας μετ᾽ ἐπιταχύνσεως καὶ τραχύτητος πρὸς τὴν προφητευομένην, ἀναμενομένην καὶ ἐρχομένην ἄνευ προηγουμένου κορυφαίαν αἰχμήν της, ἀναφορικῶς, ὄχι μόνο πρὸς τὸ ῾῾κοσμοθεωρητικό᾽᾽, ἀλλὰ, καὶ κατὰ ἀναπόδραστον καὶ ἀλληλένδετον συνέπειαν, καὶ πρὸς τὸ ῾῾πρακτικὸ᾽᾽ καὶ ῾῾ἠθικὸ᾽᾽ πεδίο!

Ὀφθαλμονής, ὅσον ποτέ ἄλλοτε, παρουσιάζεται σήμερον ἡ πολλὴ ἀσέβεια πρὸς τὸν Δημιουργόν μας καὶ ἡ πολλὴ ἠθικὴ διαφθορὰ μεταξὺ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα, εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἀρχομένης αὐτῆς τῆς διαφθορᾶς ἀπὸ ὁλονὲν καὶ μικροτέρων ἡλικιῶν, ἁπτομένων πλέον αὐτῆς, λίαν ἐπικινδύνως, καὶ τούτων ἀκόμη τῶν μόλις μετανηπιακῶν ἡλικιῶν!!!

Τὸ κακὸ ἐπληθύνθη ποσοτικῶς καὶ ἐκραταιώθη ποιοτικῶς ἐπὶ τῆς γῆς καὶ διαπράττεται τώρα εὐκολώτερα, ἀνετώτερα καὶ εὐρύτερα καί, προπαντός, ἀναιδέστερα, ὑποβοηθούσης μάλιστα καὶ τῆς κακίστης χρήσεως, καὶ ἐν ταυτῷ τρομερᾶς καταχρήσεως, τῆς ῥαγδαίως καὶ ἀνεξελέγκτως ἐξελισσομένης τεχνολογίας!

«Πάντες ἐξεκλίναμεν» κατὰ τὸν ψαλμῳδὸν Δαυίδ, καὶ οὐαὶ καὶ ἀλίμονον ὅταν θὰ ξεχειλίσῃ κατὰ κάποιαν ἀναπάντεχον στιγμὴν τὸ ποτήριον τῆς ὑπομονῆς τοῦ Θεοῦ!

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Οἱ ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη B΄.

(Εικόνα Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Σὲ μιὰ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀσθένησε βαριά. ᾿Επειδὴ ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του χειροτέρευε, ζήτησε καὶ ἀξιώθηκε τοῦ βαπτίσματος. ῞Οταν βαπτίσθηκε, φόρεσε τὰ λευκὰ ἐνδύματα τοῦ βαπτίσματος, τὰ ὁποῖα φοροῦσε μέχρι τὸν θάνατό του, τὸ 337 μ.Χ. Ἦταν τότε ἑξῆντα τριῶν χρονῶν καὶ ἐβασίλευσε γιὰ τριᾶντα ὁλόκληρα χρόνια καὶ δέκα μῆνες.

          Τὸ ὅτι βαπτίσθηκε ὁ ἅγιος κατὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του δὲν ἐπηρεάζει καθόλου τὴν ἁγιότητά του, γιατὶ αὐτός, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ἄλλοι, περίμεναν νὰ γίνουν τριᾶντα χρόνων, γιὰ νὰ βαπτισθοῦν, μιμούμενοι τὸν Κύριο. ᾿Εξάλλου πάντοτε ἤθελε νὰ βαπτισθῇ στὸν ᾿Ιορδάνη ποταμό.

          Ὁ ἅγιος ἀπέκτησε μὲ τὴν πρώτη του γυναῖκα, τὸν Κρίσπο, ἐνῷ μὲ τὴ δεύτερη (τὴ Φαῦστα), τοὺς μετέπειτα αὐτοκράτορες Κωνσταντῖνο, Κωνστάντιο καὶ Κώνσταντα, καθὼς καὶ δύο κόρες, τὴν Κωνσταντία καὶ Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀτυχῶς ὑπῆρξε σύζυγος τοῦ ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη. Ἡ Φαῦστα, ἐπειδὴ φοβόταν ὅτι ὁ Κρίσπος θὰ διαδεχόταν τὸν ῞Αγιο, ἀντὶ τῶν υἱῶν της, τὸν ἐσυκοφάντησε ὅτι θέλησε νὰ βιάσῃ τὴν ἴδια καὶ νὰ σκοτώσῃ τὸν πατέρα του, γιὰ νὰ γίνῃ ἐκεῖνος αὐτοκράτορας. Ὁ ἅγιος, πιστεύοντας τὰ συκοφαντικὰ λόγια τῆς Φαύστας, διέταξε καὶ ἐθανάτωσαν τὸν Κρίσπον, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι σὲ ἄλλους ἐφαρμόζει τὸν νόμο καὶ σὲ ἄλλους ὄχι. Ἡ ἁγία Ἑλένη, ὅμως, ἔλεγχε τὸν ἅγιο καθημερινὰ γιὰ τὴν πράξη του αὐτή, καὶ ὁ ἅγιος, ἀφοῦ διέταξε νὰ ἐρευνήσουν προσεκτικώτερα τὴν ὑπόθεση καὶ ἀφοῦ ἔμαθε τὴν ἀλήθεια, διέταξε, δίκαια τότε, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τὸν θάνατο τῆς Φαύστας. Σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ θρηνοῦσε γιὰ τὴν πράξη αὐτή. ῎Εφτειαξε δὲ καὶ ἕνα ἀνδριάντα τοῦ Κρίσπου, στὸν ὁποῖο ἔγραφε· «Στὸν ἀδικημένο υἱό μου».

 Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς Ἑορτολόγιο, Τριῴδιο – Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοὶ, ᾿Εκδ. Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017, σ. 20.